Feliks Aleksander Langenfeld

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Aleksander Langenfeld
Ilustracja
Feliks Langenfeld w mundurze Błękitnej Armii
major kancelaryjny major kancelaryjny
Data i miejsce urodzenia

3 lutego 1888
Nowy Sącz

Data i miejsce śmierci

28 stycznia 1936
Żywiec

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Jednostki

45 Pułk Piechoty Austro-Węgier
1 Pułk Strzelców Podhalańskich
PKU Nowy Sącz
PKU Żywiec

Stanowiska

dowódca kompanii
adiutant
z-ca komendanta PKU
komendant PKU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Wojskowy Karola Krzyż Jubileuszowy Wojskowy Krzyż Pamiątkowy Mobilizacji 1912–1913
Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Aleksander Langenfeld[1] (ur. 3 lutego 1888 w Nowym Sączu, zm. 28 stycznia 1936 w Żywcu) – major kancelaryjny Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny austriackich osadników rolniczych, osiadłych w galicyjskim Königsau (później Równe). Był synem Feliksa (1850–1931, urzędnik) i Emilii z domu Sedlak.

Kształcił się w C. K. Gimnazjum Męskim w Sanoku, gdzie w 1901 ukończył II klasę[2], a w 1902 ukończył III klasę[3] (w Sanoku zamieszkiwała jego rodzina). Następnie uczył się w Szkole Kadetów Piechoty w Budapeszcie i w Szkole Kadetów Piechoty w Łobzowie, którą ukończył w 1908. Został żołnierzem c. i k. armii. Jako chorąży służył w sanockim 45 pułku piechoty. Został absolwentem c. i k. Szkoły Wojennej. Został mianowany kolejno na stopień porucznika 20 listopada 1911, nadporucznika 1 sierpnia 1914.

Podczas I wojny światowej służył w 45 pułku na froncie rosyjskim od 1914 do 1915, w 1915 przebywał w szpitalu, potem służył w strukturze Komendy Obwodowej w Noworadomsku na przełomie 1915 i 1916 oraz batalionu etapowego w Dąbrowie na przełomie 1916 i 1917, od lipca 1917 a froncie włoskim, gdzie dowodził kompanią. Został awansowany na stopień kapitana w listopadzie 1917. Od 3 listopada 1918 do 28 stycznia 1919 przebywał w niewoli włoskiej. Po odzyskaniu wolności został żołnierzem Armii Polskiej we Francji, służąc w Biurze nr 2 w Paryżu. W 1919 był adiutantem gen. Edwarda Castellaza.

Uchwałą Rady Miejskiej w Sanoku z 1918 został uznany przynależnym do gminy Sanok[4]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości i powrocie do ojczyzny został przyjęty Wojska Polskiego. Został awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5]. Od 28 października 1919 był zastępcą majora Feliksa Persa, komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Nowy Sącz, pełniąc funkcję w kolejnych latach jako oficer nadetatowy 1 pułku Strzelców Podhalańskich z Nowego Sącza[6][7]. W międzyczasie został przeniesiony do korpusu oficerów administracyjnych, grupa oficerów kancelaryjnych i awansowany na stopień majora ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[8]. W lipcu 1927 roku został przeniesiony z PKU Nowy Sącz do Powiatowej Komendy Uzupełnień Żywiec na stanowisko komendanta[9][10][11]. W listopadzie 1932 został zwolniony z zajmowanego stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr V[12]. Z dniem 30 czerwca 1933 roku został przeniesiony w stan spoczynku[13].

W 1934 pozostawał w ewidencji PKU Żywiec[14].

Zmarł 28 stycznia 1936 w Żywcu. Został pochowany na cmentarzu w tym mieście w kwaterze wojskowej.

Jego żoną została Wanda z domu Zakrzeńska (1890–1973), z którą miał synów Zbigniewa (1920–2001) oraz Feliksa (1925–1993)

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 101, sprostowano imię z Feliks na Feliks Aleksander.
  2. ↑ 20. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1900/1901. Sanok: 1901, s. 43.
  3. ↑ 21. Sprawozdanie Dyrektora C.K. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1901/1902. Sanok: 1902, s. 43.
  4. ↑ Księga przynależnych do gminy Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. s. 280 (poz. 108).
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 405.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 376, 1473.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1342.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1281.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 19 z 22 lipca 1927 roku, s. 224.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 823.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 353, 527.
  12. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 400.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 28 czerwca 1933 roku, s. 146.
  14. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 389.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Aleksander_Langenfeld&oldid=71894614”