Earl Weaver

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Earl Weaver
Ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Earl Sidney Weaver

Data i miejsce urodzenia

14 sierpnia 1930
St. Louis

Data i miejsce śmierci

19 stycznia 2013
Zmarł na statku Celebrity
Silhouette podczas rejsu
po Morzu Karaibskim

Kariera menedżerska
Lata Kluby
1968–1982, 1985–1986 Baltimore Orioles
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia

1996

Metoda elekcji

Veterans Committee

Earl Sidney Weaver (ur. 14 sierpnia 1930, zm. 19 stycznia 2013) – amerykański baseballista i menadżer, członek Galerii Sław Baseballu od 1996 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu Beaumont High School w St. Louis, w wieku 17 lat podpisał kontrakt z St. Louis Cardinals, jednak występował jedynie w klubach farmerskich tego zespołu na pozycji drugobazowego[1][2]. W 1957 dołączył do sztabu szkoleniowego Orioles, gdzie był menadżerem klubów z niższych lig[2]. 11 lat później został trenerem pierwszej bazy zespołu z Baltimore[2].

W połowie sezonu 1968 zastąpił na stanowisku menadżera Baltimore Orioles Hanka Bauera[2]. Rok później Orioles zanotowali bilans 109–53, co do dziś jest najlepszym wynikiem w historii klubu, jednak w World Series ulegli New York Mets 1–4[2][3]. W 1970 ponownie doprowadził zespół do finałów, gdzie Orioles pokonali Cincinnati Reds 4–1[4]. W sezonie 1971 zespół wystąpił w World Series trzeci raz z rzędu, w których przegrał z Pittsburgh Pirates 3–4[5]. W 1979 Weaver awansował z Orioles do World Series po raz czwarty, gdzie uległ Pittsburgh Pirates w siedmiu meczach[6]. W 1986 zespół zwyciężył w 73, przegrał w 89 meczach i był to jedyny sezon, w którym Orioles prowadzeni przez Weavera osiągnęli ujemny bilans zwycięstw i porażek[2][7][8].

Będąc menadżerem Baltimore Orioles przez 17 sezonów, był wyrzucany z boiska przez sędziów 94 razy co jest rekordem w American League[8]. Prowadząc zespół w 2541 meczach, zwyciężył w 1480 i przegrał w 1060 meczach (jedno ze spotkań w sezonie 1982 zostało przerwane przy stanie 2–2 z powodu obfitych opadów deszczu)[7][9]. W 1996 został wybrany do Galerii Sław Baseballu[10]. Zmarł 19 stycznia 2013 na zawał serca podczas rejsu po Morzu Karaibskim na statku Celebrity Silhouette[11].

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Nagroda/wyróżnienie Lata Źródło
Zwycięzca w World Series 1970 [4]
Baseball Hall of Fame od 1996 [10]
# 4 zastrzeżony przez Orioles 1982 [12]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Stan Musial, Earl Weaver: Coincidental Connections for Late Baseball Icons. bleacherreport.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  2. a b c d e f Earl Weaver timeline. baltimoresun.com. [dostęp 2013-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-01-25)]. (ang.).
  3. The Baltimore Orioles Compendium. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  4. a b 1970 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  5. 1971 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  6. 1979 World Series. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  7. a b Earl Weaver Managerial Record. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  8. a b Hall of Fame manager Earl Weaver dead at 82. usatoday.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  9. Anticipation of a Pennant. brewers1982.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  10. a b Weaver, Earl. baseballhall.org. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  11. Hall of Fame skipper Weaver passes away at 82. baseball-reference.com. [dostęp 2013-02-09]. (ang.).
  12. Orioles Retired Numbers. orioles.com. [dostęp 2013-02-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (28 września 2011)]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]