Ehrhardt E-V/4
| Ehrhardt E-V/4 Straßenpanzerwagen | |
 |
|
| Dane podstawowe | |
| Państwo |  Cesarstwo Niemieckie |
| Producent | Heinrich Ehrhardt Automobilewerke AG w Zella-Mehlis |
| Typ pojazdu | samochód pancerny |
| Trakcja | kołowa |
| Załoga | 8-9 |
| Historia | |
| Prototypy | 1916 |
| Produkcja | 1916 – 1919 |
| Egzemplarze | 33 |
| Dane techniczne | |
| Silnik | 1 silnik gaźnikowy, rzędowy, 4-cylindrowy Ehrhardt o mocy 80 KM przy 1200 obr./min. |
| Poj. zb. paliwa | 190 l |
| Pancerz | nitowany z płyt walcowanych, grubość: 4 – 9 mm |
| Długość | 5,30 m |
| Szerokość | 2,00 m |
| Wysokość | 2,85 m |
| Prześwit | 0,32 m |
| Masa | 7 750 kg |
| Moc jedn. | 10,3 KM/t |
| Osiągi | |
| Prędkość | 61,3 km/h |
| Zasięg | 250 km |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 3 – 5 karabiny maszynowe MG 8/15 kal. 7,92 mm | |
| Użytkownicy | |
| Niemcy, Polska | |
Samochód pancerny Ehrhardt E-V/4 – niemiecki ciężki samochód pancerny z okresu I wojny światowej.
Historia[edytuj]
W 1915 roku dowództwo armii niemieckiej zamówiły w firmach trzy prototypy samochodów pancernych, jedną z tych firm była wytwórnia samochodów Heinrich Ehrhardt Automobilewerke AG w Zella-Mehlis, w której opracowano samochód pancerny na podwoziu samochodu ciężarowego typu E-V/4 i opancerzony płytami walcowanymi z firmy Friedrich Krupp AG.
W 1916 roku prototyp tego samochodu włączono w skład doświadczalnego oddziału samochodów pancernych, w którego składzie wziął udział w walkach na terenie Rumunii.
W 1917 roku zamówiono 12 samochodów tego typu, które oznaczono jako Ehrhardt M 1917. Samochody seryjne różniły się od prototypu m.in. miały ruchomą wieżę, ulepszone opancerzenie, a także były wyposażone w radiostację. Samochody te znalazły się w utworzonych specjalnie sześciu plutonach samochodów pancernych, w każdym z nich znalazły się ta samochody pancerne. Plutony włączono do walki, w których uczestniczyły do momentu zakończenia I wojny światowej.
Jeszcze w 1917 roku zamówiono kolejną serię samochodów w ilości 20 sztuk, których budowę zakończono dopiero w 1919 roku, już po zakończeniu I wojny światowej. Samochody te oznaczono jako Erhardt M 1919 i różniły się od samochodów M 1917 gorszej jakości opancerzeniem.
Użycie[edytuj]
Wojska niemieckie[edytuj]
Samochody pancerne Erhardt E-V/4 znalazły się na wyposażeniu armii niemieckiej w składzie specjalnie utworzonych plutonów samochodów pancernych. Brały udział w działaniach wojennych armii niemieckiej w Europie.
Wojsko Polskie[edytuj]
Po wybuchu powstania wielkopolskiego użyto ich w walkach przeciwko powstańcom. W dniu 7 lutego 1919 roku jeden z takich samochodów został zdobyty przez oddział powstańczy na szosie Chodzież – Oborniki. Następnie został skierowany do Poznania, gdzie w dniu 21 lutego rozkazem dziennym nr 48 dowódcy Armii Wielkopolskiej otrzymał nazwę Kazimierz Grudzielski. W dniach 19-20 marca wziął on udział w walkach pod Zamościem przeciwko oddziałom niemieckim wspartymi przez pociąg pancerny.
W czasie III powstania śląskiego samochód został skierowany na Śląsk, a jego dowódcą został ochotnik z Alzacji podchor. A. Forrestier. Otrzymał wtedy nową nazwę Górny Śląsk-Alzacja i włączony w skład II dywizjonu samochodów pancernych Karola Walerusa. W składzie tego dywizjonu brał udział w walkach w rejonie Kędzierzyna w dniach 5-7 maja 1921 roku oraz w dniu 21 maja pod Żyrową.
Po zakończeniu III powstania śląskiego samochód wrócił do Poznania, gdzie włączono go w skład 2 dywizjonu samochodów pancernych. W listopadzie 1925 roku skierowano go do Warszawy, gdzie wszedł w skład 2 szwadronu samochodów pancernych. W 1928 roku został skreślony ze stanu szwadronu i prawdopodobnie przekazany na złom.
Bibliografia[edytuj]
- Encyklopedia powstań śląskich. Opole: Instytut Śląski w Opolu, 1982.
- Janusz Magnuski: Samochody pancerne Wojska Polskiego 1918-1939. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-00-9.
