Dobrosława
| Płeć |
żeńskie |
|---|---|
| Język (i) |
polski |
| Imieniny |
9 kwietnia |
| Znaczenie | |
| Języki |
słowiańskie |
| Słowo |
dobro + sława |
| Znaczenie |
„ciesząca się dobrą sławą” |
| Region pochodzenia |
Słowiańszczyzna |
| Alternatywne nazwy | |
| Odpowiednik dla płci przeciwnej | |
| Pokrewne imiona |
Eudoksja (gr.) |
Dobrosława, Dobroslava – starosłowiańskie imię żeńskie złożone z członów Dobro- („dobry”) i -sława („sława”)[1], oznaczające tę, która „cieszy się dobrą sławą”[2]. Popularniejsze stało się w XIX wieku, kiedy w ramach panslawizmu przywracano imiona słowiańskie; swojej córce nadał takie drugie imię Julian Ursyn Niemcewicz[3].
Najstarszy znany polski zapis tego imienia pochodzi z 1200 roku[4]. Staropolskie zdrobnienia Dobrosławy: Dobrocha, Dobrochna (notowana od 1265 roku; obecnie bywa nadawana także samodzielnie), Dobroszka. Niektóre inne możliwe staropolskie zdrobnienia: Dobrosta, Dobrosza, Dobroszna, Dobruchna, Dobrusza, Dobruszka, Dochna[1].
Dobrosława imieniny obchodzi 9 kwietnia.
Znane osoby noszące imię Dobrosława i zdrobnienia:
- Dobrosława Bałazy – reżyser Teatru Polskiego Radia;
- Dobrochna Kędzierska-Truszczyńska – polska dziennikarka, publicystka, posłanka na Sejm PRL X kadencji;
- Dobrosława Miodowicz-Wolf – polska alpinistka i himalaistka, etnograf; zginęła w Karakorum podczas zejścia po próbie zdobycia szczytu K2.
Żeński odpowiednik imienia Dobrosław.
Podobne imiona staropolskie: Dobrawa, Dobrogniewa, Dobromira, Dobromiła, Dobroniega, Dobrosułka, Dobrowieść oraz Dobrożyźń.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Dobroslava – wieś na Słowacji w kraju preszowskim
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Cieślikowa 2000 ↓.
- ↑ Grzenia 2002 ↓.
- ↑ Bubak 1993 ↓, s. 360.
- ↑ Taszycki 1967 ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Józef Bubak: Księga naszych imion. Wrocław, Warszawa, Kraków: Ossolineum, 1993. ISBN 83-04-03860-9.
- Aleksandra Cieślikowa: Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Przy współudziale Janiny Szymowej i Kazimierza Rymuta. T. 1. Odapelatywne nazwy osobowe. Kraków: 2000. ISBN 83-87623-23-7.
- Jan Grzenia: Słownik imion. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 2002. ISBN 83-01-13741-X.
- Witold Taszycki: Słownik staropolskich nazw osobowych. T. 1 z. 3 (Ciemek-Dźwiżeń). Wrocław, Warszawa, Kraków, Gdańsk: 1967.