Enrico Berlinguer
| ||
![]() | ||
Data i miejsce urodzenia | 25 maja 1922 Sassari | |
Data i miejsce śmierci | 11 czerwca 1984 Padwa | |
Poseł do Izby Deputowanych | ||
Okres | od 1968 do 1984 | |
Przynależność polityczna | Włoska Partia Komunistyczna | |
Poseł do Parlamentu Europejskiego | ||
Okres | od 1979 do 1984 | |
Przynależność polityczna | Włoska Partia Komunistyczna | |
![]() |
Enrico Berlinguer (MAF [berliŋ'gwɛr]) (posłuchaj wymowy ) (ur. 25 maja 1922 w Sassari, zm. 11 czerwca 1984 w Padwie) – polityk włoski. Od 1972 do śmierci przywódca Włoskiej Partii Komunistycznej (WPK).
W czasie II wojny światowej walczył w ruchu oporu. Do WPK wstąpił w 1943. W 1972 został wybrany na sekretarza generalnego WPK. Krytyk radzieckiej polityki, sprzeciwiał się interwencji ZSRR podczas praskiej wiosny oraz wojnie w Afganistanie. Był zwolennikiem samodzielności zachodnioeuropejskich partii w ruchu komunistycznym. Współtwórca eurokomunizmu i koncepcji włoskiego „historycznego kompromisu”, czyli współpracy komunistów z chadekami.
W latach 1979–1984 był posłem do Parlamentu Europejskiego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Enrico BERLINGUER. Europarl.europa.eu. [dostęp 2010-04-06].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Aktualizacje encyklopedyczne. Historia. Polityka, pod redakcją prof. dr hab. Stanisława Sierpowskiego, Wydawnictwo Kurpisz S.C., Poznań 1996.