Dufourea dentiventris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dufourea dentiventris
(Nylander, 1848)
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

stawonogi

Gromada

owady

Rząd

błonkoskrzydłe

Nadrodzina

pszczoły

Rodzina

smuklikowate

Podrodzina

wigorczykowate

Rodzaj

Dufourea

Gatunek

Dufourea dentiventris

Synonimy
  • Halictoides dentiventris Nylander, 1848

Dufourea dentiventrisgatunek błonkówki z rodziny smuklikowatych i podrodziny wigorczykowatych.

Gatunek ten został opisany w 1848 roku przez Williama Nylandera jako Halictoides dentiventris[1].

Pszczoła o ciele długości od 6,5 do 9 mm. Cechują ją głaszczki wargowe o członie drugim krótszym niż trzeci oraz delikatne, nieregularne i bardzo rozproszone punktowanie tergitów metasomy. U samca piąty sternit ma duże wybrzuszenia trójkątnego kształtu na krawędziach tylno-bocznych, a szósty sternit jest wyraźnie wybrzuszony[2].

Owad o rozsiedleniu transpalearktycznym[2], w Europie znany z Francji, Belgii, Niemiec, Danii, Finlandii, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Słowenii i Rosji. Ponadto znany z wschodniej Palearktyki[1]. W Polsce występuje głównie w górach. Jest to pszczoła samotnica. Gatunek oligolektyczny, związany z dzwonkowatymi, a szczególnie z dzwonkami. Ma jedno pokolenie w roku, latające w środku lata[2].

W 2002 umieszczony został na Czerwonej liście zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce jako gatunek o słabo rozpoznanym statusie[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Dufourea dentiventris. [w:] Fauna Europaea [on-line]. [dostęp 2018-09-20].
  2. a b c Yury A. Pesenko, Józef Banaszak, Tomasz Cierzniak: Klucze do oznaczania owadów Polski. Część XXVI Błonkówki — Hymenoptera. Zeszyt 68b. Pszczołowate — Apidae. Podrodzina: smuklikowate — Halictinae. Toruń: Polskie Towarzystwo Entomologiczne, 2002.
  3. Józef Banaszak: Apoidea. Pszczoły. W: Czerwona lista zwierząt ginących i zagrożonych w Polsce. Zbigniew Głowaciński, Małgorzata Makomaska-Juchiewicz, Grażyna Połczyńska-Konior (red.). Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk (PAN), 2002, s. 69-74. ISBN 83-901236-8-1.