Przejdź do zawartości

Dwór na Umultowie w Poznaniu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dwór na Umultowie w Poznaniu
Zabytek: nr rej. 1025/A z 12.03.1970
Ilustracja
Elewacja frontowa
Państwo

 Polska

Miejscowość

Poznań

Adres

ul. Umultowska 127

Typ budynku

dwór

Styl architektoniczny

późny klasycyzm

Inwestor

rodzina von Treskow

Kondygnacje

2

Ukończenie budowy

początek XIX w.

Pierwszy właściciel

von Treskowowie

Kolejni właściciele

Emilia Murkowska, Tadeusz Bogdański, Kazimierz Rafał Chłapowski, Bolesław Mikulski

Obecny właściciel

prywatny

Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko centrum na lewo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Położenie na mapie Poznania
Mapa konturowa Poznania, u góry nieco na prawo znajduje się ikonka pałacu z opisem „Dwór na Umultowie w Poznaniu”
Ziemia52°28′34,1″N 16°56′26,0″E/52,476139 16,940556

Dwór na Umultowiepóźnoklasycystyczny[1] dwór, zlokalizowany w Poznaniu, na Umultowie, przy ulicy Umultowskiej, w bezpośrednim sąsiedztwie jeziora Umultowskiego i kościoła św. Jadwigi Królowej Wawelskiej. Obiekt został wpisany do rejestru zabytków 12 marca 1970 pod numerem 1025/A[2].

Historia majątku

[edytuj | edytuj kod]
Elewacja ogrodowa w 1989

Wieś Umultowo nadano Poznaniowi w 1253. Od początku XIV wieku stanowiła własność kościelną, potem dominikańską (od 1385), a po kasacie zakonów przez prusakówskarbu państwa pruskiego. W początku XIX wieku majątek nabyła niemiecka rodzina Von Treskow (w 1860 w dworze urodziła się córka Zygmunta Ottona von Treskow – Antonie Malwine Amalie Valeska von Treskow[3]), by sprzedać go w 1883 Robertowi Thieme z Poznania. W 1905 dobra należały do Komisji Kolonizacyjnej, a w 1910 zostały rozparcelowane. Resztówka zmieniała kilkakrotnie niemieckich właścicieli, a w 1922 stała się własnością polskiego Skarbu Państwa. Kolejni właściciele majątku to: Emilia Murkowska, Tadeusz Bogdański, Kazimierz Rafał Chłapowski i Bolesław Mikulski, dyrektor Banku Cukrownictwa, który odzyskał dobra po II wojnie światowej, pozostające potem w jego rękach do 1958. Obecnie dwór stanowi własność prywatną i nie jest udostępniony do zwiedzania[4].

W 2006 obiekt został wzorowo odrestaurowany[5].

Architektura dworu

[edytuj | edytuj kod]

Dwór wraz z zabudowaniami folwarcznymi wybudowała rodzina von Treskowów[3]. Jest to obiekt parterowy wzniesiony w początku XIX wieku. Kryje go dach naczółkowy z oknem powiekowym na osi[6]. Ryzalit elewacji frontowej mieści wejście główne i jest zwieńczony trójkątnym naczółkiem. Przed ryzalitem znajduje się niewielki taras z balustradami, które najprawdopodobniej pochodzą z początku XX wieku[4]. Elewacja jest pięcioosiowa, a wnętrze prawdopodobnie dwutraktowe. Dzięki wysokiemu podpiwniczeniu dwór wydaje się być optycznie większym niż jest w rzeczywistości[6].

Przy dworze znajdują się pozostałości parku krajobrazowego z połowy XIX wieku o powierzchni 2,03 hektara[1] oraz aleja kasztanowa i budynki folwarku[7].

Turystyka

[edytuj | edytuj kod]

Obok dworu przebiega szlak turystyczny żółty żółty szlak pieszy nr 3585[8].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]