Entropia reakcji

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Entropia reakcjis lub ΔS[a]) – zmiana entropii układu, spowodowana przebiegiem reakcji chemicznej pod stałym ciśnieniem i w stałej temperaturze, odniesiona do liczby postępu reakcji równej jeden[2][3].

Podstawą definicji funkcji termodynamicznych reakcji chemicznych, w tym entropii reakcji, jest pojęcie liczby postępu reakcji (λ), zdefiniowane przez Théophila de Dondera w 1920 roku jako[2]:

Wartość λ = 1, gdy liczby moli (nzi) powstałych produktów oraz liczby moli zużytych substratów są równe odpowiednim współczynnikom stechiometrycznymi) w równaniu reakcji.

Entropią reakcji chemicznej jest pochodna cząstkowa entropii układu, czyli funkcji s = f (p, T, λ), obliczona dla warunków izotermiczno-izobarycznych względem liczby postępu reakcji:

Entropię reakcji wyraża się również poprzez wielkości molowych entalpii poszczególnych reagentów, zdefiniowanych jako:

Entropia układu termodynamicznego, złożonego z k składników wynosi:

s = Σ ni Si = f (T, p, n1, n2, n3, ..., nk).

Aby określić entropię reakcji chemicznej oblicza się różnicę między sumą ilorazów Σ ni Si dla jej produktów i dla substratów[2][3].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. Małą literę stosuje się w ujęciu ogólnym, dużą dla wielkości molowej[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Witold Tomassi, Helena Jankowska: Chemia fizyczna. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1980, s. 29. ISBN 83-204-0179-8.
  2. a b c Józef Szarawara: Termodynamika chemiczna. Warszawa: WNT, 1969, s. 235–250.
  3. a b Stanisław Bursa: Chemia fizyczna. Wyd. 2 popr. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1979, s. 422–432. ISBN 83-01-00152-6.