Przejdź do zawartości

Elektrownia jądrowa Dukovany

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Elektrownia jądrowa Dukovany
Jaderná elektrárna Dukovany
Ilustracja
Elektrownia Dukovany
Państwo

 Czechy

Status

Aktywna

Liczba bloków energetycznych

4

Moce
Łączna moc:
- elektr. netto

1884 MW

- elektryczna brutto

2020 MW

Kluczowe daty
Rozpoczęcie budowy

1 stycznia 1979

Włączenie do sieci

24 lutego 1985

Położenie na mapie Czech
Mapa konturowa Czech, na dole znajduje się punkt z opisem „EJ Dukovany”
Ziemia49°05′07″N 16°09′00″E/49,085278 16,150000
Strona internetowa

Elektrownia jądrowa Dukovany (cz. Jaderná elektrárna Dukovany) – jedna z dwóch elektrowni jądrowych w Czechach. Elektrownia jądrowa jest zlokalizowana około 30 km na południe od miejscowości Třebíč, w trójkącie wyznaczonym przez miejscowości Dukovany, Slavětice i Rouchovany. Zainstalowano w niej cztery wodne-ciśnieniowe reaktory PWR typu VVER 440 - Model V213, o mocy 440 MWe każdy, zlokalizowane w dwóch podwójnych blokach. W latach 2008–2012 zmodernizowano bloki do mocy 500 MWe każdy.

Budowa elektrowni została rozpoczęta w 1974 r. Zmiany w projekcie spowodowały wstrzymanie pełnego rozpoczęcia budowy do 1978 r. Pierwszy blok rozpoczął działanie 4 maja 1985 r., ostatni (czwarty) 20 lipca 1987 r. W sąsiedztwie elektrowni nad rzeką Jihlavą wybudowano zbiornik wodny Dalešice z wodną elektrownią szczytowo - pompową o mocy 450 MW. Zbiornik służy jako źródło wody dla elektrowni jądrowej.

EJ Dukovany jest przeznaczona do pracy w systemie podstawowym. Dostarcza corocznie do sieci około 13 TWh energii elektrycznej. Szczególna uwaga jest położona na bezpieczeństwo pracy elektrowni, która jest nadzorowana na bieżąco przez Urząd Bezpieczeństwa Jądrowego i odpowiednie organizacje międzynarodowe.

KHNP (Korea Hydro & Nuclear Power) zabiega o wygranie przetargu na inwestycję w Czechach, dotyczącą budowy nowego bloku o mocy 1200 MW w Elektrowni Jądrowej Dukovany. KHNP rywalizuje z amerykańską spółką Westinghouse oraz EDF z Francji[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Aleksander Olech, Natalia Matiaszczyk Atomowa dyplomacja Listopad 2022, s. 24.