Eufonologia
Eufonologia – nauka o brzmieniowym ukształtowaniu tekstu literackiego, nazywana również fonetyką poetycką, fonostylistyką lub fonoestetyką. Niekiedy używa się też nazwy eufonia, które jest dwuznaczne, ponieważ oznacza również przedmiot badania tej nauki[1]. W kręgu zainteresowania eufonologii znajdują się różne odmiany instrumentacji głoskowej i wpływ stosowania fonetycznych środków stylistycznych na znaczenie utworu.
Najważniejszymi polskimi eufonologami byli lub są Kazimierz Wóycicki[2], Stefania Knisplówna[3], Lucylla Pszczołowska[4], Sławomir Studniarz[5] i Katarzyna Lesiak[6].
W Europie eufonologią zajmowali się między innymi Osip Brik, Eugeniusz Poliwanow, Lew Jakubinski, Borys Tomaszewski, Jan Mukařovský, Roman Jakobson, Iván Fónagy, Jurij Łotman i Miroslav Červenka[7].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Aleksandra Okopień-Sławińska, Eufonia, [w:] Michał Głowiński, Teresa Kostkiewiczowa, Aleksandra Okopień-Sławińska, Janusz Sławiński, Słownik terminów literackich, Wrocław 2002.
- ↑ Zobacz Kazimierz Wóycicki, Forma dźwiękowa prozy polskiej i wiersza polskiego, Warszawa 1960.
- ↑ Kazimierz Budzyk, Stefania Knispel-Wróblowa (22 XI 1911-2 II 1963): wspomnienie, Pamiętnik Literacki: czasopismo kwartalne poświęcone historii i krytyce literatury polskiej 3/1963, 255-257.
- ↑ Lucylla Pszczołowska, Instrumentacja dźwiękowa, Wrocław 1977.
- ↑ Sławomir Studniarz, Brzmienie i sens w wierszach Edgara Allana Poego, Toruń 2011.
- ↑ Katarzyna Lesiak, Estetyka dźwięku, czyli instrumentacja dźwiękowa oraz jej praktyczna realizacja w poezji epickiej mistrzów łacińskiego heksametru: Lukrecjusza, Wergiliusza i Owidiusza, Katowice 2007.
- ↑ Na temat czeskiego strukturalizmu, który kładł szczególny nacisk na wersologię i eufonologię pisał Piotr Gierowski, O czeskim projekcie dziejów literatury na tle recepcji praskiego strukturalizmu w Polsce, Kraków 2013.