Emil Byk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Byk
Ilustracja
Emil Byk (przed 1905)
Data i miejsce urodzenia

14 stycznia 1845
Janów

Data i miejsce śmierci

23 czerwca 1906
Wiedeń

poseł do Rady Państwa VIII, IX i X kadencji

Emil Byk (ur. 14 stycznia 1845 w Janowie obok Trembowli, zm. 23 czerwca 1906 w Wiedniu) – żydowski prawnik i działacz społeczny, rzecznik asymilacji politycznej Żydów w Polsce. Adwokat w Brodach, poseł do Rady Państwa VIII, IX i X kadencji (1891-1906).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z postępowej rodziny żydowskiej. Ukończył szkoły ludowe i C.K. I Gimnazjum w Tarnopolu. Następnie ukończył studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, uzyskując stopień doktora. Pracował jako adwokat (m.in. w 1873 w Tarnopolu jako adwokat i obrońca w karnych sprawach w okręgu c. k. sądu obwodowego w Tarnopolu[1]), był wiceprezesem Izby Adwokackiej we Lwowie.

Od 1879 zasiadał w Prezydium gminy żydowskiej we Lwowie, był jej wiceprezesem, w latach 1903[2]-1906 był jej przewodniczącym. Od 1880 był członkiem rady miejskiej we Lwowie. Był posłem do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu, gdzie stale należał do Koła Polskiego.

2 czerwca 1885 w Buczaczu przemawiał na zgromadzeniu wyborczem przeważnie izraelitów[3].

W 1895 wraz z Arnoldem Rappaportem otrzymał członkostwo honorowe Stowarzyszenia Rękodzielników Żydowskich „Jad Charuzim” w Sanoku za wyjednanie zwolnienia izraelitów od niedzielnego spoczynku[4]. Został obywatelem honorowym Brodów i Złoczowa. W 1905 obchodził 25-lecie zawarcia małżeństwa[5].

Zmarł nagle na atak serca w hotelu w Wiedniu. W eksportacji jego zwłok towarzyszyli m.in. najwybitniejsi reprezentanci Koła Polskiego, Rady Państwa oraz władz. Pochowany został na cmentarzu żydowskim we Lwowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: drukarnia E. Winiarza, 1873, s. 165.
  2. Zofia Krzemicka wskazała, że od 1898.
  3. Ruch wyborczy. Buczacz. „Kurjer Lwowski”. 152, s. 1, 3 czerwca 1885.
  4. Kronika. „Gazeta Sanocka”. Nr 1, s. 4, 6 stycznia 1895. 
  5. Srebrne gody posła. „Nowości Illustrowane”. Nr 23, s. 3, 3 czerwca 1905. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]