Edmund Bieder

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edmund Bieder
Ilustracja
porucznik rezerwy kawalerii porucznik rezerwy kawalerii
Data i miejsce urodzenia

17 listopada 1874
Jordanów

Data i miejsce śmierci

22 maja 1937
Kraków

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

2 Pułk Ułanów

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna polsko-bolszewicka

Edmund Stanisław Bieder ps. „Nygi”[a], „Wincenty Komispol”, „Stanisław Berdyszyński” (ur. 17 listopada 1874 w Jordanowie, zm. 22 maja 1937 w Krakowie) – polski nauczyciel, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, poeta, publicysta.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 grudnia 1885. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej przez kilka lat pracował jako profesor w gimnazjum, po czym skoncentrował się na pracy literackiej.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Służył w 2 pułku ułanów. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy kawalerii ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[1]. W 1924 zweryfikowany jako porucznik pospolitego ruszenia kawalerii[2]. W 1923, 1924 jako oficer rezerwowy był przydzielony do 3 pułku szwoleżerów i stacjonującego w garnizonie Suwałki[3][4]. W 1934 jako rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr V jako oficer w dyspozycji dowódcy OK V i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Sącz[5].

Wydawał głównie wiersze, a także utwory satyryczne, prozę. Publikował w pismach „Nowa Reforma”, „Ilustrowany Kuryer Codzienny”, „Szczutek” i innych periodykach krakowskich i warszawskich. Treścią jego twórczość były m.in. tematyka legionowa oraz Zakopane i Tatry. Na stałe zamieszkiwał najpierw w Zakopanem, a pod koniec życia w Krynicy-Zdroju.

Zmarł 22 maja 1937 w klinice urologicznej UJ w Krakowie po dłuższej chorobie i około rocznej hospitalizacji. Został pochowany na cmentarzu Rakowickim w Krakowie.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Poezye (1901)
  • Sztuka, jej troski i nadzieje (1902, przekład Williama Morrisa)
  • Życie. Impresye (1902)
  • Niepokalana (1904)
  • 'Wielki król Patacake (1905)
  • Komedye Franciszka Zablockiego na tle epoki (1906, 1907)
  • Irydion w krainie mogił i krzyżów (1912)
  • Mobilizacya w Bronowicach czyli Zwierciadło w którem Kraków z r. 1912 snadnie przejrzeć się może (1914)
  • Listy jadowite do wytwornej pani (1924)
  • Pieśń o Zakopanem (1926)

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Pies Edmunda Biedera wabił się „Nygi”, Edmund Bieder. „Nowości Illustrowane”. Nr 16, s. 8, 19 kwietnia 1924. 

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]