Dušan Simović
 Dušan Simović w gabinecie, 3 sierpnia 1941 roku | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Premier Jugosławii | |
| Okres |
od 27 marca 1941 |
| Poprzednik | |
| Następca | |
 Dušan Simović 7 kwietnia 1941 roku | |
 generał armii
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1900–1943 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Stanowiska |
dowódca sił powietrznych |
| Główne wojny i bitwy | |
Dušan Simović (cyr. Душан Симовић, ur. 11 września 1882 w Kragujevacu, zm. 26 sierpnia 1962 w Belgradzie[1]) – jugosłowiański wojskowy, polityk, dziennikarz i mąż stanu narodowości serbskiej, generał armii, dowódca sił powietrznych (1936–1938), szef Sztabu Generalnego (1938–1940), po dołączeniu Jugosławii do Osi dokonał puczu i mianował się premierem decydując się na sojusz z aliantami, co sprowokowało inwazję na kraj. Po klęsce obrony stanął na czele rządu na uchodźctwie w Londynie. Uczestnik I i II wojny bałkańskiej oraz I i II wojny światowej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Był uczestnikiem wojen bałkańskich oraz I wojny światowej. Od 1936 do 1938 stał na czele jugosłowiańskich sił powietrznych, a następnie objął obowiązki szefa Sztabu Generalnego (1938-1940). Był zwolennikiem zawarcia ze Związkiem Radzieckim paktu o przyjaźni i pomocy[2]. 27 marca 1941, dwa dni po przystąpieniu Jugosławii do Paktu Trzech, dokonał wojskowego zamachu stanu, zważywszy że już obietnicę przyłączenia Jugosławii do wspomnianego paktu uznano za skandal[2]. Obalił prohitlerowski reżim Cvetkovicia i objął stanowisko premiera[3], co spowodowało, że reżim III Rzeszy zadecydował o zbrojnym ataku i podboju Jugosławii[4][5][6]. Po kapitulacji armii jugosłowiańskiej, 17 kwietnia 1941 udał się na emigrację do Londynu.
Na uchodźstwie był premierem do 1942. W 1945 wrócił do Jugosławii, gdzie prowadził działalność publicystyczną[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Prime Ministers. Arhiv Jugoslavije. [dostęp 2010-09-03]. (ang. • serb.).
- ↑ a b Konecki 2007 ↓, s. 184.
- ↑ Mała encyklopedia 1971 ↓, s. 153.
- ↑ Kenez 2006 ↓, s. 165.
- ↑ Konecki 2007 ↓, s. 189.
- ↑ a b S. Żerko, Biograficzny leksykon II wojny światowej, Poznań 2013, s. 369.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Peter Kenez: Odkłamana historia Związku Radzieckiego. Warszawa: 2006. ISBN 978-83-11-11031-1.
- Tadeusz Konecki: Labirynt dezinformacji w drugiej wojnie światowej. Od Compiegne 22 czerwca 1940 roku do hasła Dortmund 22 czerwca 1941 roku. Warszawa: 2007. ISBN 978-83-05-13506-1.
- Mała encyklopedia wojskowa. R-Ż. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.