Emilian Ślusarczuk

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emilian Ślusarczuk
Emil Ślusarczuk
major piechoty major piechoty
Data urodzenia

7 stycznia 1889

Data i miejsce śmierci

1940
USRR, ZSRR

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

58 Pułk Piechoty
61 Pułk Piechoty
49 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913

Emilian Ślusarczuk[1] (ur. 7 stycznia 1889, zm. 1940 w ZSRR) – major piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 stycznia 1889 jako syn Stanisława[2].

W piechocie C. K. Armii został mianowany chorążym z dniem 1 września 1908[3], potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 listopada 1911[4]. Był oficerem 58 pułku piechoty w Stanisławowie[5][6][7][8][9], a od około 1914 stamtąd przydzielony od okręgu uzupełnień w Stanisławowie[10]. Po wybuchu I wojny światowej awansowany na stopień porucznika z dniem 1 sierpnia 1914[11]. Pozostawał oficerem 58 p.p. do 1918[12][13][14].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Zweryfikowany w stopniu kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[15], a następnie awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[16]. Służył w 61 pułku piechoty w Bydgoszczy, gdzie w 1923 był p.o. dowódcy batalionu sztabowego[17], a w 1924 był kwatermistrzem[18]. W 1928 był dowódcą II batalionu w 49 pułku strzelców w Kołomyi[19]. Później został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934, jako emerytowany major, był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kołomyja II[20].

Po wybuchu II wojny światowej i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 na terenach wschodnich II Rzeczypospolitej został aresztowany przez sowietów. W 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 64/1-58 oznaczony numerem 2715, jego tożsamość została podana jako Emilian Śludarczuk)[21]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W ewidencji wojskowych C. K. Armii był określany w języku niemieckim jako „Emil Slusarczuk”. W ewidencji Wojska Polskiego z 1923, 1924, 1928 był wymieniany jako „Emil Ślusarczuk”, a w 1934 jako „Emilian Ślusarczuk”.
  2. ↑ Emilian Ślusarczuk. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-12-25].
  3. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1909. Wiedeń: 1909, s. 354.
  4. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 358.
  5. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1909. Wiedeń: 1909, s. 567.
  6. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1910. Wiedeń: 1909, s. 573.
  7. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1911. Wiedeń: 1910, s. 579.
  8. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1912. Wiedeń: 1911, s. 582.
  9. ↑ Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1913. Wiedeń: 1912, s. 618.
  10. ↑ a b Schematismus für das k. u. k. Heer und für die k. u. k. Kriegsmarine 1914. Wiedeń: 1914, s. 495.
  11. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 95.
  12. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1916. Wiedeń: 1916, s. 382.
  13. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 504.
  14. ↑ Ranglisten des Kaiserlich und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 645.
  15. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 405.
  16. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
  17. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 299.
  18. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 270.
  19. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 62, 173.
  20. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 968.
  21. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 96. [dostęp 2014-10-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Emilian_Ślusarczuk&oldid=66893093”