Egon Krenz
|
||
 |
||
| Data i miejsce urodzenia | 19 marca 1937 Kołobrzeg |
|
| Przewodniczący Rady Państwa NRD | ||
| Okres | od 24 października 1989 do 6 grudnia 1989 |
|
| Przynależność polityczna | SED | |
| Poprzednik | Erich Honecker | |
| Następca | Manfred Gerlach | |
 |
||
Egon Krenz (ur. 19 marca 1937 w Kołobrzegu) – niemiecki działacz państwowy, komunista, ostatni sekretarz SED.
Życiorys[edytuj]
Urodził się w rodzinie krawca w Kołobrzegu, w rejencji koszalińskiej, gdzie w 1943 r. rozpoczął naukę w szkole. W 1944 roku wraz z rodziną musiał jednak opuścić miasto. W latach 1953–1957 studiował w Instytucie Kształcenia Nauczycieli w Putbus na wyspie Rugia, zdając egzamin końcowy. W 1953 r. wstąpił do komunistycznej organizacji młodzieżowej Freie Deutsche Jugend (FDJ). Dwa lata później jako dobrze zapowiadający się działacz uzyskał członkostwo w SED. W latach 1957–1959 służył w niemieckiej armii (Nationale Volksarmee) na Rugii. Szybko piął się po szczeblach kariery w FDJ: w 1959 został sekretarzem powiatowym na Rugii, w 1960 r. tę samą funkcję objął w okręgu Rostock, a rok później został sekretarzem Centralnej Rady FDJ. W latach 1964–1967 studiował w szkole partyjnej KC KPZR w Moskwie. W latach 1967–1974 był sekretarzem CR FDJ, odpowiedzialnym za agitację, propagandę oraz współpracę FDJ z wyższymi szkołami. W latach 1971–1974 przewodniczył organizacji pionierskiej Ernst Thälmann.
Od 1971 r. aż do upadku NRD był członkiem Izby Ludowej, przez dziesięć lat (do 1981 r.) zasiadał w jej prezydium. W 1973 r. awansował, zostając członkiem KC SED. Cieszył się wtedy olbrzymim zaufaniem Ericha Honeckera. W latach 1981–1984 był członkiem Rady Państwa NRD. W 1983 r. został członkiem politbiura i sekretarzem KC NSPJ. Rok później został wybrany zastępcą przewodniczącego Rady Państwa (de facto drugim po Honeckerze człowiekiem w republice). W czerwcu 1989 r. ze zrozumieniem wypowiadał się o masakrze na placu Niebiańskiego Spokoju w Pekinie („należało coś uczynić, w celu przywrócenia porządku”). W październiku 1989 roku jako następca Honeckera przejął funkcje sekretarza generalnego SED oraz przewodniczącego Rady Państwa i szefa Narodowej Rady Obrony. 3 grudnia 1989 r. zrzekł się wszystkich stanowisk w państwie i partii[1]. W styczniu następnego roku na własną prośbę został wykluczony z członkostwa w SED-PDS.
O tego czasu często wypowiadał się na tematy związane z łamaniem praw człowieka w NRD (broniąc ówczesnych decyzji kierownictwa jako „mniejszego zła” i „wyniku ówczesnej sytuacji geopolitycznej” przed zarzutami mediów). Zaprzeczał także, by jako osoba odpowiedzialna za przeprowadzenie wyborów w NRD ponosił odpowiedzialność za ich fałszowanie.
W 1993 r. rozpoczął się proces przeciwko Krenzowi: w sprawie śmierci uciekinierów na wewnątrzniemieckiej granicy oraz w sprawie fałszerstw wyborczych. W 1999 Federalny Trybunał Sprawiedliwości utrzymał wyrok Berlińskiego Sądu Krajowego z 28 sierpnia 1997 roku o karze sześciu lat więzienia dla oskarżonego (co on sam określił jako „Siegerjustiz” czyli „sprawiedliwość zwycięzców”[2]). W latach 1999-2003 Krenz odbywał karę w zakładzie Berlin-Hakenfelde (później Berlin-Plötzensee). 18 grudnia 2003 roku wyszedł na wolność, wykonanie pozostałej części kary zawieszono. W 2009 r. wydał wspomnienia pt. Gefängnis-Notizen (Notatki więzienne), które spowodowała wzrost jego popularności[3]. Do aktywnej polityki jednak już nie powrócił.
Przypisy
- ↑ NRD - Niemiecka Republika Demokratyczna (pol.). rok1989.pl. [dostęp 2015-08-29].
- ↑ Egon Krenz, der Honecker-Kronprinz, hat das Wort von der "Siegerjustiz" geprägt (niem.). [dostęp 2015-01-16].
- ↑ Rzeczpospolita. Egon Krenz nadzieją towarzyszy. 19.02.2009. [dostęp 2015-01-17].
|
|||||||||||||
|
|||||||
