Przejdź do zawartości

Erik Lindegren

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erik Lindegren
Ilustracja
Imię i nazwisko

Johan Erik Lindegren

Data i miejsce urodzenia

5 sierpnia 1910
Luleå

Data i miejsce śmierci

31 maja 1968
Sztokholm

Narodowość

szwedzka

Język

szwedzki

Dziedzina sztuki

poezja, literatura

Erik Lindegren (ur. 5 sierpnia 1910 w Luleå, zm. 31 maja 1968 w Sztokholmie)[1] – szwedzki pisarz, poeta, krytyk, tłumacz, członek Akademii Szwedzkiej (1962–1968, fotel nr 17).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Luleå, w regionie Norrbotten jako syn Ernsta Tulliusa i Almy Elisabet Elfgren[2]. Jego ojciec był inżynierem zatrudnionym w szwedzkich kolejach, a dziadek Johan Lindegren - wybitnym kompozytorem i nauczycielem muzyki. Naukę rozpoczął w Malmö, ale kontynuował ją od jesieni 1919 roku w Kirunie. Ukończył szkołę średnią w Östersund. Po odbyciu służby wojskowej w Gävle, osiedlił się w Sztokholmie w 1931 roku i rozpoczął studia z zakresu historii literatury i filozofii na Uniwersytecie Sztokholmskim, które ukończył ​​uzyskując dyplom[2][3].

Interesował się muzyką, operą i sztukami wizualnymi, był znakomitym librecistą w Królewskiej Operze Szwedzkiej, a także krytykiem operowym. Lindegren napisał libretto m.in. dla kosmicznej opery Aniara Karla-Birgera Blomdahla[4]. W latach 1948–1950 kierował czasopismem literackim „Prisma”.

W 1962 roku został przyjęty w poczet członków Akademii Szwedzkiej na miejsce Daga Hammarskjölda[3], gdzie zajął fotel nr 17. W latach 1964–1968 był członkiem komitetu noblowskiego.

Zmarł na raka trzustki w 1968 roku.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Wraz z Gunnarem Ekelöfem uważa się go za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli modernizmu w poezji, rozwijającego się w Szwecji od lat 40. XX wieku. Tłumaczył na język szwedzki dzieła T.S. Eliota, Rainera Marii Rilkego, Grahama Greene’a, Saint-Johna Perse'a, Dylana Thomasa, Williama Faulknera, Paula Claudela i wielu innych[4].

Zadebiutował w 1935 roku tomikiem Posthum ungdom. Jego najbardziej znanym tomikiem poetyckim jest mannen utan väg („człowiek bez drogi”), wydany w 1942 roku, uważany za przełomowe dzieło jego pokolenia i szwedzkiego modernizmu[5].

Nagrody

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Lindegren Erik, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-09-09].
  2. a b J Erik Lindegren - Svenskt Biografiskt Lexikon [online], sok.riksarkivet.se [dostęp 2025-09-09].
  3. a b Erik Lindegren. „Litery”. Nr 10 (46), s. 15, październik 1965. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”. [dostęp 2025-09-09]. 
  4. a b Książka Roku 1969 Britannica , obejmująca wydarzenia z 1968 r., (Opublikowana w 1969 r.), Artykuł „Obituaries 1968”, artykuł dotyczący „Lindegren, (J.) Erik”, strona 574
  5. Bernt Olsson, Ingemar Algulin (red.), Litteraturens historia i Sverige, wyd. 5, Norstedts, s. 420-421.