Doradca podatkowy w Polsce

Doradca podatkowy – wolny zawód zaufania publicznego powołany 1 stycznia 1997 ustawą z dnia 5 lipca 1996 r. o doradztwie podatkowym (Dz.U. z 2019 r. poz. 283). W praktyce zawód był wykonywany jeszcze przed ustanowieniem samorządu zawodowego tzn. Krajowej Izby Doradców Podatkowych.

Podmioty uprawnione

Zgodnie z art. 3 pkt 1-3 ustawy czynności doradztwa podatkowego wykonywane być mogą zawodowo tylko przez:

• osoby fizyczne, które uzyskały wpis na listę doradców podatkowych prowadzoną przez Krajową Radę Doradców Podatkowych,
• adwokatów, radców prawnych i biegłych rewidentów,
• osoby prawne wpisane do prowadzonego przez ministra właściwego do spraw finansów publicznych rejestru osób prawnych uprawnionych do wykonywania doradztwa podatkowego.

Wykonywanie czynności doradztwa podatkowego bez uprawnień podlega karze grzywny do 50 000 zł.

Czynności doradztwa podatkowego

Zawodowe wykonywanie czynności doradztwa podatkowego podlega ochronie ustawowej. Wykonywanie ich przez podmioty nieuprawnione jest zabronione i podlega karze grzywny. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 1-4 ustawy, czynności doradztwa podatkowego obejmują:

1. Udzielanie podatnikom, płatnikom i inkasentom, na ich zlecenie lub na ich rzecz, porad, opinii i wyjaśnień z zakresu ich obowiązków podatkowych i celnych oraz w sprawach egzekucji administracyjnej związanej z tymi obowiązkami
2. Prowadzenie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, ksiąg podatkowych i innych ewidencji do celów podatkowych oraz udzielanie im pomocy w tym zakresie
3. Sporządzanie, w imieniu i na rzecz podatników, płatników i inkasentów, zeznań i deklaracji podatkowych lub udzielanie im pomocy w tym zakresie
4. Reprezentowanie podatników, płatników i inkasentów w postępowaniu przed organami administracji publicznej i w zakresie sądowej kontroli decyzji, postanowień i innych aktów administracyjnych w sprawach wymienionych w pkt 1.

Egzamin i obowiązki zawodowe

Państwowy egzamin na doradcę podatkowego składa się z części pisemnej (teoretycznej) i ustnej (praktycznej). Warunkiem dopuszczenia do części ustnej jest zdanie z wynikiem pozytywnym części pisemnej egzaminu. W przypadku negatywnego wyniku części pisemnej, egzamin może być powtarzany. Termin ponownego egzaminu może być wyznaczony jednak nie wcześniej niż po upływie 3 miesięcy od dnia egzaminu, którego wynik był negatywny. W przypadku pozytywnego wyniku części pisemnej egzaminu, kandydat ma możliwość w okresie roku przystępować do ustnej części egzaminu.

Kandydat na doradcę podatkowego musi posiadać pełną zdolność do czynności prawnych oraz korzystać z pełni praw publicznych. Konieczne jest także posiadanie wyższego wykształcenia.

Uprawnienia zawodowe zdobywa się po zdaniu państwowego egzaminu i złożeniu ślubowania:

Przyrzekam, że jako doradca podatkowy będę wykonywać ten zawód kierując się dobrem swoich klientów, z całą sumiennością i rzetelnością, zgodnie z prawem, wiedzą i zasadami etyki zawodowej. Poznane w związku z wykonywaniem zawodu fakty i informacje zachowam w tajemnicy wobec osób trzecich.

Na doradcy podatkowym ciąży obowiązek zawarcia umowy ubezpieczenia od odpowiedzialności cywilnej z tytułu wykonywania zawodu, a także stałego podnoszenia kwalifikacji zawodowych. Doradca podatkowy zobowiązany jest do zachowania tajemnicy zawodowej. W konsekwencji doradca podatkowy nie może być przesłuchiwany jako świadek co do faktów i informacji objętych tajemnicą, chyba że został zwolniony od tego obowiązku w trybie określonym odrębnymi ustawami.

Ranking na najlepszych doradców podatkowych przeprowadza co roku Dziennik Gazeta Prawna.