Feliks Ankerstein

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
REF orange.svg
 Ten artykuł zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do wiarygodnych źródeł.
(Dodanie listy źródeł bibliograficznych lub linków zewnętrznych nie jest wystarczające).
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Feliks Ankerstein ps. "Butrym" (ur. 15 listopada 1897 w Piaskach koło Będzina, zm. 2 lutego 1955) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był synem Feliksa i Janiny z Jankowskich, ukończył szkołę handlową w Będzinie. Od września 1914 roku służył w Legionach Polskich. Na prośbę Centrali Wychowania Fizycznego przygotowywał pod względem wojskowym powiat tarnogórski do III powstania śląskiego. Był dowódcą Podgrupy „Butrym” (późniejszego 8 Tarnogórskiego pułku piechoty) i dowódcą Organizacji „B” na Śląsku Cieszyńskim. Od 1918 roku w Wojsku Polskim. 3 maja 1922 roku zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku. W 1923 roku, razem z por. Edmundem Charaszkiewiczem, pełnił służbę w 79 pułku piechoty w Słonimie[1]. Kapitan ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 w korpusie oficerów piechoty[2].

Zastępca szefa Ekspozytury nr 2 Oddziału II SG w Warszawie. 19 marca 1938 został awansowany na majora piechoty[potrzebny przypis]. Od 1935 roku przygotowywane były plany polskiego powstania na Zaolziu, 17 września 1938 roku płk Tadeusz Pełczyński skierował Ankersteina na Górny Śląsk, aby zaktywizował tworzone przez kilka poprzednich lat zakonspirowane grupy bojowe, a w dalszej perspektywie objął dowództwo nad zaolziańskim powstaniem. Wobec zmiany sytuacji międzynarodowej powstanie stało się zbędne, a 7 października zadecydowano o skierowaniu na Zakarpacie polskich dywersantów, którzy mieli wesprzeć węgierski wywiad w działaniach sabotażowych. Dowódcą Operacji „Łom” mjr Ankerstein. Rozpoczęta w połowie października operacja rozwijała się do listopada, kiedy okazała się niepotrzebna za sprawą działań niemieckiej dyplomacji[3].

Po kampanii wrześniowej opuścił kraj, służył w polskim wojsku we Francji i Wielkiej Brytanii, następnie pracował dla wywiadu brytyjskiego. Po wojnie pozostał w Londynie, tam też został pochowany (na katolickim cmentarzu St. Mary's).

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Rocznik oficerski 1923 s. 352, 426.
  2. ↑ Rocznik oficerski 1932 s. 52, 422.
  3. ↑ Andrzej Krajewski: Polak – Węgier, dwaj zaborcy (pol.). W: Polityka [on-line]. POLITYKA Sp. z o.o., 2014-07-08. [dostęp 2014-07-27].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Ankerstein&oldid=52494599”