Dynastia Antoninów

Antoninowie – dynastia panująca w latach 96–192 w cesarstwie rzymskim.

Obejmowali rządy w wyniku dokonania prawnej procedury adopcji (łac. adoptio) przez swego poprzednika. Na okres rządów tej dynastii przypada szczyt potęgi rzymskiego imperium, które objęło swym zasięgiem tak odległe terytoria jak Dacja (dzis. Rumunia), Mezopotamia i Armenia.

Należeli do niej:

• Nerwa (96–98 r. n.e.)
• Trajan (98–117 r. n.e.)
• Hadrian (117–138 r. n.e.)
• Antoninus Pius (138–161 r. n.e.)
• Marek Aureliusz (161–180 r. n.e.)
• Werus (161–169 r. n.e.)
• Kommodus (177–192 r. n.e.)

Czas panowania Antoninów często nazywa się „złotym wiekiem cesarstwa”. Zakończył się on panowaniem syna Marka Aureliusza – Kommodusa, zamordowanego w wyniku pałacowego spisku. Pierwszych pięciu władców tej dynastii to tzw. dobrzy cesarze.

Genealogia

M. Ulpiusz Trajan

Nerwa (96–98)

Ulpiana

Aelius Hadrian Marullinus

Saloniusz Matidius

Ulpia Marciana

Trajan (98–117)

Plotyna

P. Aelius Hadrian Afer

3) Libon Rupiliusz Frugi

Matidia

1) Vibius Sabinus

Rupilia Faustyna

M. Anniusz Werus

Sabina

Hadrian (117–138)

Antinous

Domicja Lucylla

M. Anniusz Werus

Faustyna Starsza

Antoninus Pius (138–161)

Cejoniusz Kommodus

Kornificja

G. Ummidiusz Kwadratus

Marek Aureliusz (161–180)

Faustyna Młodsza

Marek Ummidiusz Kwadratus

Kryspina

Kommodus (180–192)

Marcja

2) T. Klaudiusz Pompejanus

Lucylla

1) Lucjusz Werus (161–169)

Zobacz też

• cesarz