Edward Dorszewski

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Edward Dorszewski
Ilustracja
ppor. Edward Dorszewski
porucznik piechoty porucznik piechoty
Data i miejsce urodzenia

8 października 1911
Powidz

Data i miejsce śmierci

kwiecień 1940
Katyń

Przebieg służby
Lata służby

1931–1940

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

14 pułk piechoty
Korpus Ochrony Pogranicza
(batalion KOP „Iwieniec”
1 pułk piechoty KOP „Karpaty”)

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa (Kampania wrześniowa)

Odznaczenia
Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939
Państwowa Odznaka Sportowa Odznaka Strzelecka II RP
Multimedia w Wikimedia Commons
Symboliczne upamiętnienie por. Edwarda Dorszewskiego (cmentarz komunalny we Włocławku).
Por. Edward Dorszewski (drugi z prawej) na balu we Włocławku.
Kamień koło Iwieńca (30 lipca 1939). Oficerowie batalionu KOP „Iwieniec” - stoją od lewej: por. Edward Dorszewski, kpt. Jan Zygmunt Kosiaty i por. Jan Kulwieć (wszyscy zginęli w Katyniu).
Ryngraf Edwarda Dorszewskiego otrzymany w dniu promocji na pierwszy stopień oficerski.

Edward Zygmunt Dorszewski (ur. 8 października 1911 w Powidzu pow. gnieźnieński, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – porucznik piechoty Wojska Polskiego II Rzeczypospolitej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodzony w Powidzu (powiat gnieźnieński) jako syn Zygmunta i Heleny z domu Fechtmeyer. Rodzice po ślubie mieszkali w Czempiniu, a w roku 1911 przeprowadzili się do Powidza, gdzie ojciec prowadził restaurację oraz sklep z artykułami kolonialnymi. Podczas I wojny światowej ojciec został powołany do wojska i w październiku 1918 roku zmarł w szpitalu wojskowym w Gnieźnie. W roku 1920 matka wraz z dziećmi przeniosła się do Poznania. Z dniem 1 września 1926 r. Edward Dorszewski, po zdaniu egzaminów wstępnych, rozpoczął naukę w Korpusie Kadetów Nr 3 w Rawiczu, którą to szkołę ukończył zdając w 1932 roku egzamin maturalny. W roku 1931 jego matka przeniosła się do Grudziądza[1].

Po ukończeniu Korpusu Kadetów Nr 3 kontynuował edukację wojskową zostając absolwentem XI promocji Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi-Komorowie, w której kształcił się w latach 1932–1934. Po ukończeniu tej szkoły został, zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 4 sierpnia 1934 r., mianowany podporucznikiem w korpusie oficerów piechoty, ze starszeństwem z dnia 15 sierpnia 1934 r. i 184. lokatą[2]. Następnie, zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego z dnia 15 sierpnia tegoż roku, wcielono ppor. Dorszewskiego do 14 pułku piechoty z Włocławka[3].

Z dniem 1 września 1934 r. wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu[4] (był to pluton w 8 kompanii strzeleckiej III batalionu[a])[5]. Na dzień 5 czerwca 1935 r. Edward Dorszewski zajmował 802. lokatę łączną wśród podporuczników piechoty (była to jednocześnie nadal 184. lokata w swoim starszeństwie)[6].

Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dnia 19 marca 1938 r. i 188. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7].

We włocławskim pułku służył do lata 1939 roku. W dniu 16 marca 1938 r. piastował stanowisko dowódcy plutonu w 1 kompanii 14 pp[8]. Na dzień 23 marca 1939 r. nadal dowodził plutonem w 1 kompanii I batalionu 14 pp (dowódcą kompanii był por. Władysław Szelepin, a batalionem dowodził mjr Piotr Kunda)[9], zajmując w tym czasie 184. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie[10]. Rozkazem organizacyjnym Nr 3 dowódcy[b] 14 pułku piechoty z dnia 26 maja 1939 r. – por. Edward Dorszewski wyznaczony został (w zastępstwie) na stanowisko dowódcy 6 kompanii strzeleckiej II batalionu (etatowym dowódcą tej kompanii był kpt. Michał Naziembło, a batalionem dowodził mjr Jan Łobza)[11].

Z dniem 1 lipca 1939 r. został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza[12][13] i przydzielony do batalionu KOP „Iwieniec”. Na dzień 31 lipca tr. dowodził plutonem w kompanii ckm baonu „Iwieniec”[c]. We wrześniu 1939 roku por. Edward Dorszewski był oficerem II batalionu 1 pułku piechoty KOP „Karpaty” (prawdopodobnie dowódcą kompanii). Po agresji ZSRR na Polskę w bliżej nieznanych okolicznościach dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Kozielsku, z którego wysłał w dniu 4 lutego 1940 r. ostatni list do żony. Wiosną 1940 został zamordowany w Katyniu. Podczas ekshumacji przy jego zwłokach (zwłoki były w mundurze) znaleziono list, pocztówkę, różaniec i kartę z Włocławka (z dnia 24 lutego 1940)[d].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Edward Dorszewski miał dwie starsze siostry – Zofię (urodzoną w 1902 roku) i Apolonię (urodzoną w 1904 roku). Obie siostry narodziły się w wielkopolskim Czempiniu[1]. Żoną Edwarda Dorszewskiego była Aniela z domu Nowakowska (ur. 3 kwietnia 1913 r. w Bydgoszczy, zm. 3 marca 1973 r. w Słupsku).

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Symboliczna płyta nagrobna zamordowanego przez NKWD porucznika Edwarda Dorszewskiego znajduje się na Cmentarzu Komunalnym we Włocławku, na grobie rodzinnym innego oficera 14 pułku piechoty – ppor./ppłk. LWP Wiktora Grotowskiego (sektor 82, rząd 7, grób 139). W dniu 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”, odczytane zostało nazwisko zamordowanego przez Sowietów Edwarda Dorszewskiego.

Na odsłoniętej dnia 3 maja 2017 r. w Powidzu pamiątkowej tablicy, poświęconej poległym w czasie II wojny światowej mieszkańcom tego miasta, widnieje również nazwisko porucznika Edwarda Dorszewskiego[1].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Kompanią tą dowodził wówczas kpt. kontr. Bazyli Budzyłło, a batalionem mjr Stanisław Pietrzyk.
  2. ↑ Rozkaz podpisał pełniący obowiązki dowódcy pułku ppłk Władysław Dzióbek.
  3. ↑ Dowództwo KOP nie zgodziło się na objęcie przez por. Dorszewskiego funkcji oficera materiałowego batalionu „Iwieniec”, gdyż jako młody oficer bardziej potrzebny był w służbie liniowej (informacje z listu por. Dorszewskiego do żony, wysłanego w dniu 31 lipca 1939 roku.
  4. ↑ 9 listopada 2007 roku podczas warszawskich uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” odczytano pośmiertne nominacje ofiar sowieckiej zbrodni, ogłoszone decyzją Ministra Obrony Narodowej Nr 439/MON z 5 października 2007 r. W decyzji tej por. Edward Dorszewski został błędnie wykazany w stopniu podporucznika (pod nazwiskiem „Doroszewski”), a tym samym awansowany został pośmiertnie na porucznika, który to stopień w rzeczywistości posiadał od 1938 r.[14]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Podporucznik Edward Dorszewski ↓.
  2. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 VIII 1934, s. 210.
  3. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 VIII 1934, s. 219.
  4. ↑ Dziennik Personalny MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 VIII 1934, s. 227.
  5. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 292.
  6. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty 1935 ↓, s. 172.
  7. ↑ Rybka i Stepan 2003 ↓, s. 454.
  8. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 297.
  9. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 564.
  10. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 90.
  11. ↑ Ciesielski 2008 ↓, s. 300.
  12. ↑ Biogramy ofiar zbrodni katyńskiej ↓.
  13. ↑ Nekropole ↓.
  14. ↑ Decyzja Nr 439/MON ↓.
  15. ↑ Dziennik Ustaw Rzeczypospolitej Polskiej ↓, Nr 2 poz. 7 z 10 IV 1986, s. 30.
  16. ↑ a b Na podstawie [1]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Edward_Dorszewski&oldid=72466329”