Dziobogłowiec

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dziobogłowiec
Berardius
Duvernoy, 1851[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – dziobogłowiec południowy (B. arnuxii)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Infragromada

łożyskowce

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

Whippomorpha

Infrarząd

walenie

Parvordo

zębowce

Nadrodzina

Ziphioidea

Rodzina

zyfiowate

Rodzaj

dziobogłowiec

Typ nomenklatoryczny

Berardius arnuxii Duvernoy, 1851

Synonimy
Gatunki

4 gatunki (w tym 1 wymarły) – zobacz opis w tekście

Dziobogłowiec[4] (Berardius) – rodzaj ssaków z rodziny zyfiowatych (Ziphiidae).

Występowanie[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w wodach półkuli południowej i w północnym Oceanie Spokojnym[5][6][7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 800–1200 cm; masa ciała 9000–12000 kg[6][8].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1851 roku francuski zoolog Georges Louis Duvernoy w artykule poświęconym osteologii żyjących i wymarłych waleni opublikowanym na łamach Annales des Sciences Naturelles[1]. Na gatunek typowy Duvernoy wyznaczył (oryginalne oznaczenie) dziobogłowca południowego (B. arnuxii).

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Berardius (Berardus): Auguste Bérard (1802–1846), kapitan (późniejszy admirał) francuskiej marynarki wojennej, dowódca korwety „Ren”, na której podczas rejsu, zebrano holotyp[9].
  • Rostrifer: łac. rostrum ‘dziób, pysk’[10]; -fera ‘noszący’, od ferre ‘nosić’[11]. Typ nomenklatoryczny (oznaczenie monotypowe): Rostrifer nestoresmirnovi Zenkovicz, 1947 (= Berardius bairdii Stejneger, 1883).

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące występujące współcześnie gatunki[12][8][5][4]:

Opisano również mioceński gatunek wymarły[13]:

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Niepoprawna późniejsza pisownia Berardius Duvernoy, 1851.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b G. L. Duvernoy. Mémoire sur les caractères ostéologiques des genres nouveaux ou des espèces kouvelles de Cétacés vivants ou fossiles. „Annales des Sciences Naturelles, Zoologie”. Troisiéme Série. 15, s. 41, 1851. (fr.). 
  2. J.E. Gray. On the Arrangement of the Cetaceans. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 1863, s. 200, 1863. (ang.). 
  3. Б.А. Зенкович. Китобойный промысел СССР и перспективы его развития. „Рыбное хозяйство”. 10, s. 15, 1947. (ros.). 
  4. a b Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 191. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  5. a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 284. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  6. a b C. MacLeod: Family Ziphiidae (Beaked Whales). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 4: Sea Mammals. Barcelona: Lynx Edicions, 2014, s. 347. ISBN 978-84-96553-93-4. (ang.).
  7. D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Berardius. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-03-21]. (ang.).
  8. a b Class Mammalia. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 570–571. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  9. T.S. Palmer. Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. „North American Fauna”. 23, s. 136, 1904. (ang.). 
  10. Jaeger 1959 ↓, s. 224.
  11. Jaeger 1959 ↓, s. 102.
  12. N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-01-22]. (ang.).
  13. A. Kawatani & N. Kohno. The oldest fossil record of the extant genus Berardius (Odontoceti, Ziphiidae) from the Middle to Late Miocene boundary of the western North Pacific. „Royal Society Open Science”. 8 (201152), s. 6, 2021. DOI: 10.1098/rsos.201152. (ang.). 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]