Eugeniusz Ankutowicz

Eugeniusz Ankutowicz
pułkownik
Data i miejsce urodzenia	15 marca 1925 Komarno
Przebieg służby
Lata służby	1943–1976
Stanowiska	dowódca plcz
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa: bitwa pod Lenino, walki o Pragę bitwa o Poznań forsowanie Nysy Łużyckiej
Odznaczenia

Eugeniusz Ankutowicz (ur. 15 marca 1925 w Komarnie) – polski dowódca wojskowy, pułkownik Wojska Polskiego.

Syn zawodowego podoficera WP we Lwowie Tomasza i dyplomowanej położnej Kazimiery. Prezes Oddziału Związku Inwalidów Wojennych w Stargardzie.

Lata wojny

Po ukończeniu szkoły podstawowej w Komarnie, zdał do IX Gimnazjum i Liceum we Lwowie. W 1939 roku NKWD usiłowało aresztować ojca za udział w wyprawie kijowskiej i w obronie Lwowa, ale uprzedzony, przedostał się do Generalnego Gubernatorstwa. Jednak matkę Kazimierę i Eugeniusza deportowano w głąb ZSRR (do Osinowki w obwodzie nowosybirskim). Po zawarciu umowy Sikorski-Stalin rodzina zmieniła miejsce zesłania i osiadła nad rzeką Czują w pobliżu większego skupiska Polaków.

Ze względu na młody wiek, do Armii Andersa nie został powołany. 2 czerwca 1943 roku przyjechał do Sielc nad Oką. Tu otrzymał przydział do szkoły podoficerskiej 1 Pułku Czołgów. W czasie bitwy pod Lenino ochraniał sztab pułku. Następnie szedł szlakiem 1 Brygady Pancernej im. Bohaterów Westerplatte. Ze Smoleńszczyzny w rejon Żytomierza i Berdyczowa, a następnie na Wołyń w rejon Kiwerc. Potem przez Lublin i przyczółek warecko-magnuszewski. Po spaleniu czołgu w czasie walk o Pragę, został przydzielony do 1 Praskiego Pułku Piechoty jako zastępca dowódcy kompanii rusznic przeciwpancernych w 2 batalionie piechoty. We wrześniu i październiku 1944 walczył o Legionowo-Płudy.

15 lutego 1945 roku, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Czołgów, został skierowany do 16 Samodzielnej Brygady Pancernej. Brał udział w walkach o Poznań i Gorzów Wielkopolski w kierunku na Kostrzyn. Stąd skierowano brygadę na Wzgórza Trzebnickie z zadaniem organizacji kolejnego pierścienia okrążenia twierdzy Wrocław. W kwietniu 1945 roku w ramach 16 BPanc forsował Nysę Łużycką pod Rotenburgiem i walczy na kierunku Budziszyn-Drezno. Pod miastem Danbau został ranny.

Okres powojenny

Po wyjściu ze szpitala, służył na różnych stanowiskach w wojskach pancernych. 3 maja 1976 roku przeszedł na emeryturę. Do Związku Inwalidów Wojennych został przyjęty w 1989 roku.

Ordery i odznaczenia

Pierwotny wykaz orderów i odznaczeń

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (leg. Nr 1154-73-6 z 7.09.1973)
• Krzyż Walecznych (leg. Nr 12212 z 8.12.1951)
• Srebrny Krzyż Zasługi (bojowy) (leg. Nr 38851/12014 z 11.10.1946)
• Srebrny Krzyż Zasługi (leg. Nr 12211 z 8.12.1951)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (leg. Nr 071882 z 12.04.1946)
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk (leg. Nr 032618 z 12.04.1946)
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 (leg. Nr 215780 z 9.05.1946)
• Medal Rodła (leg. Nr 101-87-2 z 18.11.1987)
• Medal „Za udział w walkach o Berlin” (leg. Nr 17572 z 9.05.1969)
• Odznaka Grunwaldzka (leg. Nr 019300 z 28.06.1946)
• Odznaka Gryfa Pomorskiego (leg. Nr 2514 z 4.07.1967)
• Złota Odznaka Honorowa Związku Inwalidów Wojennych RP (leg. Nr 0001370 z 7.05.2001)

Bibliografia

• Tadeusz Zwilnian-Grabowski: Ocaleni w pamięci. Szczecin: Wydawnictwo Foka, 2003. ISBN 83-87147-96-6.