Droga (transport)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Droga asfaltowa o trzech pasach ruchu. Wzdłuż niej prowadzą chodniki. Na jezdni wyraźne oznakowanie poziome i umiarkowany ruch. Droga prowadzi przez obszar zamieszkały, widoczne zabudowania.
Droga kołowa.
Pole lub łąka, przez które przechodzi wąska utwardzona droga. Jest kręta, nie ma na niej namalowanego oznakowania. Nie jedzie nią żaden samochód.
Droga twarda.
Przez łąkę prowadzi prosta droga o nawierzchni piaszczystej lub żwirowej. Wzdłuż niej ustawiona jest linia telefoniczna lub energetyczna. W oddali widoczny las.
Droga gruntowa.

Droga – wydzielony pas terenu składający się z jezdni, pobocza, chodnika, drogi dla pieszych lub drogi dla rowerów, łącznie z torowiskiem pojazdów szynowych znajdującym się w obrębie tego pasa, przeznaczony do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, ruchu osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt[1].

Droga – budowla składająca się z części i urządzeń drogi, budowli ziemnych, lub drogowych obiektów inżynierskich, określonych w przepisach wydanych na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane, stanowiąca całość techniczno-użytkową, usytuowana w pasie drogowym i przeznaczona do ruchu lub postoju pojazdów, ruchu pieszych, ruchu osób poruszających się przy użyciu urządzenia wspomagającego ruch, jazdy wierzchem lub pędzenia zwierząt[2].

Rodzaje dróg[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. (Art. 2 pkt 1) Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988) (definicja legalna do 20 września 2022 r.).
  2. (Art. 4 pkt 2) Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2022 r. poz. 1693).