Edward Bonifacy Pawłowicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Bonifacy Pawłowicz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1825
Turgiele

Data i miejsce śmierci

10 lutego 1909
Lwów

Narodowość

polska

Alma Mater

Akademia Sztuk Pięknych w Petersburgu

Dziedzina sztuki

malarstwo

Edward Bonifacy Pawłowicz herbu Jasieńczyk (ur. 7 czerwca 1825 w Turgielach lub w Wilkiszkach[1], zm. 10 lutego 1909 we Lwowie) – polski malarz, powstaniec styczniowy, konserwator, działacz społeczny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Na Litwie ukończył szkołę średnią, po czym kształcił się w Akademii duchownej i medycznej w Wilnie[2]. Od 1849 do 1853 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu, gdzie otrzymał tytuł artysty[2]. Następnie kontynuował studia we Floriencji, Rzymie, Paryżu[2]. Od 1859 wykładał w nowogródzkim gimnazjum[2]. Założył tam także szkółkę niedzielną dla biedoty oraz teatr amatorski. Brał udział w powstaniu styczniowym, za co został zesłany w głąb Rosji. Przeżył cztery lata na zesłaniu w guberni ołonieckiej[2]. Z uwagi na trudne warunki dla zdrowia otrzymał zezwolenie na przeniesienie do Jekaterynosławia, gdzie został objęty „amnestią wierzbołowską”[2]. Powrócił z zesłania w 1867, krótko osiedlił się w Nowogródku. W Warszawie przez dwa lata wraz z Juliuszem Kossakiem kierował szkołą malarską dla kobiet, założoną przez M. Łubieńską[2]. Malował głównie portrety, pejzaże. Z uwagi na osłabienie wzroku zrezygnował z malarstwa i objął posadę konserwatora Muzeum im. Lubomirskich w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich[2][3]. Przepracował tam 34 lata do 1904[2]. Pisał do wielu gazet, w tym do Gazety Lwowskiej (około 1900) i wileńskiego Kuriera Litewskiego (około 1906). Jest autorem pamiętników i pracy teoretycznej z zakresu malarstwa. Napisał też ok. 30 rozpraw[2]. Korespondował m.in. z Elizą Orzeszkową. Na emeryturze mieszkał w Ossolineum[2].

Został pochowany na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie[4].

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Leanid Marakou wymienia Turgiele, Tomasz Krzywicki – Wilkiszki. Zob. bibliografia.
  2. a b c d e f g h i j k Tow. ś.p. Juliusza Kossaka. „Nowości Illustrowane”. Nr 9, s. 4, 27 lutego 1909. 
  3. Prof. uniw. dr Adam Fischer, Zakład Narodowy imienia Ossolińskich. Zarys Dziejów, Lwów 1927
  4. Stanisław Nicieja: Cmentarz Łyczakowski we Lwowie w latach 1786–1986. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1988, s. 360. ISBN 83-04-02817-4.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]