Egon Krenz

Egon Krenz
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1937 Kołobrzeg
Przewodniczący Rady Państwa NRD
Okres	od 24 października 1989 do 6 grudnia 1989
Przynależność polityczna	SED
Poprzednik	Erich Honecker
Następca	Manfred Gerlach
Sekretarz generalny Socjalistycznej Partii Jedności Niemiec
Okres	od 18 października 1989 do 8 grudnia 1989
Przynależność polityczna	Socjalistyczna Partia Jedności Niemiec
Poprzednik	Erich Honecker
Następca	brak (rozwiązanie partii)

Egon Krenz (ur. 19 marca 1937 w Kołobrzegu) – niemiecki działacz państwowy, komunista, ostatni sekretarz SED.

Życiorys

Urodził się w rodzinie krawca w Kołobrzegu, w rejencji koszalińskiej, gdzie w 1943 rozpoczął naukę w szkole. W 1944 wraz z rodziną musiał jednak opuścić miasto. W latach 1953–1957 studiował w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Putbus na wyspie Rugia, zdając egzamin końcowy. W 1953 wstąpił do komunistycznej organizacji młodzieżowej Freie Deutsche Jugend (FDJ). Dwa lata później jako dobrze zapowiadający się działacz uzyskał członkostwo w SED. W latach 1957–1959 służył w niemieckiej armii (Nationale Volksarmee) na Rugii. Szybko piął się po szczeblach kariery w FDJ: w 1959 został sekretarzem powiatowym na Rugii, w 1960 tę samą funkcję objął w okręgu Rostock, a rok później został sekretarzem Centralnej Rady FDJ. W latach 1964–1967 studiował w Wyższej Szkole Partyjnej KC KPZR w Moskwie (Высшая партийная школа КПСС). W latach 1967–1974 był sekretarzem CR FDJ, odpowiedzialnym za agitację, propagandę oraz współpracę FDJ z wyższymi szkołami. W latach 1971–1974 przewodniczył organizacji pionierskiej Ernst Thälmann.

Od 1971 aż do upadku NRD był członkiem Izby Ludowej, przez dziesięć lat (do 1981) zasiadał w jej prezydium. W 1973 awansował, zostając członkiem KC SED. Cieszył się wtedy olbrzymim zaufaniem Ericha Honeckera. W latach 1981–1984 był członkiem Rady Państwa NRD. W 1983 został członkiem politbiura i sekretarzem KC NSPJ. Rok później został wybrany zastępcą przewodniczącego Rady Państwa (de facto drugim po Honeckerze człowiekiem w republice). W czerwcu 1989 ze zrozumieniem wypowiadał się o masakrze na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie („należało coś uczynić, w celu przywrócenia porządku”). W październiku 1989 jako następca Honeckera przejął funkcje sekretarza generalnego SED oraz przewodniczącego Rady Państwa i szefa Narodowej Rady Obrony. 3 grudnia 1989 zrzekł się wszystkich stanowisk w państwie i partii. W styczniu następnego roku na własną prośbę został wykluczony z członkostwa w SED-PDS.

Od tego czasu często wypowiadał się na tematy związane z łamaniem praw człowieka w NRD (broniąc ówczesnych decyzji kierownictwa jako „mniejszego zła” i „wyniku ówczesnej sytuacji geopolitycznej” przed zarzutami mediów). Zaprzeczał także, by jako osoba odpowiedzialna za przeprowadzenie wyborów w NRD ponosił odpowiedzialność za ich fałszowanie.

W 1993 rozpoczął się proces przeciwko Krenzowi: w sprawie śmierci uciekinierów na wewnątrzniemieckiej granicy oraz w sprawie fałszerstw wyborczych. W 1999 Federalny Trybunał Sprawiedliwości utrzymał wyrok Berlińskiego Sądu Krajowego z 28 sierpnia 1997 o karze sześciu lat więzienia dla oskarżonego (co on sam określił jako „Siegerjustiz” czyli „sprawiedliwość zwycięzców”). W latach 1999-2003 Krenz odbywał karę w zakładzie Berlin-Hakenfelde (później Berlin-Plötzensee). 18 grudnia 2003 wyszedł na wolność, wykonanie pozostałej części kary zawieszono. W 2009 wydał wspomnienia pt. Gefängnis-Notizen (Notatki więzienne), które spowodowały wzrost jego popularności. Do aktywnej polityki jednak już nie powrócił.