Dom Rietvelda w Utrechcie
|
||
 |
||
| Państwo |  Holandia |
|
| Miejscowość | Utrecht | |
| Adres | Prins Hendriklaan 50, 3583 EP Utrecht | |
| Styl architektoniczny | modernistyczny | |
| Architekt | Gerrit Rietveld | |
| Pierwszy właściciel | Truus Schröder-Schräder | |
|
Położenie na mapie Utrechtu
 Dom Rietvelda w Utrechcie
|
||
|
Położenie na mapie Holandii
Dom Rietvelda w Utrechcie
|
||
 52°05′07,20″N 5°08′51,35″E/52,085333 5,147597 |
||
|
||
| Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO | ||
 |
||
| Państwo | Holandia |
|
| Typ | kulturowy | |
| Spełniane kryterium | I, II | |
| Numer ref. | 965 | |
| Region[b] | Europa i Ameryka Północna | |
| Historia wpisania na listę | ||
| Wpisanie na listę | 2000 na 24. sesji |
|
Dom Rietvelda w Utrechcie (ndr. Rietveld Schröderhuis) – modernistyczna (konstruktywistyczna) willa w Utrechcie, zaprojektowana przez holenderskiego architekta Gerrita Rietvelda. Jedno ze sztandarowych dzieł grupy De Stijl.
Willę zaprojektowano dla dr Truus Schröder-Schräder i trójki dzieci w 1924. Zamieszkana była do 1985. Dom został odrestaurowany przez Bertusa Mulderta (1979) i obecnie jest otwarty dla zwiedzających. W 2000 został wpisany na listę Światowego Dziedzictwa UNESCO[1].
Dom został zbudowany w oparciu o podstawowe zasady estetyki grupy De Stijl, pod znaczącym wpływem twórczości Kazimierza Malewicza – geometryczne, białe płaszczyzny, proste poręcze, prostokątne otwory okienne z czarnymi obramowaniami. Elementaryzm nakazywał podzielenie budynku na części składowe, jednakowo znaczące w projektowaniu i odbiorze. Obiekt przestał być całością z wyodrębnionymi szczegółami – stał się sumą specjalnie izolowanych części. Zignorowano hierarchię znaczeń poszczególnych elementów – fragmenty uzyskały pełną niezależność, w myśl pełnego uplastycznienia bryły, która stała się wielką rzeźbą przestrzenną w niewielkim ogrodzie. Nastąpiło rozbicie tej bryły i rozdzielenie spójnego obrazu budynku na części geometryczne (płaszczyzny, figury – przede wszystkim kwadraty i prostokąty akcentowane podstawowymi barwami). Przekreślono granice pomiędzy zewnętrzną i wewnętrzną sferą budynku – meble i wyposażenie wnętrz było utrzymane w tej samej gamie formalnej, co elewacje.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rietveld Schröderhuis (Rietveld Schröder House) (ang.). UNESCO World Heritage Centre. [dostęp 2014-05-09].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Broniewski, Historia architektury dla wszystkich, t. IV: Ostatnie dwa stulecia, Ossolineum, Warszawa – Wrocław – Kraków, 1967, ISBN 978-83-7503-058-7.
- Jakub Wujek, Mity i utopie architektury XX wieku, Warszawa: Arkady, 1986, ISBN 83-213-3259-5, OCLC 835852787.
