Eugeniusz Chimczak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eugeniusz Chimczak
pułkownik Służby Bezpieczeństwa pułkownik Służby Bezpieczeństwa
Data i miejsce urodzenia

6 listopada 1921
Steniatyn

Data śmierci

6 października 2012

Przebieg służby
Lata służby

1944-1984

Jednostki

Służba Bezpieczeństwa

Odznaczenia
Srebrny Krzyż Zasługi
Grób Eugeniusza Chimczaka na cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie.

Eugeniusz Chimczak (ur. 6 listopada 1921 w Steniatynie[1], zm. 6 października 2012[2][3]) – polski zbrodniarz komunistyczny i oprawca z okresu stalinizmu, oficer UB, śledczy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Początkowo, od 21 grudnia 1944 (jako wywiadowca, potem porucznik), pracował w Tomaszowie Lubelskim, później awansował do stopnia majora i został przeniesiony do Warszawy. Źródła i relacje przesłuchiwanych w procesach stalinowskich wskazują, że był jednym z najokrutniejszych śledczych. Przesłuchiwał m.in. Tadeusza Płużańskiego w śledztwie związanym z grupą Witolda, a także samego „ochotnika z Auschwitz” – rotmistrza Witolda Pileckiego[4].

W 1946 odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi[5]. Służbę w aparacie bezpieczeństwa PRL zakończył w stopniu pułkownika 15 czerwca 1984 roku.

W 1996 roku został skazany w procesie Adama Humera na 7,5 roku więzienia, nie odbył ani dnia kary ze względu na zły stan zdrowia.

Pochowany został na komunalnym cmentarzu Północnym w Warszawie[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Katalog pracowników, funkcjonariuszy, żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa [online], bip.ipn.gov.pl [dostęp 2013-05-15].
  2. Tadeusz M. Płużański, Płużański: Zmarła kolejna bestia z czasów PRL. Tysiące żyją nadal i są bezkarne, „Najwyższy Czas!”, 15 listopada 2012 [dostęp 2013-05-15].
  3. a b Wyszukiwarka cmentarna • Eugeniusz Chimczak • Wyniki wyszukiwania [online], Zarząd Cmentarzy Komunalnych w Warszawie [dostęp 2013-05-15].
  4. Jakub Ostromęcki, W rękach komunistycznych katów, „Rzeczpospolita”, 23 maja 2008 [dostęp 2013-05-17].
  5. Monitor Polski • Dziennik Urzędowy Rzeczypospolitej Polskiej • 247 Uchwała, „Monitor Polski” (29), Warszawa, 28 lutego 1947, s. 2 [dostęp 2013-05-15].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]