Eric Rush

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eric Rush
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Eric James Rush

Data i miejsce urodzenia

11 lutego 1965
Kaeo

Wzrost

183 cm

Masa ciała

87 kg

Rugby union
Pozycja

rwacz, skrzydłowy

Kariera seniorska
Lata Zespół Wyst. (Pkt.)
East Tamaki RFC
1986–1990 Auckland 13 (?)
1991–2000 North Harbour 90 (?)
1996–1998 Chiefs 18 (?)
Reprezentacja narodowa
Lata Reprezentacja Wyst. (Pkt.)
1987–1998 New Zealand Māori 28 (?)
1988–2004  Nowa Zelandia
1992–1996  Nowa Zelandia 9 (25)
Kariera trenerska
Lata Zespół
2005–2008 Auckland
2005–?  Nowa Zelandia (as.)

Eric Rush (ur. 11 lutego 1965 w Kaeo) – nowozelandzki rugbysta, reprezentant kraju w wersji siedmio- i piętnastoosobowej, czterokrotny uczestnik Pucharów Świata, złoty medalista w siódemkach i srebrny w piętnastkach, dwukrotny złoty medalista igrzysk Wspólnoty Narodów, pięciokrotny triumfator IRB Sevens World Series, zwycięzca Pucharu Trzech Narodów, następnie trener, działacz, przedsiębiorca i mówca, z wykształcenia prawnik.

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W młodości prócz rugby uprawiał także boks z sukcesami na arenie krajowej, reprezentował Nową Zelandię w touch rugby i juniorskiej siatkówce[1][2].

Po przeprowadzce do Auckland grał w klubie East Tamaki RFC[1][3][4], został także wybrany do zespołu reprezentującego region w National Provincial Championship. Zadebiutował w nim w roku 1986, jednak do roku 1990 zaliczył jedynie trzynaście występów, bowiem jego konkurentami do roli rwacza byli reprezentanci kraju: Michael Jones, Mark Brooke-Cowden i Mark Carter. Od kolejnego sezonu grał dla North Harbour, gdzie w roku 1992 został przestawiony przez Petera Thorburna na pozycję skrzydłowego ataku, na której występował w tym zespole do roku 2000, kiedy to ostatecznie przestał uprawiać tę odmianę sportu[4]. W latach 1996–1998 rozegrał dodatkowo osiemnaście spotkań dla Chiefs w rozgrywkach Super 12[4]. Z North Harbour zwyciężał w New Zealand National Rugby Sevens Tournament[5].

Już po przejściu na pozycję skrzydłowego otrzymał powołanie do All Blacks. Zadebiutował w niej w towarzyskich meczach podczas tournée do Australii i RPA w roku 1992, a rok później zagrał również w takowych podczas wyprawy do Europy. Na pierwszy testmecz czekał do Pucharu Świata 1995, w którym to zagrał w dwóch meczach, a Nowozelandczycy ulegli w finale gospodarzom. Jeszcze w tym samym roku został wytypowany na mecze w Europie, zaś w roku 1996 prócz czerwcowych testmeczów ze Szkocją wziął udział w inauguracyjnym, zwycięskim Pucharze Trzech Narodów, po czym zakończył reprezentacyjną karierę kolejną wyprawą do RPA. Łącznie zatem w latach 1992–1996 rozegrał dwadzieścia dziewięć spotkań dla nowozelandzkiej reprezentacji, w tym dziewięć testmeczów, grał także w zespole rezerw[4][6].

Z uwagi na maoryskie pochodzenie od 1987 roku był także powoływany do drużyny New Zealand Māori, do roku 1991 zaliczył czternaście meczów, w tym podczas wyprawy do Francji i Argentyny, kolejne czternaście zaś po zmianie pozycji, w tym przeciwko British and Irish Lions podczas ich tournée w 1993[4].

W 1988 po raz pierwszy zagrał w reprezentacji w rugby siedmioosobowym i związany z nią był przez siedemnaście sezonów, także jako kapitan[3][7]. Wśród sukcesów w tym okresie znalazły się dwa złote medale igrzyska Wspólnoty Narodów[8] (w Kuala Lumpur i Manchesterze), udział w trzech pierwszych Pucharach Świata i zwycięstwo w 2001 (podczas turnieju złamał nogę, jednak Nowozelandczycy, wzmocnieni przez Jonah Lomu, triumfowali ostatecznie w zawodach zdobywając po raz pierwszy Melrose Cup)[4][9][10] oraz triumfy w pierwszych pięciu sezonach IRB Sevens World Series[11][12][13][14][15][16]. Szesnastokrotnie wystąpił w Hong Kong Sevens, został także wybrany do najlepszej siódemki czterdziestolecia tego turnieju[17][18].

Sześciokrotnie został zaproszony do gry dla Barbarians[19]. Karierę sportową zakończył z końcem 2004[5].

Kariera pozasportowa[edytuj | edytuj kod]

W 1988 roku ukończył studia prawnicze na University of Auckland[7] i pracował w zawodzie przez siedem lat, do czasu gdy rugby otwarto na zawodowstwo[1][20][21].

Po zakończeniu aktywnej kariery sportowej zajął się również pracą trenerską. Jego pierwszym zespołem był Auckland[5], z którym czterokrotnie zwyciężał w New Zealand National Rugby Sevens Tournament[22] (w latach 2005[23], 2006[24], 2007[25] i 2008[26]), jednak jedną z edycji musiał opuścić z powodu zakrzepu[5]. Przez kilka lat był asystentem Gordona Tietjensa w reprezentacji kraju siódemek[27][28][29][30], a w 2006[5] i w 2016 roku wymieniany był również w gronie kandydatów na jego następcę w roli szkoleniowca All Blacks Sevens[31]. Pracował także m.in. z młodzieżowymi zespołami w Kaeo[1] oraz był działaczem New Zealand Maori Rugby Board[32].

W 2007 roku zainteresował się branżą supermarketową, przez kilka lat zbierał doświadczenie w prowadzeniu takowego, a od roku 2010 był właścicielem sklepu New World, początkowo w Browns Bay, a następnie w Kaikohe[7][1].

Był również cenionym mówcą oraz mistrzem ceremonii na bankietach i konferencjach[21][20][2][4].

Varia[edytuj | edytuj kod]

  • Urodził się w Auckland w rodzinie emigranta z Belfastu[33] i Maoryski[20]. Należał do iwi Ngati Kahu i Ngapuhi[32].
  • Żona Raina, piątka dzieci, czwórka synów także uprawia rugby[7][21][34].
  • W 1999 roku spowodował wypadek ze skutkiem śmiertelnym, wyrokiem sądu Rush stracił uprawnienia do prowadzenia pojazdów na osiemnaście miesięcy, został zobligowany do przepracowania dwustu godzin prac społecznych oraz do wypłaty ponad piętnastu tysięcy NZD zadośćuczynienia[35].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e Ex-All Black Eric Rush shares life lessons. stuff.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-22)]. (ang.).
  2. ↑ a b Eric Rush. celebrityspeakers.com.au. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-01)]. (ang.).
  3. ↑ a b About. sporty.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  4. ↑ a b c d e f g Eric Rush @ allblacks.com. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  5. ↑ a b c d e Blood clot rules out Rush. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  6. ↑ Eric Rush @ ESPN Scrum. en.espn.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  7. ↑ a b c d Eric Rush takes over store. nzherald.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-22)]. (ang.).
  8. ↑ Eric Rush. olympic.org.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-04-14)]. (ang.).
  9. ↑ World Cups provide mixed memories for NZ. en.espn.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-08)]. (ang.).
  10. ↑ 2001: Rush exit fuels New Zealand fire. rwcsevens.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-09-20)]. (ang.).
  11. ↑ New Zealand retain crown. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  12. ↑ NEW ZEALAND WINS IRB SEVENS SERIES IN STYLE. irbsevens1999.irb.org @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  13. ↑ New Zealand Complete Convincing Dubai 7 s Victory. irbsevens.org @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  14. ↑ Kiwis crowned WSS champs. planet-rugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  15. ↑ The Magnificent Sevens. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  16. ↑ South Africa snatch Singapore title. planet-rugby.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  17. ↑ ERIC RUSH NAMED FOURTH MEMBER OF THE HONG KONG MAGNIFICENT SEVEN. hksevens.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-10)]. (ang.).
  18. ↑ MAGNIFICENT 7 - ERIC RUSH. hksevens.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-23)]. (ang.).
  19. ↑ Player Archive - E. J. Rush. barbarianfc.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  20. ↑ a b c ERIC RUSH INTERVIEW. edition.cnn.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)]. (ang.).
  21. ↑ a b c Interview: Eric Rush. getfrank.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-22)]. (ang.).
  22. ↑ Preview: Queenstown Pub Charity Sevens. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-28)]. (ang.).
  23. ↑ Auckland wins sevens title. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  24. ↑ Auckland too good despite absent stars. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  25. ↑ Sevens: Auckland takes out Canterbury in final. 3news.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-21)]. (ang.).
  26. ↑ Auckland win fourth Sevens title in a row. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  27. ↑ Home favourites stay on course. irbsevens.com @ web.archive.org. [dostęp 2017-09-10]. (ang.).
  28. ↑ Tietjens hopeful young guns will shine. en.espn.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  29. ↑ Fiji joins rugby Sevens parade. tvnz.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  30. ↑ Rugby Sevens: 10 Heroes of the Wellington Sevens. bleacherreport.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-09-06)]. (ang.).
  31. ↑ Forbes, Rush, Ryan touted for sevens job. radionz.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-22)]. (ang.).
  32. ↑ a b Rush appointed to NZ Maori Rugby Board. allblacks.com. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  33. ↑ Kiwi team in medal mode brings Rush of adrenalin. independent.co.uk. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)]. (ang.).
  34. ↑ Sevens: NZ squads named for World Schools event. nzherald.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-25)]. (ang.).
  35. ↑ Rush sentenced to spread word on safety to schools. nzherald.co.nz. [dostęp 2017-09-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-08-30)]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eric_Rush&oldid=67498791”