Encefalopatia Hashimoto
Encefalopatia Hashimoto – rzadka choroba neurologiczna współwystępująca z autoimmunologicznym zapaleniem tarczycy (Hashimoto). Encefalopatia Hashimoto ujawnia się zwykle w 5. i 6. dekadzie życia, cztery razy częściej u kobiet. Patogeneza encefalopatii Hashimoto nie jest wyjaśniona, ale podłoże autoimmunologiczne jest wysoce prawdopodobne. Najpopularniejsza teoria głosi, że encefalopatia Hashimoto jest postacią autoimmunologicznego zapalenia małych naczyń mózgowych. Leczeniem z wyboru jest sterydoterapia, zazwyczaj prowadząca do częściowej lub pełnej remisji. Jednostkę chorobową opisali Brain i wsp. w 1966 roku.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Zygmunt Jamrozik, Piotr Janik, Jacek Kiljański, Hubert Kwieciński. Encefalopatia Hashimoto. Opis przypadku i przegląd literatury. „Neurol Neurochir Pol”. 38. 1, s. 55–59, 2004.
- Ji Y. Chong, Lewis P. Rowland, Robert D. Utiger. Hashimoto Encephalopathy. Syndrome or Myth?. „Archives of Neurology”. 60. 2, s. 164-171, 2003.
