Emil Apfelbaum

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Apfelbaum
Data urodzenia

1895

Data i miejsce śmierci

12 stycznia 1946
Warszawa

Miejsce spoczynku

cmentarz żydowski
w Warszawie

Zawód, zajęcie

lekarz internista, kardiolog

Grób Emila Apfelbauma i jego zmarłej w wieku 18 lat córki Ireny na cmentarzu żydowskim w Warszawie

Emil Apfelbaum (ur. 1895, zm. 12 stycznia 1946 w Warszawie) – polski lekarz internista i kardiolog żydowskiego pochodzenia.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Po ukończeniu studiów pracował jako asystent profesora Witolda Orłowskiego w szpitalu Dzieciątka Jezus w Warszawie.

Od 1940 przebywał w getcie warszawskim, gdzie kontynuował zawód lekarza i prace naukowe. Był ordynatorem Oddziału Chorób Wewnętrznych przeniesionego do getta Szpitala na Czystem oraz członkiem Organizacyjnej Komisji Badawczej. Prowadził badania nad wpływem głodu na organizm ludzki. Jako jeden z nielicznych lekarzy z zespołu badającego wpływ głodu na organizm ludzki przeżył wojnę. Zachowane wyniki badań zebrał i opracował w wydanej w 1946 książce Choroba głodowa. Badania kliniczne nad głodem wykonane w getcie warszawskim z roku 1942[1]. Jest autorem rozdziału poświęconego badaniu nad patologią układu krążenia w wyniszczeniu głodowym[2].

Zmarł w Warszawie. Jest pochowany na cmentarzu żydowskim przy ulicy Okopowej (kwatera 10, rząd 5)[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Emil Apfelbaum (red.): Choroba głodowa. Badania kliniczne nad głodem wykonane w getcie warszawskim z roku 1942. Warszawa: American Joint Distribution Committee, 1946, s. 19.
  2. Emil Apfelbaum (red.): Choroba głodowa. Badania kliniczne nad głodem wykonane w getcie warszawskim z roku 1942. Warszawa: American Joint Distribution Committee, 1946, s. 191–225.
  3. Grób Emila Apfelbauma w bazie danych Cmentarza Żydowskiego przy ul. Okopowej w Warszawie

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]