Erik Lindegren
| Imię i nazwisko |
Johan Erik Lindegren |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
5 sierpnia 1910 |
| Data i miejsce śmierci |
31 maja 1968 |
| Narodowość | |
| Język | |
| Dziedzina sztuki | |
Erik Lindegren (ur. 5 sierpnia 1910 w Luleå, zm. 31 maja 1968 w Sztokholmie)[1] – szwedzki pisarz, poeta, krytyk, tłumacz, członek Akademii Szwedzkiej (1962–1968, fotel nr 17).
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Luleå, w regionie Norrbotten jako syn Ernsta Tulliusa i Almy Elisabet Elfgren[2]. Jego ojciec był inżynierem zatrudnionym w szwedzkich kolejach, a dziadek Johan Lindegren - wybitnym kompozytorem i nauczycielem muzyki. Naukę rozpoczął w Malmö, ale kontynuował ją od jesieni 1919 roku w Kirunie. Ukończył szkołę średnią w Östersund. Po odbyciu służby wojskowej w Gävle, osiedlił się w Sztokholmie w 1931 roku i rozpoczął studia z zakresu historii literatury i filozofii na Uniwersytecie Sztokholmskim, które ukończył uzyskując dyplom[2][3].
Interesował się muzyką, operą i sztukami wizualnymi, był znakomitym librecistą w Królewskiej Operze Szwedzkiej, a także krytykiem operowym. Lindegren napisał libretto m.in. dla kosmicznej opery Aniara Karla-Birgera Blomdahla[4]. W latach 1948–1950 kierował czasopismem literackim „Prisma”.
W 1962 roku został przyjęty w poczet członków Akademii Szwedzkiej na miejsce Daga Hammarskjölda[3], gdzie zajął fotel nr 17. W latach 1964–1968 był członkiem komitetu noblowskiego.
Zmarł na raka trzustki w 1968 roku.
Twórczość
[edytuj | edytuj kod]Wraz z Gunnarem Ekelöfem uważa się go za jednego z najwybitniejszych przedstawicieli modernizmu w poezji, rozwijającego się w Szwecji od lat 40. XX wieku. Tłumaczył na język szwedzki dzieła T.S. Eliota, Rainera Marii Rilkego, Grahama Greene’a, Saint-Johna Perse'a, Dylana Thomasa, Williama Faulknera, Paula Claudela i wielu innych[4].
Zadebiutował w 1935 roku tomikiem Posthum ungdom. Jego najbardziej znanym tomikiem poetyckim jest mannen utan väg („człowiek bez drogi”), wydany w 1942 roku, uważany za przełomowe dzieło jego pokolenia i szwedzkiego modernizmu[5].
Nagrody
[edytuj | edytuj kod]- 1947 – Nagroda literacka dziennika Svenska Dagbladet
- 1958 – Nagroda Bellmana
- 1961 – Wielka Nagroda Dziewięciu
- 1963 – Nagroda Signe Ekblad-Eldh
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Lindegren Erik, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2025-09-09].
- ↑ a b J Erik Lindegren - Svenskt Biografiskt Lexikon [online], sok.riksarkivet.se [dostęp 2025-09-09].
- ↑ a b Erik Lindegren. „Litery”. Nr 10 (46), s. 15, październik 1965. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Prasowe RSW „Prasa”. [dostęp 2025-09-09].
- ↑ a b Książka Roku 1969 Britannica , obejmująca wydarzenia z 1968 r., (Opublikowana w 1969 r.), Artykuł „Obituaries 1968”, artykuł dotyczący „Lindegren, (J.) Erik”, strona 574
- ↑ Bernt Olsson, Ingemar Algulin (red.), Litteraturens historia i Sverige, wyd. 5, Norstedts, s. 420-421.
- ISNI: 0000000081085034
- VIAF: 29611079
- LCCN: n80073671
- GND: 118640585
- LIBRIS: 42gjkmpn44r8q74
- BnF: 123644081
- SUDOC: 03265636X
- SBN: RAVV048220
- NLA: 35787711
- NKC: jn20000701058
- DBNL: lind082
- NTA: 068654286
- BIBSYS: 90148554
- Open Library: OL474519A
- PLWABN: 9810667738605606
- NUKAT: n00050552
- J9U: 987007274216705171
- CANTIC: a12001752
- LNB: 000193512