Dwa-pięć-jeden

Dwa-pięć-jeden, II-V-I, kadencja jazzowa – podstawowa kadencja w muzyce jazzowej (występująca jednak również w harmonii rozrywkowej i klasycznej) stosująca akordy oparte kolejno o drugi, piąty i pierwszy stopień skali.

W tonacji durowej, na przykład C-dur, gdzie występują następujące dźwięki: C(I), D(II), E(III), F(IV), G(V), A(VI), H(VII), pochód dwa-pięć-jeden będzie oparty na dźwiękach D, G, C. Po zbudowaniu czterodźwięków na tych stopniach uzyskamy: akord d-moll septymowy (Dm7), dominantę septymową G (G7) oraz akord C-dur septymowy z septymą wielką (CMaj7 czyli C∆).

W tonacji mollowej, na przykład a-moll, czyli: A(I), H(II), C(♭III), D(IV), E(V), F(♭VI), G(♭VII), pochód oparty będzie na dźwiękach H, E, A. Po zbudowaniu czterodźwięków na tych stopniach uzyskamy: akord h półzmniejszony (B∅ według nomenklatury amerykańskiej), dominantę septymową E (E7; w moll często jako pięciodźwięk z noną małą, czyli E7♭9) oraz akord a-moll septymowy (Am7).

W harmonii jazzowej stosunkowo często zdarza się, że mollowe II-V rozwiązywane jest na durowe I i vice versa. Dla przykładu, mollowe II-V z 12. taktu standardu "Alone Together" rozwiązuje się na akord D-dur w takcie 13.

W fakturze polifonicznej, kadencję II-V-I zrealizować można na przykład poprzez:

• Układ chopinowski
• Układ Ravela

Określenia te dotyczą konkretnych pozycji i przewrotów kolejnych akordów. W jazzowej praktyce wykonawczej stosuje się wiele różnych układów i alteracji, a ich użycie jest w dużej mierze improwizowane.

Historycznie, kadencja II-V-I pojawiła się w jazzie jako rozszerzenie kadencji V-I, toteż praktycznie każdy akord dominantowy w standardzie jazzowym może być zastąpiony sekwencją II-V.