Emeli Sandé

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emeli Sandé
Ilustracja
Emeli Sandé (2014)
Imię i nazwisko

Adele Emeli Gouraguine

Pseudonim

Rio Sandé

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1987
Sunderland

Pochodzenie

Alford

Gatunki

R&B, soul

Zawód

piosenkarka, muzyk, autorka tekstów

Aktywność

od 2009

Wydawnictwo

Virgin Records, Capitol Records

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Emeli Sandé, właśc. Adele Emeli Gouraguine z domu Sandé (ur. 10 marca 1987 w Sunderlandzie) – szkocka piosenkarka i autorka tekstów. Zdobywczyni statuetki European Border Breakers Award (2013).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

Studiowała medycynę na Uniwersytecie w Glasgow, gdzie po sześciu latach nauki zdobyła stopień neurologa[1].

Kariera muzyczna[edytuj | edytuj kod]

Zaczęła interesować się muzyką już jako dziecko, kiedy śpiewała w domu piosenki z repertuaru m.in. Whitney Houston, Céline Dion, Niny Simone, Mariah Carey i Alicii Keys[2] oraz utwory wykorzystane w filmie animowanym Mała syrenka. Jako sześciolatka zapisała się na zajęcia do szkolnego chóru oraz na lekcje nagrywania w szkole podstawowej w Alford, jej nauczycielką była wówczas Morag Simpson[3]. W tym czasie zagrała główną rolę Maryi w szkolnym przedstawieniu Hosanna Rock oraz zaczęła pisać swoje pierwsze utwory[4]. Swoją pierwszą piosenkę napisała w wieku 7–8 lat[5], zaś jej debiutancką piosenką autorską była kompozycja „Tomorrow Starts Again”, którą napisała w wieku 11 lat na potrzeby szkolnego konkursu talentów[6]. W tym samym wieku zaczęła uczyć się gry na fortepianie i wiolonczeli, wcześniej grała także na klarnecie[5]. Rok później rodzice zapisali ją na lekcje fortepianu w Inverurii, gdzie jej nauczycielem był Ian Milne[7].

Emeli Sandé w 2007

Jako nastolatka wzięła udział w konkursie talentów w Inverurie. Podczas konkursu zaśpiewała utwory „Cabaret” Lizy Minelli i „Never Forget You” Mariah Carey, jednak nie przeszła do kolejnego etapu. Rok później ponownie wzięła udział w konkursie i zajęła trzecie miejsce po wykonaniu piosenek „I Sing Because I’m Happy/His Eye In on the Sparrow” i „A Woman’s Worth” Alicii Keys[8]. Kilka lat później po raz kolejny wystartowała w konkursie, tym razem jako członkini trio Celeste, który współtworzyła z Nadią Donald i Lorną Routh. Wokalistki zajęły w konkursie pierwsze miejsce dzięki wykonaniu a cappella utworów „Bridge Over Troubled Water” Simon & Garfunkel i „Fields of Gold” Eva Cassidy. Mając 15 lat, wzięła udział w konkursie Rapology organizowanym przez radio Choice FM, który ostatecznie wygrała, dzięki czemu wygrała możliwość podpisania kontraktu płytowego z wytwórnią muzyczną Telstar Records. Z powodu nauki na studiach zrezygnowała jednak z podpisania umowy[1][6]. W tym samym czasie przyjęła zaproszenie do programu telewizji MTV Camden, prowadzonego przez Richarda Blackwooda, w którym zaśpiewała w stylu gospel[6]. W wieku 16–17 lat napisała swoją debiutancką piosenkę o miłości[9], w tym czasie poznała także swojego menedżera Adriana Sykesa[10].

W 2005 nawiązała współpracę z nowo założoną wytwórnią muzyczną Urban Scot, którą założyli David Craig, Mel Awasi i Laura McCrum. Piosenkarka grała na koncertach organizowanych przez wytwórnię[11]. W 2007 wystąpiła gościnnie w audycji o nazwie Blackstreet Laury McCrum w BBC Radio Scotland[12], a także zaśpiewała na ceremonii organizowanej przez Pan African Arts Scotland z okazji rocznicy zniesienia ustawi u niewoli. Nagranie z koncertu zostało wydano w formie DVD w zaledwie 200 egzemplarzach, które zostały rozesłane uczestnikom wydarzenia[13].

W listopadzie 2008 wystąpiła podczas gali Independent Music Show, który był organizowany w Bullet Bar w Londynie[5]. W tym samym roku siostra Sandé zrealizowała nagranie, na którym Emeli grała na fortepianie i śpiewała jedną ze swoich ulubionych piosenek, „Nasty Little Lady”. Klip wysłała później na konkurs muzyczny organizowany przez Trevora Nelsona z kanału BBC Urban. Sandé ostatecznie wygrała konkurs, w którym otrzymała możliwość podpisania kontraktu płytowego. Jej menedżment odrzucił jednak propozycję. Piosenkarka zaczęła jednak promocję w Szkocji. W tym czasie wydała swoją pierwszą płytę zatytułowaną Have You Heard? wydaną przez Souljawn Records, którą sprzedawała podczas koncertów. Na płycie znalazło się osiem utworów, w tym m.in. „Patchwork”, „Dirty Jeans” i „Woman’s Touch”. Później ukazała się druga wersja płyty, która zawierała jedynie cztery utwory[14]. Rodzice piosenkarki także zaangażowali się w działania promocyjne córki i wysłali płytę z jej piosenkami do BBC Radio 1Xtra. Jeden z dziennikarzy radia, Ras Kwame, zagrał jej utwór podczas audycji Homegrown Sessions. Dzięki temu Sandé, razem z czterema innymi piosenkarzami, otrzymała propozycję zagrania koncertu w Soho. Wtedy poznała producenta Shahida „Naughty’ego Boya” Khana, z którym zaczęła współpracę jako autorka piosenek dla takich wykonawców, jak m.in. Jamelia[15], Alesha Dixon, Chipmunk, Professor Green, Devlin, Preeya Kalidas, Cheryl Cole czy Tinie Tempah. Sama Sandé tworzyła w tym czasie duet muzyczny z klawiszowcem Lornem Cowiesonem o nazwie Adele Sandé & Lorne Cowieson[16].

Emeli Sandé podczas koncertu, kwiecień 2011

W 2009 zadebiutowała na rynku muzycznym, zostając chórzystką brytyjskiego rapera Chipmunka w utworze „Diamond Rings”, który napisała dla niego podczas nauki na studiach[1]. Numer zadebiutował na szóstym miejscu krajowej listy przebojów[17]. Również w 2009 wzięła udział w przesłuchaniach do wytwórni muzycznej Future Music założonej przez Gary’ego Barlowa. Zaśpiewała tam utwór „Clown”, jednak nie przeszła eliminacji[18]. W 2010 wystąpiła gościnnie w singlu „Never Be Your Woman” Wileya, a także podpisała kontrakt muzyczny z wytwórnią Virgin Records. Na początku 2011 nawiązała współpracę z EMI Records[19], a także zdecydowała się na używanie drugiego imienia (Emeli) jako pseudonimu artystycznego, co było spowodowane rosnącą popularnością brytyjskiej piosenkarki Adele[20]. W czerwcu 2011 zagrała jako support przed koncertem Alicii Keys w Royal Albert Hall[21]. W lipcu wystąpiła na festiwalu RockNess organizowanym niedaleko miasta Inverness[22]. Miesiąc wcześniej zakończyła nagrywanie materiału na debiutancką płytę studyjną[23]. W sierpniu wydała swój pierwszy solowy singiel, „Heaven”, który zapowiadał jej debiutancką płytę studyjną[24]. Utwór zadebiutował na drugim miejscu krajowej listy przebojów[25]. Drugim singlem z albumu został numer „Daddy”, który piosenkarka nagrała z gościnnym udziałem Naughty’ego Boya[26]. W październiku ukazał się kolejny utwór z płyty artystki – „Read All About It”, który nagrała w duecie z Professorem Greenem[27]. Piosenka zadebiutowała na pierwszym miejscu brytyjskiej listy przebojów[28], zostając tym samym pierwszym singlem w dorobku artystki, który znalazł się na szczycie notowań w kraju. Pod koniec listopada Sandé wystąpiła podczas koncertu BRMB Live 2011 organizowanego przez Free Radio Birmingham. W grudniu otrzymała statuetkę podczas ceremonii wręczenia nagród BRIT Award w kategorii „Wybór krytyków”[29].

Sandé podczas koncertu w Stadthalle Offenbach w Niemczech, 2013

W lutym 2012 wydała debiutancki album zatytułowany Our Version of Events, z którym trafiła na pierwsze miejsce brytyjskiej listy najczęściej kupowanych płyt, gdzie pozostał przez kolejne sześć tygodni, osiągając wynik ponad 2 mln sprzedanych egzemplarzy. Płyta stała się tym samym najlepiej sprzedającym się albumem w Wielkiej Brytanii w tym roku[30][31]. W tym samym miesiącu premierę miał kolejny singiel promujący płytę – „Next to Me”, który zadebiutował na drugim miejscu krajowej listy przebojów[32].

27 lipca wystąpiła podczas ceremonii otwarcia XXX Letnich Igrzysk Olimpijskich rozgrywających się w Londynie. Zaśpiewała wówczas utwory „Abide with Me” i „Heaven”. Jej inna piosenka, „Wonder” została wykorzystana jako motyw muzyczny podczas napisów końcowych transmisji. 12 sierpnia piosenkarka zaśpiewała podczas ceremonii zamknięcia igrzysk[33], w trakcie której zaprezentowała swój nowy singiel „Beneath Your Beautiful” nagrany wspólnie z Labyrinthem[34].

W 2013 odebrała European Border Breakers Award, statuetkę wręczaną artystom, których debiutanckie płyty osiągnęły sukces komercyjny poza ich własnym krajem. W 2013 wydała pierwsze dwupłytowe wydawnictwo koncertowe, zatytułowane Live at the Royal Albert Hall, na którym znalazł się zapis audiowizualny jej koncertu w brytyjskiej Royal Albert Hall[35]. W czerwcu zaczęła pracę nad swoją drugą płytą studyjną, której premiera zaplanowana jest na 2016 rok. Na krążku znajdzie się m.in. utwór „Pluto” nagrany z Naughty Boyem, a także piosenki „Enough”, „Call Me What You Like”, „You and Me” i „This Much Is True”, który został napisany dla jej byłego męża. Album ukaże się pod szyldem wytwórni Roc Nation założonej przez rapera Jaya-Z[36].

W listopadzie 2014 dołączyła do charytatywnego zespołu Band Aid 30, z którym nagrała nową wersję singla „Do They Know It’s Christmas?”[37]. W czerwcu 2015 opublikowała utwór „Don’t Fight the Bullet”[38]. We wrześniu 2016 wydała singiel „Hurts”[39]. Utwory zapowiadały drugą płytę studyjną piosenkarki pt. Long Live the Angels, która ukazała się w listopadzie 2016[40].

Muzyka[edytuj | edytuj kod]

Sandé podczas występu na Festiwalu Piosenki na Gibraltarze, 2013

Artystka pisała teksty piosenek dla wielu znanych wykonawców, takim jak m.in. Chipmunk („Diamond Rings”)[41], Wiley („Never Be Your Woman”)[42], Susan Boyle („This Will Be the Year”)[43], Professor Green („Kids That Love to Dance”), Tinchy Stryder („Let It Rain”), Leona Lewis („Trouble”)[44], Alesha Dixon („Radio”)[45], Cheryl Cole („Boys”)[46], Tinie Tempah („Let Go”)[47], Pixie Lott i The Saturdays[6][22].

Simon Cowell nazwał Emeli Sandé „swoją ulubioną obecnie autorką tekstów”[48]. Amerykański Jay-Z przyznał w jednym z wywiadów, że chciałby, żeby ta nagrała duet razem z Beyoncé Knowles, będącą prywatnie jego żoną[1].

Wizerunek[edytuj | edytuj kod]

Tatuaże[edytuj | edytuj kod]

Na jednym ramieniu Sandé ma wytatuowany tytuł noweli Virginii Woolf – A Room of One’s Own, natomiast na drugim – portret Fridy Kahlo, swojej idolki. Drugi tatuaż zrobiła sobie po ukończeniu nauki na studiach[1].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest najstarszą córką Zambijczyka Joela Sandé i Angielki Diane Sandé-Wood[49], którzy poznali się podczas studiów na uniwersytecie[50]. Mając rok, Emeli wyjechała z rodzicami do Zambii, gdzie jej ojciec ukończył kurs inżynierii mechanicznej. Podczas pobytu w kraju jej matka, będąc w drugiej ciąży, zachorowała na malarię, przez co wróciła do Kumbrii, gdzie w 1989 urodziła córkę, Lucy. Gdy Emeli miała cztery lata, przeniosła się z rodzicami do Alford[4][51].

W styczniu 2012 ogłosiła zaręczyny z czarnogórskim biologiem morskim Adamem Gouraguinem[52], z którym spotykała się przez siedem lat[53]. Para zaczęła się spotykać, kiedy wokalistka miała 17 lat i, jak przyznała, był to jej jedyny chłopak w życiu[54]. Pobrali się 15 września 2012 w Czarnogórze. Wokalistka zmieniła wówczas nazwisko na Emeli Sandé Gouraguine, postanowiła jednak nadal występować pod swoim panieńskim nazwiskiem. W listopadzie 2014, po roku małżeństwa, para zdecydowała się na rozwód, co tłumaczyli „dystansem i napiętym grafikiem zawodowym piosenkarki”[54].

Dyskografia[edytuj | edytuj kod]

Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]

Rok Dane dotyczące albumu Pozycje na listach przebojów Certyfikat
UK
[55] 		AUS
[56] 		BEL
[57] 		CAN
[58] 		FRA
[59] 		GER
[60] 		IRL
[61] 		NLD
[62] 		NZ
[63] 		USA
[58]
2012 Our Version of Events 1 17 3 22 9 7 1 3 9 28
2016 Long Live the Angels
  • Wydany: 11 listopada 2016
  • Wytwórnia: Virgin, EMI
  • Format: CD, digital download
 2 20 9 70 65 12 6 21 29 41
  • UK: złota płyta[64]
2019 Real Life
  • Wydany: 13 września 2019
  • Wytwórnia: Virgin, EMI
  • Format: CD, digital download
 6 – 25 – – 31 37 50 – –
2022 Let’s Say For Instance – – – – – – – – – –
„–” oznacza, że album nie był notowany na danej liście.

Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]

Rok Dane dotyczące albumu Pozycje na listach przebojów Certyfikat
UK
[55] 		FRA
[59] 		IRL
[61] 		NLD
[62]
2013 Live at the Royal Albert Hall 1 9 33 24

Minialbumy (EP)[edytuj | edytuj kod]

Rok Dane dotyczące albumu Pozycje na listach przebojów
USA
[58] 		USA
R&B
[71]
2013 iTunes Session 86 12
2016 Live from London Bridge
  • Wydany: 11 listopada 2016
  • Wytwórnia: Virgin
  • Format: digital download
 – –
2017 Kingdom Coming
  • Wydany: 3 listopada 2017
  • Wytwórnia: Virgin
  • Format: digital download
 – –
2019 My Version of Events – –
„–” oznacza, że minialbum nie był notowany na danej liście.

Single[edytuj | edytuj kod]

Rok Singel Pozycje na listach przebojów Certyfikat Album
UK
[55] 		AUS
[56] 		BEL
[57] 		DEN
[72] 		FRA
[59] 		IRL
[61] 		NLD
[62] 		NZ
[63] 		SWI
[73] 		USA
[58]
2011 „Heaven” 2 – 23 3 – 29 69 – – –
  • UK: złota płyta[64]
  • DEN: złota płyta[74]
  • ITA: złota płyta[75]
 Our Version of Events
„Daddy”
(feat. Naughty Boy) 		21 – 58 – – – – – – –
2012 „Next to Me” 2 14 6 28 18 1 4 6 24 25
  • UK: platynowa płyta[64]
  • AUS: 2× platynowa płyta[76]
  • BEL: złota płyta[66]
  • ITA: złota płyta[75]
  • NZ: platynowa płyta[77]
  • USA: platynowa płyta[78]
„My Kind of Love” 17 60 22 – 167 35 79 – – –
  • UK: złota płyta[64]
  • AUS: złota płyta[76]
„Clown” 4 34 32 – – 6 25 – 42 –
  • UK: platynowa płyta[64]
2016 „Hurts” 22 – 28 – – 53 – – 40 –
  • UK: złota płyta[64]
 Long Live the Angels
„Breathing Underwater” 78 – – – – – – – – –
2017 „Highs & Lows” – – – – – – – – – –
„Starlight” – – – – – – – – – – Kingdom Coming
2019 „Sparrow” – – – – – – – – – – Real Life
„Extraordinary Being” – – – – – – – – – –
„Shine” – – – – – – – – – –
„You Are Not Alone” – – – – – – – – – –
2020 „One of a Kind”
(oraz Ronan Keating) 		– – – – – – – – – – Twenty Twenty
„I’ll Get There (The Other Side)” – – – – – – – – – – –
„Prayed Up” – – – – – – – – – –
„More of You”
(oraz Stonebwoy i Nana Rogues) 		– – – – – – – – – –
„Intermission” – – – – – – – – – –
2021 „Family” – – – – – – – – – – Let’s Say For Instance
„Look What You’ve Done”
(solo oraz w duecie z Jakaye) 		– – – – – – – – – –
2022 „Brighter Days” – – – – – – – – – –
„There Isn’t Much” – – – – – – – – – –
„–” oznacza, że singel nie był notowany na danej liście.

Nagrody i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Rok Kategoria Nagroda Nota
2011 Najlepsza współpraca[a]
(Best Collaboration) 		Virgin Media Music Awards nominacja
(Read All About It)
Najlepszy nowy artysta
(Best Newcomer) 		nominacja
MOBO Awards nominacja[79]
Urban Music Awards wygrana[80]
Najlepsza piosenka
(Best Song) 		nominacja[80]
(Heaven)
Najlepsza brytyjska wokalistka
(Best UK Female) 		nominacja[80]
Najlepszy występ R&B
(Best R&B Act) 		wygrana[80]
2012 Najlepszy międzynarodowy wykonawca: Wielka Brytania
(Best International Act: UK) 		BET Awards nominacja[81]
Nagroda za innowacyjność
(Innovation/Digital Award) 		Silver Clef Awards wygrana[82]
Najlepszy przełomowy wykonawca
(British Breakthrough Act) 		Brit Awards nominacja[83]
Wybór krytyków
(Critic’s Choice) 		wygrana[83]
Muzyk roku
(Musician of the Year) 		Harper’s Bazaar Women of the Year wygrana[84]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Nominacja z Professorem Greenem.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Louise Gannon: 'I guess I never believed it could really happen to me’: Why Emeli Sande ditched her medical studies to become a pop stark. [w:] Daily Mail [on-line]. dailymail.co.uk, 2013-04-20. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  2. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 9. ISBN 978-1-78305-357-5.
  3. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 10. ISBN 978-1-78305-357-5.
  4. ↑ a b John Dingwall: Scots singer Emile Sande’s family reveal how Brits nominee was destined from childhood to become a superstar. dailyrecord.co.uk, 2013-02-17. [dostęp 2014-11-10]. (ang.).
  5. ↑ a b c John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 11. ISBN 978-1-78305-357-5.
  6. ↑ a b c d About Emeli Sande. brits.co.uk. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  7. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 14. ISBN 978-1-78305-357-5.
  8. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 16. ISBN 978-1-78305-357-5.
  9. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 39. ISBN 978-1-78305-357-5.
  10. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 47. ISBN 978-1-78305-357-5.
  11. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 30–31. ISBN 978-1-78305-357-5.
  12. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 33. ISBN 978-1-78305-357-5.
  13. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 36–37. ISBN 978-1-78305-357-5.
  14. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 49–50. ISBN 978-1-78305-357-5.
  15. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 65. ISBN 978-1-78305-357-5.
  16. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 54. ISBN 978-1-78305-357-5.
  17. ↑ Official Singles Chart Top 100 // 12 July 2009 – 18 July 2009. [w:] The Official Charts Company [on-line]. officialcharts.com, 2009-07-12. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  18. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 79. ISBN 978-1-78305-357-5.
  19. ↑ R&B singer Emeli Sande signs new publishing deal. deadlinenews.co.uk, 2009-08-28. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  20. ↑ Matt Diehl: EMELI SANDE. [w:] Interview [on-line]. interviewmagazine.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  21. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 100. ISBN 978-1-78305-357-5.
  22. ↑ a b John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 97. ISBN 978-1-78305-357-5.
  23. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 98. ISBN 978-1-78305-357-5.
  24. ↑ Emeli Sandé* – Heaven. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  25. ↑ Official Singles Chart Top 100 // 21 August 2011 – 27 August 2011. [w:] The Official Charts Company [on-line]. officialcharts.com, 2011-08-21. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  26. ↑ Emeli Sandé* Feat. Naughty Boy (3) – Daddy. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  27. ↑ Emeli Sandé* – Read All About It Pt. III. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  28. ↑ Official Singles Chart Top 100 // 30 October 2011 – 05 November 2011. [w:] The Official Charts Company [on-line]. officialcharts.com, 2011-11-30. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  29. ↑ Emeli Sande wins Brits Critics Choice award. [w:] BBC [on-line]. bbc.com, 2011-12-15. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  30. ↑ Sandé claims biggest selling UK album of 2012 so far. digitalspy.co.uk. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  31. ↑ Emeli Sandé debut album 'Our Version of Events’ tops 2 million UK sales. digitalspy.co.uk. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  32. ↑ Official Singles Chart Top 100 // 19 February 2012 – 25 February 2012. [w:] The Official Charts Company [on-line]. officialcharts.com, 2012-02-19. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  33. ↑ Ian Garland: London 2012 Closing Ceremony: Eric Idle leads crowd in rendition of Always Look on the Bright Side of Life. [w:] Daily Mail [on-line]. dailymail.co.uk, 2012-08-14. [dostęp 2014-11-11]. (ang.).
  34. ↑ Labrinth Feat. Emeli Sande – Beneath Your Beautiful. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  35. ↑ Emeli Sande - Live at the Royal Albert Hall. emelisande.com. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-11)]. (ang.).
  36. ↑ Sergiusz Królak: Nowa płyta Emeli Sandé pod szyldem Jaya Z!. [w:] JazzSoul.pl [on-line]. jazzsoul.pl, 2015-12-01. [dostęp 2016-01-09]. (pol.).
  37. ↑ Sergiusz Królak: Adele, Emeli Sandé, Jessie Ware i inni z pomocą ofiarom Eboli. [w:] JazzSoul.pl [on-line]. jazzsoul.pl, 2014-11-11. [dostęp 2016-01-09]. (pol.).
  38. ↑ Sergiusz Królak: Emeli Sandé z nowym utworem. [w:] JazzSoul.pl [on-line]. jazzsoul.pl, 2015-06-03. [dostęp 2016-01-09]. (pol.).
  39. ↑ Hurts (Offaiah Remix) – Single – Emeli Sandé. [w:] iTunes [on-line]. itunes.apple.com. [dostęp 2016-09-26]. (ang.).
  40. ↑ Long Live the Angels – Emeli Sandé. [w:] iTunes [on-line]. itunes.apple.com. [dostęp 2016-09-26]. (ang.).
  41. ↑ Chipmunk – Diamond Rings. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  42. ↑ Naughty Boy (3) Presents Wiley (2) Feat. Emeli Sandé* – Never Be Your Woman. discogs.com. [dostęp 2015-07-18]. (ang.).
  43. ↑ Susan Boyle – Someone To Watch Over Me. discogs.com. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  44. ↑ Leona Lewis Feat. Childish Gambino – Trouble. discogs.com. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  45. ↑ Alesha – The Entertainer. discogs.com. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  46. ↑ Cheryl Cole Featuring Will.I.Am* – 3 Words. discogs.com. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  47. ↑ Tinie Tempah - Disc-Overy (2010, CD) | Discogs. discogs.com. [dostęp 2016-12-11]. (ang.).
  48. ↑ Lisa McGarry: X Factor’s Simon Cowell LOVES “favourite songwriter” Emeli Sande. unrealitytv.co.uk, 2012-02-20. [dostęp 2014-11-11]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-11)]. (ang.).
  49. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 7. ISBN 978-1-78305-357-5.
  50. ↑ Sande: 'I felt like an alien in Scotland'. heraldscotland.com, 2013-10-06. [dostęp 2014-11-10]. (ang.).
  51. ↑ John Dingwall: Read All About It. Omnibus Press, 2014, s. 8. ISBN 978-1-78305-357-5.
  52. ↑ Interview: Emeli Sande – The UK phenomenon taking the R&B world by storm... thenext2shine.com. [dostęp 2016-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-29)]. (ang.).
  53. ↑ Amelia Butterly: Emeli Sandé marries long term partner Adam Gouraguine. [w:] BBC [on-line]. bbc.co.uk, 2012-09-17. [dostęp 2014-11-10]. (ang.).
  54. ↑ a b Emeli Sande reveals news of her shock divorce after one year of marriage. hellomagazine.com, 2014-11-10. [dostęp 2014-11-10]. (ang.).
  55. ↑ a b c Chart History - Emeli Sandé. officialcharts.com. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  56. ↑ a b „Emeli Sandé – Australian Charts”.. australian-charts.com. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  57. ↑ a b „Emeli Sandé – Belgium (Flanders) Charts”.. ultratop.be. [dostęp 2014-12-13]. (niderl.).
  58. ↑ a b c d „Emeli Sandé – Chart history – Canadian Albums”. Billboard.. Billboard. [dostęp 2014-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-08)]. (ang.).
  59. ↑ a b c Discographie Emeli Sandé. lescharts.com. [dostęp 2014-12-13]. (fr.).
  60. ↑ Emeli Sandé Longplay. musicline.de. [dostęp 2014-12-13]. (niem.).
  61. ↑ a b c Irish Charts - Emeli Sandé. irish-charts.com. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  62. ↑ a b c Emeli Sandé – Dutch Charts. dutchcharts.nl. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  63. ↑ a b Emeli Sandé – New Zealand Charts. charts.org.nz. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  64. ↑ a b c d e f g h Certified Awards Search. British Phonographic Industry. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  65. ↑ ARIA Charts - Accreditations - 2013 Albums. Australian Recording Industry Association. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  66. ↑ a b GOUD EN PLATINA - ALBUMS - 2012. Belgian Entertainment Association. [dostęp 2014-12-13]. (niderl.).
  67. ↑ Les Certifications Search - Emeli Sande. Syndicat national de l’édition phonographique. [dostęp 2014-12-13]. (fr.).
  68. ↑ Gold Platinum Database Emeli Sandé. Bundesverband Musikindustrie. [dostęp 2014-12-13]. (niem.).
  69. ↑ 2012 Certification Awards - Multi Platinum. irma.ie. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  70. ↑ Top 40 Albums 13 MAY 2013. Recorded Music NZ. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  71. ↑ Emeli Sandé - Chart history - Top R&B/Hip-Hop Albums. Billboard.com. [dostęp 2014-12-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-08)]. (ang.).
  72. ↑ „Emeli Sandé – Danish Charts”.. danishcharts.com. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  73. ↑ Emeli Sandé – Swiss Charts. hitparade.ch. [dostęp 2014-12-13]. (niem.).
  74. ↑ IFPI Denmark > Certifications 2011. ifpi.dk. [dostęp 2014-12-13]. (duń.).
  75. ↑ a b Certificazioni: Heaven. FIMI. [dostęp 2018-07-15]. (wł.).
  76. ↑ a b ARIA Charts - Accreditations - 2013 Singles. Australian Recording Industry Association. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  77. ↑ „Gold & Platinum: Emeli Sandé” Top 40 Singles. Recorded Music NZ. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  78. ↑ Gold & Platinum: Emeli Sandé. Recording Industry Association of America. [dostęp 2014-12-13]. (ang.).
  79. ↑ 2011 Mobo awards nominees. telegraph.co.uk. [dostęp 2012-09-03]. (ang.).
  80. ↑ a b c d 2011 Urban Music Awards. urbanmusicawards.net. [dostęp 2013-12-30]. (ang.).
  81. ↑ BET Awards-Best International Act. bet.com/shows/bet-awards/2012.html. [dostęp 2012-09-03]. (ang.).
  82. ↑ O2 Silver Clef Awards Winners 2012. nordoff-robbins.org.uk. [dostęp 2012-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-01)]. (ang.).
  83. ↑ a b The BRIT Awards 2012 winners. brits.co.uk. [dostęp 2012-09-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-22)]. (ang.).
  84. ↑ Bazaar’s Women of the Year 2012. harpersbazaar.co.uk. [dostęp 2013-12-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-12-30)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emeli_Sandé&oldid=71265746”