Eugeniusz Kazimirowski
| ||
_autoportrait.jpg) autoportret | ||
| Data i miejsce urodzenia | 11 listopada 1873 Wygnanka | |
| Data i miejsce śmierci | 23 września 1939 Białystok | |
| Narodowość | polska | |
| Język | polski | |
| Alma Mater | Akademia Sztuk Pięknych im. Jana Matejki w Krakowie | |
| Dziedzina sztuki | malarstwo | |
| Odznaczenia | ||
| ||
Eugeniusz Marcin Kazimirowski (ur. 11 listopada 1873 w Wygnance, zm. 23 września 1939 w Białymstoku[1]) – polski malarz.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Syn Augusta i Marii z Kossakowskich. W latach 1892–1897 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Od 18 maja 1897 studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Monachium u Johanna Caspara Hertericha, później odbył podróże artystyczne po Francji i Włoszech. Był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich w Czortkowie, POW w Wilnie[2]. Do 1914 mieszkał w Krakowie. Często wyjeżdżał podejmując się prac zarobkowych, m.in. w Wilnie i we Lwowie. Letnie miesiące spędzał w wiejskich posiadłościach u przyjaciół na Ukrainie i na Wileńszczyźnie, malując pejzaże i portrety. Od 1915 był wieloletnim nauczycielem seminarium nauczycielskiego w Wilnie i dekoratorem teatralnym w Teatrze Wielkim i Teatrze Polskim w Wilnie[3].
Bardzo aktywny twórczo, ze szczególnym upodobaniem malował portrety i pejzaże, obrazy religijne i kościelne polichromie, ale też zatrudniał się jako dekorator teatralny. Dużą popularnością cieszyły się jego widoki Wilna. Był też E. Kazimirowski działaczem Wileńskiego Towarzystwa Krajoznawczego, które miało swą siedzibę w klasztornym skrzydle kościoła św. Michała. Pracownia i niewielkie mieszkanie artysty mieściły się przy ul. Rasų 6 (obecnie nr 4 a). Drugą część budynku zajmował ksiądz Michał Sopoćko, spowiednik Siostry Faustyny, która od 1933 r. przebywała w Zgromadzeniu Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia na Antokolu. W 1934 r. w pracowni E. Kazimirowskiego powstał pierwszy obraz Jezusa Miłosiernego „Jezu ufam Tobie”. Ksiądz Michał Sopoćko poprosił artystę o pomoc w malarskim zrealizowaniu widzeń Faustyny[4][5][6].
Od 1936 mieszkał w Białymstoku. Pełnił funkcję dyrektora Związku Propagandy Turystycznej[2]. Cały dorobek białostocki Kazimirowskiego zaginął po jego śmierci w 1939. Dorobek malarski pozostawiony w Krakowie i we Lwowie zaginął w czasie II wojny światowej. Zachowało się tylko kilka obrazów z okresu wileńskiego.
Zgodnie z zapisem w kościelnej księdze zgonów parafii farnej w Białymstoku, zmarł 23 września 1939 roku, z powodu zapalenia płuc. A dalej jest zapisane, że pochowany został dwa dni później, 25 września 1939 roku, na cmentarzu parafialnym, w centralnej części cmentarza[7].
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Złoty Krzyż Zasługi[2]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ biografia, Altius
- ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 135. [dostęp 2021-07-30].
- ↑ faustyna.eu: MALARZ MARCIN EUGENIUSZ KAZIMIROWSKI (pol.). [dostęp 2012-09-30].
- ↑ Wilnoteka, Wystawa "Eugeniusz Kazimirowski. Wilno-Białystok", http://www.wilnoteka.lt/artykul/wystawa-quoteugeniusz-kazimirowski-wilno-bialystokquot.
- ↑ gloria.tv: Obraz „Jezus Miłosierny” Eugeniusza Kazimirowskiego (pol.). [dostęp 2012-09-30].
- ↑ Catherine Odell: Faustina: The Apostle of Divine Mercy. Huntington, Ind. : Our Sunday Visitor, Inc., 1998, s. 86. ISBN 0-87973-923-1.
- ↑ Biskup Henryk Ciereszko, biskup pomocniczy archidiecezji białostockiej, biograf bł. ks. Michała Sopoćki w rozmowie z Grzegorzem Górnym, NASZ WYWIAD, https://wpolityce.pl/kosciol/496331-nasz-wywiadczy-eugeniusz-kazimirowski-popelnil-samobojstwo
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Księga immatrykulacyjna Akademii Monachijskiej
- Grafiki w zbiorach Biblioteki Narodowej – Polona.pl