Dzwony (Rachmaninow)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dzwony, op. 35
Колокола
Kompozytor

Siergiej Rachmaninow

Forma muzyczna

symfonia chóralna

Czas powstania

1912 - 1913

Miejsce powstania

Rzym, Iwanowka

Tekst

Edgar Allan Poe (tłum. Konstantin Balmont

Data premiery

30 listopada 1913

Miejsce premiery

Sankt Petersburg

Czas trwania

ok. 35 min

Dzwony, op. 35 (ros. Колокола) to tytuł symfonii chóralnej Siergieja Rachmaninowa na tenor, sopran, baryton, chór i orkiestrę symfoniczną, skomponowanej w latach 1912-1913.

Inspiracją do napisania utworu, uważanego przez kompozytora za swoje najlepsze dzieło, był poemat Dzwony Edgara Allana Poego w tłumaczeniu Konstantina Balmonta, wysłany Rachmaninowowi przez uczennicę i wielbicielkę kompozytora, Marię Daniłową. Tematyka poematu podziałała na wyobraźnię kompozytora, od wczesnego dzieciństwa zafascynowanego dźwiękiem cerkiewnych dzwonów oraz ich obecnością w najważniejszych momentach życia każdego Rosjanina i zaowocowała symfonią chóralną napisaną w latach 1912-1913 częściowo w Rzymie, częściowo w rosyjskiej posiadłości Rachmaninowa. Premiera utworu (pod batutą kompozytora) odbyła się w listopadzie 1913 roku w Sankt-Petersburgu. Utwór został opublikowany w 1920, natomiast wersja poprawiona ukazała się w 1936.

Symfonia składa się z czterech części:

  • I Allegro ma non tanto (tenor z towarzyszeniem chóru i orkiestry) – dźwięk srebrnych dzwoneczków przy saniach metaforą młodości,
  • II Lento (sopran z towarzyszeniem chóru i orkiestry) – dźwięk złotych dzwonów weselnych metaforą miłości,
  • III Presto (chór z orkiestrą) – dźwięk mosiężnych dzwonów alarmowych metaforą strachu i zagrożenia,
  • IV Lento lugubre (baryton lub bas z towarzyszeniem chóru i orkiestry) – dźwięk żelaznych dzwonów pogrzebowych metaforą śmierci.