Erminia Frezzolini
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Typ głosu | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Erminia Frezzolini (ur. 27 marca 1818 w Orvieto, zm. 5 listopada 1884 w Paryżu[1][2][3]) – włoska śpiewaczka operowa, sopran.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Była córką śpiewaka Giuseppe Frezzoliniego (1789–1861)[1][2]. Początkowo uczyła się u ojca, później jej nauczycielami byli Domenico Ronconi, Andrea Nencini i Manuel García[1][2][3]. Na scenie zadebiutowała w 1838 roku we Florencji rolą w Beatrice di Tenda Vincenza Belliniego[1][2]. W 1840 roku śpiewała w mediolańskiej La Scali[1], a w 1842 roku w Londynie[2]. Do jej popisowych ról należały Elwira w Purytanach, Gilda w Rigoletcie i Leonora w Trubadurze[3]. Wzięła udział w prapremierowych przedstawieniach oper Giuseppe Verdiego Lombardczycy na pierwszej krucjacie (1843) i Joanna d’Arc (1845)[1][2][3]. Jej talent wokalny podziwiał François Fétis[3]. W 1847 i 1857 roku odbyła podróż do Petersburga[3]. W latach 1853–1857 była członkiem zespołu Théâtre-Italien w Paryżu[1]. W latach 1857–1860 odbyła tournée po Stanach Zjednoczonych[3]. Po powrocie do Europy zamieszkała w Paryżu, gdzie prowadziła szkołę śpiewu[1]. W 1863 roku wycofała się ze sceny, sporadycznie występowała jednak jeszcze do 1871 roku[1]. Na jednym z jej koncertów w Neapolu w 1867 roku obecny był Mark Twain[3].
W 1841 roku poślubiła włoskiego tenora Antonio Poggiego, jednak małżeństwo to szybko zakończyło się separacją[3]. Po śmierci męża w 1875 roku wyszła ponownie za mąż, za francuskiego lekarza[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 161. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1184. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e f g h i j The Grove Book of Opera Singers. Oxford: Oxford University Press, 2008, s. 169. ISBN 978-0-19-533765-5.