Eustachy Seweryn Sapieha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Eustachy Seweryn Sapieha
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

7 sierpnia 1916
Spusza

Data śmierci

2 marca 2004

Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

2 Pułk Ułanów Grochowskich

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (od 1941)

Książę Eustachy Seweryn Sapieha (ur. 7 sierpnia 1916 w Spuszy koło Grodna, zm. 2 marca 2004 w Nairobi) – zawodowy myśliwy, porucznik kawalerii Wojska Polskiego, historyk rodu Sapiehów.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Eustachego Kajetana, bratem Jana Andrzeja, Lwa Jerzego i Elżbiety.

Po ukończeniu szkoły średniej w Pszczynie, gdzie był wychowankiem znanego Internatu prof. Wacława Iwanowskiego, 19 września 1934 r. wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii w Grudziądzu. Szkolenie zakończył 15 lipca 1935 r. w stopniu plutonowego podchorążego i otrzymał przydział do 2 pułku ułanów grochowskich w Suwałkach. Następnie podjął naukę Wyższej Szkole Handlowej w Antwerpii, a od 1938 tamże w Wyższej Szkole Kolonialnej.

Jako podporucznik kawalerii brał udział w kampanii wrześniowej w szeregach Suwalskiej Brygady Kawalerii. Walczył w bitwie pod Kockiem w barwach 2 pułku ułanów grochowskich. Został odznaczony Krzyżem Walecznych. W latach 1939–1945 przebywał w obozie jenieckim Oflag II C Woldenberg na terenie Niemiec, obecnie Dobiegniew.

W ostatnich tygodniach wojny wraz z bratem Lwem rozpoczął ucieczkę przed wojskami sowieckimi – jako arystokrata i syn sanacyjnego polityka obawiał się uwięzienia. Dotarł do Grabau, gdzie za pomocą grupy polskich jeńców przejął kontrolę nad znajdującymi się tam stadninami, pośród których znajdowały się liczne konie zrabowane z Polski (między innymi ze słynnej stadniny arabów janowskich). Poznał tam i ożenił się z Antoniną Marią Siemieńską. W 1947 wyjechał do Kenii, gdzie zajmował się handlem złomem (głównie demobilem pozostałym po wyjeżdżających wojskach angielskich), następnie poszukiwaniem kamieni szlachetnych, i zawodowym myślistwem. Przez czterdzieści lat zbierał materiały do monografii rodu Sapiehów, wydanej w roku 1995 pod tytułem „Dom Sapieżyński”. Jest także autorem autobiografii „Tak było, czyli niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy” wydanej w 1999 r.[1] oraz współautorem (wraz z Pawłem Kardaszem) „Safari. Polowania w Afryce Wschodniej i Południowej”, wydanej w roku 2000.

Pochowany został w Boćkach na Podlasiu. W 1999 opublikowano jego wspomnienia "Tak było: niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy"[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Tak było : niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy, Katalog BN, Warszawa 1999, ISBN 83-88055-00-3, OCLC 44185767 [dostęp 2023-01-24].
  2. Tak było : niedemokratyczne wspomnienia Eustachego Sapiehy [online], katalogi.bn.org.pl [dostęp 2023-02-24] (ang.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]