Ewa Ewart

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Ewart
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

13 marca 1956
Warszawa

Zawód

dziennikarka
producent filmowy

Odznaczenia
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka”
Strona internetowa

Ewa Ewart (ur. 13 marca 1956 w Warszawie) – polska dziennikarka, reżyserka i producentka filmów dokumentalnych. Wychowała się w Warszawie. Większość swojego życia zawodowego spędziła poza granicami Polski[1].

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentką iberystyki Uniwersytetu Warszawskiego. W latach 80. XX wieku pracowała jako tłumacz i dziennikarka dla hiszpańskiej agencji prasowej EFE z siedzibą w Warszawie. Po wyjeździe z Polski w połowie lat 80., kontynuowała współpracę z EFE w Londynie.

W latach 1985–1990 przebywała w Waszyngtonie, gdzie m.in. była korespondentką Sekcji Polskiej radia BBC i nadawała reportaże o procesie przemian w Europie Wschodniej z perspektywy amerykańskiej[2]. W 1990 przeniosła się do Moskwy, gdzie pracowała jako producentka newsów dla amerykańskiej stacji telewizyjnej CBS.

W 1993 powróciła do Wielkiej Brytanii i podjęła pracę w telewizji BBC w Londynie[3]. Pracowała dla sztandarowych programów dokumentu społeczno-politycznego, takich jak Assignment, Correspondent oraz This World.

Jest wielokrotnie nagradzaną reżyserką i producentką filmów dokumentalnych. Specjalizuje się w filmach przełomowych oraz mocno przemawiających do odbiorcy. Zrealizowała wiele dokumentów śledczych, politycznych oraz programy poruszające kwestie społeczne.

W 2009 otrzymała nagrodę im. Andrzeja Woyciechowskiego za cykl Dokumenty Ewy Ewart emitowane w TVN24[4]. Jest laureatką nagrody Wiktor za rok 2009 w kategorii twórca najlepszego programu telewizyjnego[5].

Od 2012, jako freelancer, współpracuje głównie z TVN24 i TVN24 BiS, gdzie m.in. jest prezenterką pasma filmów dokumentalnych o tematyce zagranicznej.

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

Rok Tytuł Opis
1998 ETA – wyjście z cienia 45-minutowy dokument o baskijskiej separatystycznej organizacji ETA i jej 30-letniej walce o niepodległość regionu[6].
1998 Uśmiech historii Dokument stanowi część serii Prawda ostateczna, która analizuje historię Kościoła Katolickiego po Drugim Soborze Watykańskim. Uśmiech historii jest spojrzeniem na rolę Jana Pawła II w obaleniu komunizmu w Europie Wschodniej.
1999 Lodołamacz – polska droga do wolności Dokument stanowi część serii pod tytułem Walki o wolności. Powraca do Europy Wschodniej, aby przekonać się, czy rewolucje końca lat 80. rzeczywiście zmieniły świat i sprawiły, że spełniły się wielkie nadzieje na odzyskanie wolności.
1999 Generał i bokser Historia walki o polityczne wpływy, ujawniająca mechanizmy korupcji w procesie prywatyzacji we wczesnym okresie postsowieckiej Rosji w czasie prezydentury Borysa Jelcyna.
2000 Doświadczenie niekonieczne Dokument śledczy ujawniający kulisy nielegalnego handlu usługami seksualnymi. Na trasie, która zaczyna się w Łotwie, byłej republice Związku Radzieckiego, i prowadzi do Danii, Irlandii oraz Wielkiej Brytanii.
2000 Wojny kokainowe Dokument poświęcony historii wojny domowej w Kolumbii, z udziałem głównych aktorów wieloletniego krwawego konfliktu. Film zawiera ekskluzywny wywiad z Carlosem Casana, przywódcą prawicowej organizacji paramilitarnej.
2001 Kim jest Putin? Dokument przedstawia sylwetkę Władimira Putina, wówczas mało znanego polityka i byłego oficera KGB, który został nowym prezydentem Rosji.
2001 Martwi nie mają głosu Dokument śledczy, badający jedne z najbardziej kontrowersyjnych zabójstw dokonanych przez jamajską policję na przełomie wieku, w późnych latach 90. i na początku nowego stulecia.
2002 Zabicie historii Dokument śledczy z udziałem kluczowych bohaterów, których zeznania po raz pierwszy ujawniają historię jednego z morderstw, do jakiego doszło w postkomunistycznej Ukrainie.
2003 Dzierżyńsk – zatrute miasto Dokument przedstawia intymny portret miasta, które dzięki niechlubnej sławie najbardziej zanieczyszczonego miejsca na świecie, znalazło się w Księdze Rekordów Guinnessa.
2004 Przepustka do piekła Dokument, który po raz pierwszy ujawnia, jak reżim Korei Północnej testuje broń chemiczną na więźniach politycznych w sieci tajnych obozów.
2005 Dzieci Biesłanu Dokument opowiada o dramacie dzieci, które padły ofiarą ataku terrorystycznego na ich szkołę w Biesłanie, we wrześniu 2004 roku. Te, które przeżyły, opowiadają o tragedii, o wstrząsających trzech dniach oblężenia, i o tym jak próbują odbudować swoje życie[7].
2006 Japonia – syndrom męża na emeryturze Dokument jest spojrzeniem na unikalną, nową chorobę, która opanowuje Japonię. Została odkryta przez lekarza, który określił ją mianem syndromu męża na emeryturze.
2007 Tajemnicze loty Dokument dochodzeniowy, który po raz pierwszy ujawnił szczegóły tajnego i nielegalnego programu ekstradycji, w ramach którego podejrzani o dokonanie aktów terroru byli transportowani i przetrzymywani w tajnych więzieniach CIA, poza granicami USA.
2009 Dzieci Biesłanu. Pięć lat później Film powraca do dzieci Biesłanu, ofiar ataku terrorystycznego na ich szkole we wrześniu 2004, i pokazuje jak poradziły sobie z traumą dramatu i pyta, czy udało im się powrócić do normalnego życia.
2011 W milczeniu Film powraca do tragicznej katastrofy lotniczej z 10 kwietnia 2010 roku, w której zginęło ponad 90 pasażerów, w tym polski prezydent i jego żona, i analizuje jej wpływ na życie polityczne i społeczne w Polsce.
2011 Gorbaczow – człowiek, który zmienił świat Dwuczęściowy dokument, który przygląda się życiu oraz karierze politycznej Michaiła Gorbaczowa i pyta, jak ten produkt komunizmu sowieckiego został jego niszczycielem.
2011 Zdobyć miasto Dokument, który przypomina Powstanie Warszawskie. W 70. rocznicę część byłych powstańców oraz cywilów uwięzionych w horrorze 63 dni walk dzieli się swoimi doświadczeniami i wspomnieniami.
2014 Miedź czy nie mieć Dokument ujawnia historię największej transakcji w historii polskiej gospodarki: nabycia kanadyjskiej firmy Quadra FNX przez KGHM, największego krajowego producenta miedzi[8].
2018 Klątwa obfitości Film dokumentalny odsłania kulisy i dramat nieudanej Inicjatywy Yasuni, z jej daleko idącymi globalnymi i regionalnymi konsekwencjami. Historia Yasuni i rewolucyjnego pomysłu Ekwadoru, aby pozostawić część jej zasobów w ziemi w zamian za międzynarodową rekompensatę finansową, jak w soczewce skupiają najbardziej palące problemy ekologiczne naszej planety[8].
2019 My, Naród Historia 30 lat polskiej transformacji, zapoczątkowanej częściowo wolnymi wyborami do parlamentu, opowiedziana z zachodniej perspektywy, ze szczególnym uwzględnieniem roli, jaką Stany Zjednoczone odegrały w tym procesie[8].
2023 Do ostatniej kropli Film, opowiedziany z głęboko ludzkiej perspektywy ujawnia globalne koszty i konsekwencje niszczenia przyrody „w imię postępu”[9].

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Nagrody, wyróżnienia i nominacje[edytuj | edytuj kod]

  • 1998: nominacja do nagrody BAFTA za ETA wyjście z cienia.
  • 2000: nagroda Premis Actual International za Doświadczenie niekonieczne.
  • 2004: Access to Evil – nagroda RTS (Royal Television Society), nagroda Amnesty International, nagroda Foreign Press Association, nagroda CINE, Złoty Glob oraz Grand Prix Złotych Globów.
  • 2005/2006: Dzieci Biesłanu – nominacja do nagrody BAFTA, dwie nominacje do nagród Emmy (Najlepszy Reżyser i Najlepsze Zdjęcia), nominacja do nagrody Amnesty International. Dwie nagrody RTS (w kategoriach Najlepszy Dokument i Najlepszy Reportaż), nagroda FIPA, nagroda CINE, nagroda Peabody, nagroda BANFF, nagroda One World[11].
  • 2009: nagroda Andrzeja Wojciechowskiego w uznaniu filmów dokumentalnych[12].
  • 2009: nominacja do Grand Press Award Polska w kategorii Dziennikarz Roku.
  • 2010: zwyciężczyni Wiktora w kategorii Najlepszy Program Telewizyjny.
  • 2011: nominacja do Grand Press Award, Polska w kategorii Dziennikarz Roku.
  • 2012: zwyciężczyni Wiktora za najlepszy program telewizyjny[13].
  • 2014: zwyciężczyni nagrody MediaTory – dorocznie przyznawanej przez polskich studentów dziennikarstwa.
  • 2014: Miedź czy nie mieć: zwyciężczyni Srebrnego Globu na World Media Festival w Hamburgu[14].
  • 2014: zwyciężczyni nagrody “Osobowość Roku” – European Business Forum[15].
  • 2015: zwyciężczyni Nagrody im. Jerzego Zimowskiego – Instytut Spraw Publicznych[16].
  • 2017: MediaTory: Autorytet Roku – doroczna nagroda przyznawana przez studentów[17].
  • 2020: nagroda specjalna Pióro Nadziei z okazji 30-lecia działalności Stowarzyszenia Amnesty International w Polsce[18]. Laureatka Nagrody Honorowej Rzecznika Praw Obywatelskich "Za Zasługi dla Ochrony Praw Człowieka"[19]. Laureatka Nagrody Specjalnej za całokształt pracy w mediach na rzecz praw człowieka[20].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bio – Ewa Ewart – oficjalna strona, „Ewa Ewart – oficjalna strona” [dostęp 2018-08-22] (pol.).
  2. ↑ Ewa Ewart. gazeta.pl, 2008-09-02. [dostęp 2008-11-03].
  3. ↑ Ł. Szewczyk: Ewa Ewart nagrodzona za dokumenty w TVN24. media2.pl, 2009-10-19. [dostęp 2010-10-22].
  4. ↑ Nagroda im. Andrzeja Woyciechowskiego. press.pl, 2009-10-20. [dostęp 2009-12-03].
  5. ↑ Lis, Werner, Buzek, Kowalczyk... Wiktory 2009 rozdane. gazeta.pl, 2010-05-21. [dostęp 2010-05-22].
  6. ↑ E.T.A. Wyjście z cienia. alterkino.org, 2009-08-30. [dostęp 2010-05-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-07-07)].
  7. ↑ A child of Beslan. bbc.co.uk, 2005-10-19. [dostęp 2008-11-03]. (ang.).
  8. ↑ a b c Projekty – Ewa Ewart – oficjalna strona, „Ewa Ewart – oficjalna strona” [dostęp 2018-08-22] (pol.).
  9. ↑ „Do ostatniej kropli” - dokument Ewy Ewart w TVN24 [online], prasa.tvn.pl [dostęp 2023-03-25] (pol.).
  10. ↑ Ewa Ewart otrzymała Odznakę Honorową RPO. rpo.gov.pl, 2020-01-21. [dostęp 2020-01-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-01-25)].
  11. ↑ The children of Belsan. bbc.co.uk, 2009-09-01. [dostęp 2010-10-22]. (ang.).
  12. ↑ K. Gembalik: Ewa Ewart nagrodzona. medialink.pl, 2009-10-20. [dostęp 2010-10-22].
  13. ↑ Ewa Ewart jest „ogromnie szczęśliwa” z powodu otrzymania Wiktora (TVN24) – oglądaj wideo TVN24 [online], TVN24.pl [dostęp 2018-08-22] (pol.).
  14. ↑ Dokumenty TVN nagrodzone w Hamburgu. „Trzy na godzinę” triumfuje, „TVN24.pl” [dostęp 2018-08-22].
  15. ↑ Ewa Ewart „Niezwykłą Osobowością 2014”, „TVN24.pl” [dostęp 2018-08-22].
  16. ↑ Wyborcza.pl [online], wyborcza.pl [dostęp 2018-08-22].
  17. ↑ CodeSite, AuTORytetem zostaje... Ewa Ewart! – MediaTory – Studenckie Nagrody Dziennikarskie, „MediaTory – Studenckie Nagrody Dziennikarskie”, 13 listopada 2017 [dostęp 2018-08-22] (pol.).
  18. ↑ Ewa Ewart z nagrodą specjalną Amnesty International [online], TVN24 [dostęp 2020-02-27].
  19. ↑ Ewa Ewart laureatką honorowej odznaki RPO [online], Rzecznik Praw Obywatelskich [dostęp 2020-06-15] [zarchiwizowane z adresu 2020-01-27] (pol.).
  20. ↑ Ewa Ewart z nagrodą specjalną Amnesty International [online], TVN24 [dostęp 2020-06-15].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ewa_Ewart&oldid=72804067”