Federacja Związków Zawodowych Pracowników PKP

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Federacja Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Federation of Railway Workers' Unions
b. Związek Zawodowy Kolejarzy (ZZK)
Ilustracja
Siedziba Federacji przy ul. Jaracza
Państwo  Polska
Siedziba Warszawa
Data założenia 1918
Przewodniczący Stanisław Stolorz
Członkowie ok. 32 000
Nr KRS 0000024834
Data rejestracji 2001
brak współrzędnych
Commons Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa
Pierwsza siedziba ZZK w Warszawie przy ul. Długiej 18-20 (1927)

Federacja Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych – zrzeszająca dziewięć organizacji związkowych pracowników Polskich Kolei Państwowych. Związek jest jednym z członków – założycieli centrali związkowej pn Forum Związków Zawodowych, z siedzibą w Warszawie. Federacja jest też zrzeszona w Międzynarodowej Federacji Pracowników Transportu (International Transport Workers' Federation) z siedzibą w Londynie, oraz w Europejskiej Federacji Pracowników Transportu (European Transport Workers Federation) z siedzibą w Brukseli.

Historia[edytuj]

W latach międzywojennych określany był związkiem klasowym. W wyniku przesilenia w tej organizacji w 1929 powstał Centralny Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych w R.P. W tym okresie związek należał do centrali związkowej - Związku Stowarzyszeń Zawodowych, który np. w 1939 gościł w swojej siedzibie, do Centralnej Komisji Porozumiewawczej Związków Zawodowych Pracowników Państwowych (C.K.P.) oraz do Międzynarodowego Zrzeszenia Pracowników Transportowych w Amsterdamie.

Organizacyjnie związek składał się z sekcji zawodowych, m.in. drogowców, konduktorów, maszynistów parowozowych, palaczy, pracowników umysłowych, rewidentów, robotników parowozowni, ruchowców, smarowników i warsztatowców, oraz z 9 zarządów okręgowych i 122 kół. Oprócz siedziby głównej w Warszawie wybudował też domy m.in. w Czortkowie, Dęblinie, Kowlu, Lwowie, Łapach, Łazach, Nowym Sączu, Skarżysku i Stanisławowie. Zakupiono domy m.in. w Bydgoszczy, Krakowie (d. Pałac Przeworskich z 1875, arch. J. Niedziałkowski), przy ul. Warszawskiej 7), Poznaniu przy ul. Stromej 24 (1939), Wilnie i Zagórzu. Planowano kolejne. ZZK prowadził domy wypoczynkowe w Jaremczu i Wielkiej Wsi Hallerowie.

Liczba członków[edytuj]

  • 1921 - około 90 tys. czł.
  • 1928 - 59 tys.
  • lata 30-te - 60 tys. [1]
  • 1931 - 44 tys.
  • 1936 - 40 tys.
  • 1939 - 35 tys.
  • 1944 - 29 tys.
  • 1945 - 225 tys.
  • 1946 - 346 tys.
  • 1947 - 365 tys.
  • 1948 - 395 tys.
  • 1949 - 389 tys.
  • 1960 - 461 tys.
  • 1965 - 491 tys.
  • 1971 - 527 tys.
  • 1976 - 547 tys.
  • 2009 - 35 tys.
  • 2012 - 32 tys.

Chronologia[edytuj]

  • 1918 – powołanie Związku Zawodowego Kolejarzy Rzeczypospolitej Polskiej (ZZK), będącego pod silnym wpływem PPS
  • 1921 – modyfikacja nazwy na Związek Zawodowy Kolejarzy
  • 1939-1945 – prowadzenie ograniczonej a niejednokrotnie konspiracyjnej działalności pod nazwą Rodzina Kolejowa
  • 1945-1948 – kontynuowanie działalności pod nazwą Związek Zawodowy Kolejarzy
  • 1949 – przystąpienie do struktur CRZZ
  • 1953-1980 – działalność pod nazwą Związek Zawodowy Pracowników Kolejowych PRL
  • 1980 – przyjęcie nazwy NSZZ Pracowników Kolejowych PRL oraz wystąpienie ze struktur CRZZ
  • 1983 – powołanie Federacji Związków Zawodowych Pracowników PKP
  • 1984-1991 – członkostwo w OPZZ
  • 2002 – przystąpienie do FZZ

Organizacje członkowskie federacji[edytuj]

Podmioty zależne[edytuj]

  • Krajowa Spółdzielnia Spożywców Kolejarzy, zał. w 1921, utworzona wcześniej jako Centralny Związek Stowarzyszeń Spółdzielczo-Spożywczych Pracowników Kolejowych
  • Przedsiębiorstwo Turystyczno-Usługowe "Kolejarz" Sp. z o.o., prowadzące m.in. dom wypoczynkowy "Kolejarz" w Muszynie
  • Dom Kultury Kolejarza, Kraków, zbud. w latach 1929-1931 dla Zjednoczenia Kolejowców Polskich, którego kontynuatorką działań jest Sekcja Krajowa Kolejarzy NSZZ „Solidarność”
  • Kolejowy Szpital Uzdrowiskowy Sp. z o.o., Ciechocinek - własność w 19,68%, do 1939 własność Rodziny Kolejowej
  • Dziecięcy Szpital Uzdrowiskowo-Rehabilitacyjny Rodziny Kolejowej im. Aleksandry Piłsudskiej, Rabka-Zdrój, zał. w 1937, do 1939 własność Rodziny Kolejowej, od 2005 w likwidacji
  • Dom Wypoczynkowy „Rodziny Kolejowej” w Makowie Podhalańskim, zał. w 1934, obecnie Zakład Długoterminowej Opieki Medycznej Szpitala Specjalistycznego im. Ludwika Rydygiera w Krakowie, do 1939 własność Rodziny Kolejowej
  • Robotniczy Ośrodek Wychowania Fizycznego i Sportu przy ZG ZZK, Warszawa wraz z 19 klubami sportowymi w terenie (1933-)

Przewodniczący[edytuj]

Media[edytuj]

"Kolejarz Związkowiec", nr 1 z rocznika 1930.

w okresie międzywojennym[edytuj]

  • W latach 1919-1939 organem prasowym związku był Kolejarz Związkowiec, ukazujący się w nakładzie 12 tys. egzemplarzy (1920), 67 tys. (1921), 80 tys. (1930), 40-60 tys. (1930-1939), jako mieś. (1919-1921), dwutyg. (1921-1926), 3 x w m-cu (1926-); redakcja mieściła się w siedzibie centrali związku, od 1927 przy ul. Czerwonego Krzyża 20
  • ukazywał się Biuletyn Centrali Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych Rzplitej Polskiej (1925-)
  • wydawany był Rocznik Kolejarza. Kalendarz-Informator-Notatnik (1932-1939)
  • w okresie 1920-1929 związek wydawał pismo Kolejarz, pierwotnie w Katowicach, zaś od połowy 1922 w Warszawie; początkowo jako mies., od 1925 dwa razy w miesiącu w nakładzie 40-50 tys.

po 1945[edytuj]

  • edycja Kolejarza Związkowca była kontynuowana w okresie powojennym, do 1949, w nakładzie 10-50 tys. egz. (1945), 100-200 tys. (1946), 300 tys. (1947) jednorazowego nakładu
  • ukazywał się Biuletyn Informacyjny ZZK (1946-1948), (1956-)
  • w latach 1947-1949 związek kontynuował wydawanie zapoczątkowanego w okresie lat międzywojennych przez Stowarzyszenie Lekarzy Kolejowych R.P. kwart. Lekarz Kolejowy w nakładzie 2 tys. egz.
  • powrócono do edycji Rocznika Kolejarza. Kalendarza-Informatora-Notatnika (1947-1949)

w okresie lat 1952-1956 ukazywały się też pisma terenowe -

  • Zielona Droga (DOKP Gdańsk),
  • Głos Kolejarza (Katowice),
  • Nowy Kolejarz (Kraków),
  • Trybuna Kolejarza (Lublin),
  • Wolna Droga (Łódź),
  • Nasza Sztafeta (Olsztyn),
  • Kolejarskie Słowo (Poznań),
  • Nowe Tory (Szczecin),
  • Głos Kolejarza (Warszawa),
  • Kolejarz Dol­nośląski (Wrocław).
  • w 1950 Kolejarz Związkowiec przekształcono w tygodnik społeczno-zawodowy kolejarzy Sygnały, nakład około 75 tys. egz., w 1956 przejęte przez ówczesne Wydawnictwa Komunikacji
  • od 1998 organem federacji jest wydawany w nakładzie 10 tys. egz. miesięcznik Nasze Sprawy z siedzibą redakcji w Warszawie; od 1995 pod tym samym tytułem ukazywał się biuletyn wydawany przez Radę Okręgową Federacji ZZP PKP Południowej DOKP w Krakowie[2]

Siedziba[edytuj]

  • pierwsza siedziba związku mieściła się w Warszawie przy ul. Długiej 19 (1927),
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Obiekt zabytkowy nr rej. nr 774 1982
Państwo  Polska
Miejscowość Warszawa
Adres ul. Jaracza 2
Typ budynku biurowy
Styl architektoniczny styl modernistyczny z pewnymi elementami klasycyzmu
Architekt Romuald Miller
Inwestor Związek Zawodowy Kolejarzy
Kondygnacje 6
Rozpoczęcie budowy 1924
Ukończenie budowy 1927
Pierwszy właściciel Związek Zawodowy Kolejarzy
Obecny właściciel Federacja Związków Zawodowych Pracowników PKP
Położenie na mapie Warszawy
Mapa lokalizacyjna Warszawy
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa lokalizacyjna województwa mazowieckiego
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Położenie na mapie Polski
Mapa lokalizacyjna Polski
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Budynek Federacji Związków Zawodowych Pracowników Polskich Kolei Państwowych
Ziemia52°14′14,40″N 21°01′58,78″E/52,237333 21,032994
  • od 1927 i z przerwą na okres 1939-1948 siedzibą związku jest wybudowany ze składek członków organizacji "Dom Kolejarza", budynek przy ul. Jaracza 2, przed zmianą numeracji w 1955, położonym przy ówczesnej ul. Czerwonego Krzyża 20, róg Wybrzeża Kościuszkowskiego 29; decyzję o budowie siedziby i zbiórce funduszy podjęto w 1919, przeznaczając 13,3 % składek; grunt zakupiono w 1923 za 120 mln marek polskich tj. równowartość 19 tys. przedwojennych zł; mieścił też teatr z widownią na 650 miejsc (Ip.), amfiteatr na 300 miejsc (IIp.), restaurację/bufet, sale klubowe i konferencyjne, hotel/pokoje gościnne o 46 pokojach oraz mieszkania, proj. budynku arch. Romuald Miller (1882-1945), pow. parceli - 1288 m², kubatura - 31000 m³, łączny koszt budowy wraz z wyposażeniem - ok. 2,500,000 zł, realizacja: przedsiębiorstwo budowlane W Dubeltowicz, R. Malinowski i A. Szałek w Warszawie[3][4],
  • 1930-1939 - w budynku mieści się Teatr Ateneum,
  • 1939-1940 – budynek siedzibą Dyrekcji Kolei Wschodnich (Ostbahn-Betriebsdirektion), która czasowo przejęła również majątek związku,
  • 1940-1945 – budynek siedzibą Dyrekcji Rejonowej Kolei Wschodnich (Ostbahn-Bezirksdirektion),
  • 1943-1944 - w budynku władze okupacyjne uruchomiły Teatr Mały Miasta Warszawy (Kleines Theater der Stadt Warschau),
  • 1944 – obiekt znacznie uszkodzony w czasie powstania warszawskiego,
  • 1945 – pierwsza siedziba związku po II wojnie światowej mieściła się w Lublinie,
  • 1945-1948 - na czas odbudowy związek mieścił się w wybudowanym w latach 1937-1938 w Warszawie budynku przy al. Jerozolimskich 101, ówcześnie 107, dawnej siedzibie Zjednoczenia Kolejowców Polskich,
  • 1946-1948 - w trakcie odbudowy (proj. Wiktor Ballogh) dobudowano jedno piętro,
  • od 1951 - w budynku ponownie mieści się Teatr Ateneum im. Stefana Jaracza.

Bibliografia[edytuj]

  • Jerzy Kamiński: Kalendarz Poradnik obywatelski i służbowy Kolejowca Polskiego 1927, Wilno, 112 s.
  • Adam Skwarczyński (red.): Atlas organizacyj społecznych, Wydawnictwo Towarzystwa Kultury i Oświaty Warszawa 1932
  • 20-lecie komunikacji w Polsce odrodzonej, Koncern Prasowy "Ilustrowany Kuryer Codzienny" Kraków 1939, 560 s.
  • Hanna Krauze-Jaworska: Zarys historii Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych RP 1918-1939, Wydawnictwo Związkowe CRZZ Warszawa 1968, 202 s.
  • Marek Pisarski: Koleje Polskie 1842-1972, WKiŁ Warszawa 1974, s. 196
  • Ruch zawodowy w Polsce: zarys dziejów, Instytut Wydawniczy Związków Zawodowych Warszawa 1974-1981
    • tom I 1869-1918, Warszawa 1974, 567 s.
    • tom II część I 1918-1929, Warszawa 1980, 502 s.
    • tom II część II 1929-1944, Warszawa 1981, 519 s., ​ISBN 83-202-0039-3​
  • Janusz Jarosiński: Wydawnictwa prasowe Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych w latach 1919-1960, Kwartalnik Historii Prasy Polskiej 28/1, 77-91, 1989
  • Janusz Jarosiński: Związek zawodowy w ustroju przedsiębiorstwa Polskie Koleje Państwowe, Wydawnictwo Akademii Świętokrzyskiej Kielce 2002, 349 s., ​ISBN 83-7133-174-6​
  • Janusz Grudzień, Jerzy Kędzierski: Zawsze dla kolejarzy – Zawsze dla kolei, Federacja ZZP PKP Warszawa 2008, 34 s.; broszura okolicznościowa wydana z okazji 90-lecia ZZK i 25-lecia Federacji ZZP PKP
  • Ireneusz Zalewski: Echa dawnej Warszawy. 100 adresów, Skarpa Warszawska Warszawa 2016, wyd. II, 263 s., ​ISBN 978-83-63842-08-6​

Zobacz też[edytuj]

Linki zewnętrzne[edytuj]

Przypisy

  1. ↑ po okresie kryzysu gospodarczego
  2. ↑ Piękny Jubileusz, Nasze Sprawy, październik 2008, s. 3
  3. ↑ Romuald Miller: Dom Związku Zawodowego Pracowników Kolejowych Rzeczypospolitej Polskiej, [w:] [1]
  4. ↑ Ireneusz Zalewski: Echa dawnej Warszawy. 100 adresów, Skarpa Warszawska Warszawa 2016, wyd. II, s. 49-51
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Federacja_Związków_Zawodowych_Pracowników_PKP&oldid=48500451”