Dzienniczek
| Autor | |
|---|---|
| Typ utworu | |
| Wydanie oryginalne | |
| Miejsce wydania |
Kraków |
| Język | |
| Data wydania |
1981 |
| Wydawca |
Wydawnictwo Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia |
Dzienniczek – dziennik św. Faustyny Kowalskiej, zapis doświadczeń wewnętrznych autorki. Faustyna ujawnia w nim swe przeżycia duchowe oraz głosi orędzie Miłosierdzia, które według niej przekazał jej Jezus Chrystus.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Siostra Faustyna pisała Dzienniczek w Wilnie i Krakowie na polecenie, jak mówi tekst, Jezusa, potwierdzone przez jej spowiedników: bł. ks. Michała Sopoćkę i o. Józefa Andrasza SJ. Pierwsza notatka pochodzi z lipca 1934 roku, ostatnia datowana – z czerwca 1938 roku. Całe dzieło składa się z 6 zeszytów o różnej objętości oraz zeszytu zatytułowanego Moje przygotowanie do Komunii świętej. Rękopis nie ma żadnych poprawek ani skreśleń, jedynie ołówkiem zostały podkreślone słowa Jezusa, co w wydaniach książkowych zostało zaznaczone tłustym drukiem lub kursywą. Rękopis Dzienniczka przechowywany jest w klasztorze Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia w Łagiewnikach w Krakowie[1].
Pierwsze wydanie tego dzieła miało miejsce w 1981 roku. Wcześniej publikowane były niewielkie fragmenty w broszurach poświęconych nabożeństwu do Miłosierdzia Bożego w nowych formach, które Jezus przekazał Siostrze Faustynie[2][3]. Pierwszy maszynowy odpis Dzienniczka nie był dokładny. Przy odpisie pominięto niektóre fragmenty oryginału, opuszczono niektóre wyrazy, zmieniono pewne określenia oraz dodano nowe wyrazy. Tym samym zniekształceniu uległ oryginalny tekst Dzienniczka[4]. Następnie z tego odpisu dokonano tłumaczenia na język francuski. Przetłumaczony tekst na język francuski posłużył do kolejnego tłumaczenia tym razem na język włoski, w którym znalazły się błędy teologiczne[4]. To m.in. było powodem wydania przez Stolicę Apostolską w marcu 1959 roku Notyfikacji Świętego Oficjum zabraniającej szerzenia kultu Miłosierdzia Bożego w formach przekazanych przez Siostrę Faustynę[4][5]. Notyfikacja została odwołana dopiero 15 kwietnia 1978 roku za pontyfikatu Pawła VI dzięki staraniom arcybiskupa archidiecezji krakowskiej kardynała Karola Wojtyły[6][7].
Pierwsza krytyczna edycja całego Dzienniczka została przygotowana dla potrzeb procesu beatyfikacyjnego Faustyny i wydana w Rzymie w 1981 roku w 50. rocznicę pierwszego objawienia obrazu Jezusa Miłosiernego (22 lutego 1931), które rozpoczynało prorocką misję Apostołki Bożego Miłosierdzia.
Struktura
[edytuj | edytuj kod]Dzienniczek, dla ułatwienia cytowania fragmentów, został podzielony na 1828 punktów. Jeden punkt składa się z jednego bądź więcej akapitów.
Struktura Dzienniczka jest następująca:
- Zeszyt I: punkty 1 – 521 (rozpoczęty w lipcu 1934)
- Zeszyt II: punkty 522 – 1000 (rozpoczęty w listopadzie 1934)
- Zeszyt III: punkty 1001 – 1230 (rozpoczęty w lutym 1937)
- Zeszyt IV: punkty 1231 – 1321 (rozpoczęty w sierpniu 1937)
- Zeszyt V: punkty 1322 – 1589 (rozpoczęty w październiku 1937)
- Zeszyt VI: punkty 1590 – 1803 (rozpoczęty w Krakowie, dnia 10.02.1938, zakończony w czerwcu 1938)
- Zeszyt VII zatytułowany Moje przygotowanie do Komunii św.: punkty 1804 – 1828.
Latem 1934 roku, kiedy spowiednik s. Faustyny pojechał na pielgrzymkę do Ziemi Świętej, w Wilnie objawił jej się rzekomy anioł i polecił jej spalić zeszyt I Dzienniczka w piecu.[potrzebny przypis] Gdy ks. Sopoćko wrócił z Ziemi Świętej uświadomił Faustynie, że ten rzekomy anioł był w rzeczywistości diabłem. Po tym Faustyna od nowa napisała zeszyt I Dzienniczka, ale niezgodnie z chronologicznym porządkiem.[potrzebny przypis]
Odbiór i popularność
[edytuj | edytuj kod]Od czasu pierwszej edycji Dzienniczek stał się tekstem coraz szerzej znanym, komentowanym i badanym. Rozpatruje się go zarówno jako dzieło mistyczne, jak i na tle całej literatury i kultury polskiej[potrzebny przypis]. Pisany żywym i plastycznym stylem (św. Faustyna mimo braku wykształcenia ujawnia bogactwo polszczyzny i „słuch” językowy), cieszy się ogromną popularnością, traktowany często jako tekst dla pociechy i pokrzepienia duchowego[potrzebny przypis].
Od połowy lat 80. XX w. ukazuje się w Polsce co roku nowe wydanie Dzienniczka. Został on przetłumaczony na wiele języków, także na koreański, maltański i rumuński. W 2008 r. „Gość Niedzielny” podał, że według Dariusza Karłowicza Dzienniczek jest najczęściej tłumaczoną na świecie polską książką[8].
W kwietniu 2012 ukazała się polska wersja audio książki[9].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dzienniczek Miłosierdzie – św. Faustyna – Dzienniczek – Koronka – obraz Jezu, ufam Tobie – Sanktuarium – online [online] [dostęp 2020-12-16] (pol.).
- ↑ Fragmenty Dzienniczka były publikowane m.in. w periodyku Messager de la Miséricordie Divine (Tomasz Błaszczyk, Tak zwana postulatura pallotyńska procesu beatyfikacyjnego s. Faustyny Kowalskiej, „Nasza Przeszłość”, 132, 2019, s. 373).
- ↑ Eugeniusz Weron, Franciszek Cegiełka, Biuletyn teologii laikatu, „Collectanea Theologica”, 52 (1), 1982, s. 137–156.
- ↑ a b c Tomasz Błaszczyk, Wkład Pallotynów w rozwój kultu Miłosierdzia Bożego, „Kościół w Polsce. Dzieje i Kultura”, 17, 2018, s. 272.
- ↑ Henryk Ciereszko, Ks. Michał Sopoćko promotor kultu Miłosierdzia Bożego, „Saeculum Christianum: pismo historyczno-społeczne”, 11 (2), 2004, s. 101–132.
- ↑ Andrzej Witko, Św. Jan Paweł II – papież Bożego Miłosierdzia, [w:] Zofia Zarębianka, Katarzyna Dybeł (red.), Odsłony miłosierdzia, Kraków: Uniwersytet Papieski Jana Pawła II. Wydawnictwo Naukowe, 2017, s. 65–75.
- ↑ Lidia Lasota, O Święcie Miłosierdzia Bożego i niezwykłej „współpracy” św. Jana Pawła II i św. s. Faustyny [online], Kalendarzrolnikow.pl, 6 kwietnia 2021 [dostęp 2021-04-12] (pol.).
- ↑ Marek Gancarczyk, Skarb narodowy i wielka prośba [online], www.gosc.pl, 28 marca 2008 [dostęp 2022-11-28].
- ↑ Rycerz Niepokalanej – News: „Dzienniczek” do słuchania.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Faustyna Kowalska: O Miłosierdziu Bożym. Wyjątki z „Dzienniczka” siostry Faustyny (ze Zgromadzenia Matki Boskiej Miłosierdzia). Paris, Księża Pallotyni, 1956.
- Faustyna Kowalska: Dzienniczek. Kraków 1983 i wydania następne – edycja krytyczna.
- Ludmiła Grygiel: Miłosierdzie Boże dla świata całego. Błogosławiona siostra Faustyna. Kraków 1993.
- Władysław Kluz: Jezu, ufam Tobie. Siostra Maria Faustyna Kowalska. Kraków 1982.
- Posłanie Miłosierdzia Bożego. Red.: Siostry Jezusa Miłosiernego. Gorzów Wielkopolski 1983.
- Kazimierz Romaniuk: Biblijny traktat o miłosierdziu. Ząbki 2004, rozdział: Miłosierdzie w „Dzienniczku” św. Faustyny Kowalskiej.
- Kazimierz Szafraniec: Iskra. Życiorys siostry Marii Faustyny Kowalskiej. Poznań 1983.
- Stanisław Szymański: W służbie Bożego Miłosierdzia. Kraków 1983.
- Maria Winowska: Prawo do Miłosierdzia. Posłannictwo siostry Faustyny. Paryż 1974.
- Andrzej Witko: Nabożeństwo do Miłosierdzia Bożego według św. Faustyny Kowalskiej. Kraków 2004.
- Grzegorz Górny, Janusz Rosikoń: Ufam. Śladami Siostry Faustyny. Warszawa 2009.
- Ewa K. Czaczkowska: Siostra Faustyna. Biografia Świętej. Kraków: Znak, 2012.
- Ewa K. Czaczkowska: Cuda świętej Faustyny. Kraków: Znak, 2014.