Przejdź do zawartości

Enryaku-ji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Enryaku-ji
延暦寺
Ilustracja
Konpon-chūdō, główny budynek klasztoru
Państwo

 Japonia

Miejscowość

góra Hiei

Rodzaj klasztoru

Klasztor buddyjski

Właściciel

tendai

Typ zakonu

męski

Założyciel klasztoru

Saichō

Materiał budowlany

drewno

Data budowy

805

Data zburzenia

1571

Położenie na mapie Kioto
Mapa konturowa Kioto, blisko prawej krawędzi u góry znajduje się punkt z opisem „Enryaku-ji”
Położenie na mapie Japonii
Mapa konturowa Japonii, blisko centrum po lewej na dole znajduje się punkt z opisem „Enryaku-ji”
Położenie na mapie prefektury Kioto
Mapa konturowa prefektury Kioto, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Enryaku-ji”
Ziemia35°04′14″N 135°50′28″E/35,070556 135,841111
Strona internetowa

Enryaku-ji (jap. 延暦寺)klasztor buddyjski szkoły tendai na górze Hiei w Ōtsu, w prefekturze Shiga. Jeden z największych zespołów świątyń buddyjskich w Japonii.

Historia klasztoru

[edytuj | edytuj kod]

Klasztor został założony w 805 roku przez mnicha Saichō (766–822), twórcę sekty tendai, której był główną bazą. Z czasem ogromnie się wzbogacił dzięki nadaniom ze strony możnowładców. Jednakże do dużego rozwoju ekonomicznego Enryaku-ji (oraz innych wielkich klasztorów) w okresie Heian przyczyniło się przede wszystkim masowe przechodzenie w ich opiekę rolników, rzemieślników i kupców. Praktyka ta miała na celu uniknięcie płacenia wysokich danin administracji cesarskiej. W późnym okresie Heian Enryaku-ji, jako jeden z pierwszych, nie tylko uzyskał ekonomiczną i militarną autonomię, ale też w istotny sposób wpływał na politykę państwową. Wyraźnym przykładem takiego stanu była rola jaką odegrał w czasie wojny Gempei. Dysponował własną armią mnichów-wojowników (sōhei), którzy często ścierali się w walce z wojskami innych klasztorów.

Na początku XIII wieku w klasztorze tym praktykował późniejszy mistrz zen Ryōnen Myōzen (1184–1225)[1]. Jako kilkunastoletni chłopiec studiował w tym klasztorze także późniejszy twórca szkoły sōtō i uczeń Ryōnena – Eihei Dōgen (1200–1253)[2]. Co więcej, w 1218 roku przyjął wskazania bodhisattwy w tym klasztorze uczeń Dōgena i spadkobierca jego Dharmy – Koun Ejō (1198–1280)[3].

W 1571 Enryaku-ji został całkowicie spalony przez Nobunagę Odę (1534–1582), któremu potęga kleru buddyjskiego przeszkadzała w sprawowaniu niepodzielnej władzy nad centralną częścią Honsiu. Większość z kilku tysięcy mieszkańców została zabita.

Obecne budowle pochodzą z rekonstrukcji prowadzonych od XVI wieku. Zespół świątynny jest podzielony na trzy rejony: Tōdō, Saitō, Yokawa. Każdy z nich posiada główny pawilon (chūdō) i kilka innych o różnym przeznaczeniu.

W 1994 kompleks został wpisany na listę światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO jako część zespołu zabytkowego dawnego Kioto, Uji i Ōtsu.

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. s. 21.
  2. Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. s. 54.
  3. Heinrich Dumoulin. Zen Buddhism: A History. Japan. s. 124.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Heinrich Dumoulin: Zen Buddhism: A History. Japan. Nowy Jork: Macmillan Publishing Company, 1988, s. 509. ISBN 0-02-908250-1.