Elżbieta Starostecka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Elżbieta Starostecka
Ilustracja
(1978)
Data i miejsce urodzenia 6 października 1943
Rogi
Zawód aktorka
Współmałżonek Włodzimierz Korcz
Lata aktywności 1964–2014
Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” Zasłużony Działacz Kultury

Elżbieta Starostecka (ur. 6 października 1943 w Rogach) – polska aktorka filmowa i teatralna, piosenkarka.

Elżbieta Starostecka zdobyła uznanie publiczności rolą Stefanii Rudeckiej w filmie Trędowata (1976) Jerzego Hoffmana, adaptacji powieści Trędowata (1909) Heleny Mniszkówny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Teatr[edytuj | edytuj kod]

W 1965 roku ukończyła z wyróżnieniem[1] Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi, a dyplom uzyskała 6 lat później w 1971 roku. Zadebiutowała 30 października 1965 roku na deskach Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu w sztuce Henryk VI na łowach Wojciecha Bogusławskiego. Aktorka była związana z tym teatrem przez dwa lata i wystąpiła m.in. w komedii Moliera Szelmostwa Skapena oraz O krasnoludkach i o sierotce... Marii Konopnickiej. W 1966 roku została zaangażowana w Teatrze Nowym w Łodzi, z którym współpracowała do 1972 roku. Zagrała m.in. w Ślubach panieńskich, Mężu i żonie Aleksandra Fredry i Prometeuszu Jerzego Andrzejewskiego. W 1972 przeszła do Teatru Rozmaitości w Warszawie, gdzie wystąpiła m.in. w komedii Jarosława Iwaszkiewicza Lato w Nohant, Nagim królu Eugeniusza Szwarca[2], Śnie Felicji Kruszewskiej[3] oraz Cieniu Wojciecha Młynarskiego[4]. W 1980 roku przeniosła się do Teatru Ateneum, z którym związana była do 2008 roku[5][1]. Ostatni raz pojawiła się na deskach tego teatru w 2003 roku w sztuce Pan inspektor przyszedł Johna Boyntona Priestley[6]. Ponadto wystąpiła w ponad 20. spektaklach Teatru Telewizji[7].

Film[edytuj | edytuj kod]

W filmie zadebiutowała w 1964 roku rolą w obrazie Wandy Jakubowskiej Koniec naszego świata. Początkowo grała drugoplanowe lub epizodyczne postacie, m.in. w Lalce Wojciecha Jerzego Hasa, czy Piekło i niebo Stanisława Różewicza. Przełomem była rola w filmie Rzeczpospolita babska Hieronima Przybyły. W 1973 roku wystąpiła w serialu telewizyjnym Czarne chmury. W 1975 roku zagrała w filmie Jerzego Antczaka Noce i dnie oraz w serialu, będącym telewizyjną wersją filmu kinowego. Aktorka uważa te dwie role za najważniejsze w swojej karierze[1]. Rola Stefci Rudeckiej w filmie Trędowata przyniosła jej nagrodę Złotego Grona na Lubuskim Lecie Filmowym. W 1979 roku wystąpiła w komedii kryminalnej Skradziona kolekcja, a trzy lata później w serialu produkcji NRD Hotel Polanów i jego goście, w którym stworzyła dojrzałą rolę kobiety doświadczonej życiem. W latach 80. wycofała się z życia filmowego i przestała zabiegać o role filmowe[8]. Ostatnią rolą filmową był epizod w Przypadku Pekosińskiego w 1993 roku.

Kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]

Starostecka nagrała kilka piosenek, między innymi Za rok, może dwa, z którą wystąpiła na festiwalu w Opolu w 1978 roku[8] oraz Precz z moich oczu pochodzącą z filmu Trędowata do słów Adama Mickiewicza[9]. Nagrała także płytę Kolędy w aranżacji Włodzimierza Korcza[10]. Na płycie Piosenki jeszcze Starszych Panów można usłyszeć cztery piosenki w wykonaniu Starosteckiej[11].

W 1981 roku wzięła udział w nagraniu bajki muzycznej Wyprawa Tapatików autorstwa Marty Tomaszewskiej[12].

Rodzina[edytuj | edytuj kod]

Pradziadek aktorki Wojciech Doktorowicz pochodził z Litwy. Jej dwaj wujowie zginęli podczas drugiej wojny światowej[13].

Jest żoną Włodzimierza Korcza, kompozytora, z którym ma syna Kamila Jerzego (ur. 1971) oraz córkę Annę Marię (ur. 1982)[14]. Mieszka w Warszawie, na Żoliborzu[1].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Filmy fabularne[14]

Seriale telewizyjne

Nagrody i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

  • Srebrny Gwóźdź – nagroda w plebiscycie popularności (1976)
  • Złote Grono za rolę Stefci Rudeckiej podczas Lubuskiego Lata Filmowego w filmie Trędowata (1977)
  • Nagroda Przewodniczącego ds. Radia i Telewizji za wybitną współpracę artystyczną z Radiem i Telewizją (1979)
  • Zasłużony Działacz Kultury (1988)
  • 2013 – Nagroda Heroiny Polskiego Kina 2013[15]
  • 2013 – Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Nasi bliscy są na wyciągnięcie ręki. styl.pl. [dostęp 2011-06-17].
  2. ↑ Nagi król – Eugeniusz Szwarc. e-teatr.pl. [dostęp 2012-07-12].
  3. ↑ F.Z.K. czuwał na ŚNIE Felicji Kruszewskiej w Teatrze Rozmaitości. Szpilki, 1976-05-09. [dostęp 2011-06-17].
  4. ↑ „Cień” – program. e-teatr.pl, kwiecień 1973. [dostęp 2011-06-17].
  5. ↑ Artyści. teatrateneum.pl. [dostęp 2011-06-17].
  6. ↑ O spektaklu „Pan Inspektor przyszedł”. teatry.art.pl. [dostęp 2011-06-17].
  7. ↑ Elżbieta Starostecka. Kariera telewizyjna. e-teatr.pl. [dostęp 2011-06-17].
  8. ↑ a b Tomasz Gawiński: Miłosna bohaterka. Angora, 2010-05-05. [dostęp 2011-06-15].
  9. ↑ Elżbieta Starostecka – Za Rok Może Dwa / Precz Z Moich Oczu (ang.). discogs.com. [dostęp 2011-06-15].
  10. ↑ Elżbieta Starostecka – Kolędy (ang.). discogs.com. [dostęp 2011-06-15].
  11. ↑ Piosenki jeszcze Starszych Panów – Divertimenta, Muzykały, Śpiewanki. nuta.pl. [dostęp 2011-06-17].
  12. ↑ Wyprawa Tapatików. 2 płyty CD. pasjaksiazek.pl. [dostęp 2011-06-17].
  13. ↑ Magdalena Pawlicka: Kolory, ale delikatne. niedziela.pl. [dostęp 2011-06-18].
  14. ↑ a b Elżbieta Starostecka w bazie Filmweb
  15. ↑ kulturalna.warszawa.pl

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Elżbieta_Starostecka&oldid=57093406”