Ewa Szumańska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ewa Szumańska
Data i miejsce urodzenia

20 maja 1921
Warszawa

Data i miejsce śmierci

17 maja 2011
Wrocław

Zawód, zajęcie

pisarka, reportażystka, satyryczka

Ewa Szumańska-Szmorlińska (ur. 20 maja 1921 w Warszawie, zm. 17 maja 2011 we Wrocławiu[1]) – polska pisarka, reportażystka, scenarzystka filmowa, autorka słuchowisk radiowych i satyryk.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Będąc studentką podziemnego PIST-u, w czasie II wojny światowej, została zaprzysiężona jako żołnierz Armii Krajowej. Pod pseudonimem „Wanda II” służyła w grupie nr 6 kontrwywiadu Okręgu Warszawskiego przy Komendzie Głównej ZWZ AK, która zajmowała się rozpracowywaniem osób podejrzanych i ostrzeganiem sprzyjających podziemiu osób trzecich przed donosami. Uczestniczyła w powstaniu warszawskim. Zadebiutowała jako reportażystka w 1944. Była następnie jeńcem stalagu IV-B/H Zeithain.

Po wojnie studiowała historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim i Uniwersytecie Łódzkim. Uczyła się aktorstwa w studio przy Starym Teatrze w Krakowie, pod koniec lat 40. występowała w teatrach krakowskich, łódzkich i wrocławskich. Debiutowała na scenie w 1946, w prasie w 1947, w radiu w 1948, w literaturze w 1963.

Od 1958 była współautorką programu „Studio 202” w Polskim Radio Wrocław; była wieloletnim współtwórcą Programu III Polskiego Radia, znana m.in. z popularnej serii skeczy „Z pamiętnika młodej lekarki”. Do października 2010 była także felietonistką „Tygodnika Powszechnego[2].

Po wprowadzeniu stanu wojennego została zmuszona do odejścia z Polskiego Radia, gdy „nie wyraziła skruchy” przed komisją weryfikacyjną i kwestionowała kompetencje jej członków do oceny dziennikarzy. Teksty Szumańskiej ukazywały się m.in. na łamach wrocławskiej „Obecności”[3].

W 1977 otrzymała nagrodę miasta Wrocławia, a w 1999 – nagrodę prezydenta Wrocławia.

W 2007 odmówiła złożenia oświadczenia lustracyjnego; w oświadczeniu przesłanym redakcjom prasowym napisała: „Chcę się w ten sposób pożegnać z moimi słuchaczami, ponieważ nie podpisałam pisemka, które należało podpisać, aby udowodnić, że się nie jest wielbłądzicą”[4].

Zmarła 17 maja 2011 we Wrocławiu wskutek rozległego wylewu[1]. Została pochowana na cmentarzu Świętego Ducha przy ul. Bardzkiej.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Była żoną Zbigniewa Szmorlińskiego, inżyniera, wykładowcy Politechniki Wrocławskiej. Od 1947 roku mieszkała we Wrocławiu.

Upamiętnienie[edytuj | edytuj kod]

Od 2018 roku jest patronką skweru na wrocławskich Krzykach[5].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b wroclaw.gazeta.pl: Ewa Szumańska zmarła w wieku 90 lat.. Gazeta Wyborcza Wrocław, 2011-05-17. [dostęp 2011-05-17]. (pol.).
  2. List – Własnym Głosem (felieton Ewy Szumańskiej) – Tygodnik Powszechny. 2010-10-05. [dostęp 2011-02-04].
  3. Joanna Hytrek-Hryciuk: Obecność (Wrocław). encysol.pl. [dostęp 2023-02-07]. (pol.).
  4. "Młoda lekarka" Ewa Szumańska zmarła w wieku 90 lat
  5. Akty Prawne. uchwaly.um.wroc.pl. [dostęp 2019-05-01].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]