Feldmarschalleutnant

Odznaka stopnia wojskowego feldmarschalleuntanta w armii austro-węgierskiej

Feldmarschalleutnant (FML), dawniej pisany Feldmarschall-Leutenant) – ranga generalska (lecz nie marszałkowska) w wojskach Świętego Cesarstwa, Cesarstwa austriackiego, Austro-Węgier, pierwszej Republiki Austriackiej (1918–1934) i Państwa Austriackiego (1934–1938). W armii węgierskiej jego odpowiednikiem jest stopień altábornagy, stosowany do dziś^{[potrzebny przypis]}.

W armiach innych państw odpowiednik to dwugwiazdkowy generał (generał porucznik, w Wojsku Polskim obecnie generał dywizji).

W języku polskim nazwa feldmarschalleutnant jest niekiedy tłumaczona w sposób dosłowny, choć mylący, jako feldmarszałek-lejtnant, feldmarszałek-porucznik lub marszałek polny porucznik. Ze względu na podobieństwo nazwy z feldmarszałkiem te dwa pojęcia są często mylone i feldmarschalleuntantom niesłusznie przypisuje się rangę (feld-)marszałkowską.

Zarys historyczny[edytuj | edytuj kod]

Ranga feldmarschalleutnanta pojawiła się w Niemczech jednocześnie ze stopniem feldmarszałka na początku wojny trzydziestoletniej. Głównodowodzący, którym był cesarz, przydzielał feldmarszałkowi zastępcę – pod-feldmarszałka, do którego obowiązków należało występowanie w imieniu marszałka, oprowiantowanie żołnierza, kontrolowanie dróg i straż itd. Do 1705 ranga feldmarschalleutnanta istniała także w Szwecji^{[potrzebny przypis]}.

W wojskach Świętego Cesarstwa stopień istniał do 1806, w armii Austro-Węgier do 1918. Pierwszym habsburskim oficerem noszącym stopień feldmarschalleutnanta był Hieronim von Colloredo(inne języki) (1582–1638), a ostatnim mianowanym Wilhelm Bankowski von Frugnoni(inne języki) (1867–1932). Armia pierwszej Republiki Austriackiej miała sześciu posiadaczy tego stopnia^{[potrzebny przypis]}.

Feldmarschalleutnant nie otrzymywał przy nominacji głównego atrybutu rangi marszałkowskiej – laski marszałkowskiej (której polską odmianą jest buława), ale miał prawo do tytułu ekscelencja. Wyższą rangą od feldmarschalleutnanta był w armii austro-węgierskiej generał odpowiedniego rodzaju broni: piechoty (General der Infanterie), kawalerii (General der Kavallerie) lub artylerii (Feldzeugmeister)^{[potrzebny przypis]}.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Georg von Alten: Handbuch für Heer und Flotte, Band III. Berlin: 1911.