Ebuliometria

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ebuliometria (ebulioskopia) – doświadczalna metoda wyznaczania masy cząsteczkowej różnych substancji na podstawie dokładnych pomiarów temperatury wrzenia roztworów słabych tych substancji w oparciu o prawo Raoulta. Badania ebuliometryczne przeprowadza się za pomocą specjalnego przyrządu zwanego ebuliometrem. Nazwa pochodzi z łacińskiego czasownika ebullire (wrzeć) i greckiego skopein (widzieć). Podwyższenie temperatury wrzenia roztworu ze wzrostem stężenia nielotnej substancji rozpuszczonej nosi nazwę efektu ebulioskopowego i jest jedną z właściwości koligatywnych roztworów.

Sposób obliczania[edytuj | edytuj kod]

W roztworze idealnym, zmiana temperatury wrzenia jest proporcjonalna do molalnego stężenia roztworu, zgodnie z równaniem:

gdzie:

  • Parser nie mógł rozpoznać (SVG (MathML może zostać włączone przez wtyczkę w przeglądarce): Nieprawidłowa odpowiedź („Math extension cannot connect to Restbase.”) z serwera „http://localhost:6011/pl.wikipedia.org/v1/”:): {\displaystyle \Delta T_b} – zmiana temperatury wrzenia, zdefiniowane jako różnica temperatur wrzenia roztworu i czystego rozpuszczalnika,
  • – stała ebulioskopowa, zależna od własności rozpuszczalnika.

Stałą ebulioskopową można obliczyć:

gdzie:

  • stała gazowa,
  • – absolutna temperatura wrzenia czystego rozpuszczalnika,
  • – masa molowa rozpuszczalnika,
  • – molarne ciepło parowania rozpuszczalnika,
  • molalność roztworu, obliczone biorąc pod uwagę dysocjację, typowo używając tak zwanego czynnika van ’t Hoffa,

Czynnik odpowiada za liczbę cząstek (typowo jonów) powstałych w roztworze z jednej molekuły substancji rozpuszczonej. Na przykład:

  • dla cukru w wodzie,
  • dla chlorku sodu w wodzie (ponieważ NaCl w pełni dysocjuje na Na+ oraz Cl),
  • dla chlorku wapnia w wodzie (CaCl2 dysocjuje na Ca2+ i 2Cl).

Stała ebulioskopowa[edytuj | edytuj kod]

Wartość stałej ebulioskopowej dla wybranych rozpuszczalników[1]:

Substancja
Temp. wrz.
Stała ebulioskopowa Kb
[°C] [K·kg·mol−1]
kwas octowy
118,1
3,07
benzen
80,1
2,53
dwusiarczek węgla
46,2
2,37
czterochlorek węgla
76,8
4,95
naftalen
217,9
5,8
fenol
181,75
3,04
woda
100
0,512

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Peter W. Atkins: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, s. 899. ISBN 83-01-13502-6.