Eugeniusz (Letica)
| Manojlo Letica | |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1858 |
| Data i miejsce śmierci |
3 października 1933 |
| Metropolita Dabaru i Bośni | |
| Okres sprawowania |
1908–1920 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Śluby zakonne |
1895 |
| Diakonat |
9 lipca 1895 |
| Prezbiterat |
do 1900 |
| Chirotonia biskupia |
30 grudnia 1900 |
| Data konsekracji |
30 grudnia 1900 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | |||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
| |||||
Eugeniusz, imię świeckie Manojlo Letica (ur. 1858 w Plaškach, zm. 3 października 1933 w Sunji) − serbski biskup prawosławny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył gimnazjum serbskie w Sremskich Karlovcach i studia prawnicze; kolejno studiował w Wiedniu i Grazu, by uzyskać ostatecznie dyplom na uniwersytecie w Zagrzebiu. Zdał egzamin adwokacki[1] i podjął praktykę w Sremskiej Mitrowicy[2], po czym uzyskał posadę sędziego w Sarajewie[1]. W 1892 podjął pracę w banku hipotecznym w Zagrzebiu, odchodząc ze służby cywilnej[2]. Jeszcze w tym samym roku zrezygnował również z tego zajęcia i wstąpił do seminarium duchownego metropolii karłowickiej w Sremskich Karlovcach. Szkołę tę ukończył w 1895 i w tym samym roku złożył wieczyste śluby mnisze w monasterze Kuveždina[1].
9 lipca 1895 przyjął święcenia diakońskie z rąk patriarchy serbskiego Grzegorza, po czym został mianowany protodiakonem. Tymczasowo kierował zarządem eparchii temesvarskiej, był również referentem w konsystorzu metropolii karłowickiej[1]. 18 kwietnia 1898 przyjął święcenia kapłańskie z rąk biskupa budzińskiego Lucjana[2].
30 grudnia 1900 w cerkwi Trójcy Świętej w Banja Luce miała miejsce jego chirotonia na biskupa banjaluckiego, pierwszego ordynariusza nowo erygowanej eparchii. Natychmiast otrzymał godność metropolity[1]. Utworzył konsystorz eparchii, wzniósł rezydencję biskupią w Banja Luce i rozpoczął zbiórkę funduszy na budowę nowego soboru katedralnego. Wielokrotnie przeprowadzał wizytacje duszpasterskie w parafiach, doprowadzając do ujednolicenia obrzędów na terenie eparchii. Dążył do podniesienia poziomu wykształcenia duchowieństwa, na kapłanów wyświęcał jedynie absolwentów studiów teologicznych. Otworzył 23 nowe cerkwie i dwie szkoły serbskie[2].
Osiem lat później, rok po śmierci metropolity Mikołaja, przeniesiony został na katedrę Dabaru i Bośni. W 1920 na własną prośbę przeszedł w stan spoczynku i zamieszkał w monasterze Ravanica[1]. Pozostał czynnym uczestnikiem życia cerkiewnego, w 1931 jako prawnik brał udział w redagowaniu statutu wewnętrznego Serbskiego Kościoła Prawosławnego[1].