Feliks Rajmund Podkóliński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Rajmund Podkóliński
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 sierpnia 1878
Gąsewo

Data i miejsce śmierci

9 stycznia 1966
Warszawa

Zawód, zajęcie

lekarz internista

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP, nadany dwukrotnie) Medal 10-lecia Polski Ludowej
Odznaka honorowa „Za Zasługi dla Warszawy” (złota)
Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Rajmund Podkóliński (ur. 30 sierpnia 1878 w Gąsewie, zm. 9 stycznia 1966 w Warszawie) – lekarz internista, ostatni Lekarz Naczelny Szpitala Ewangelickiego w Warszawie.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 30 sierpnia 1878 w Gąsewie, w rodzinie Adama (1851–1918) i Aleksandry z Wysockich (1856–1932)[1]. Ukończył progimnazjum w Pułtusku, gimnazjum w Łodzi oraz wydział lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego (dyplom lekarski otrzymał w 1904). Po ukończeniu studiów pracował jako asystent wolontariusz na Oddziale Chorób Wewnętrznych doc. Jana Pruszyńskiego w Szpitalu św. Rocha w Warszawie, od 9 grudnia 1905 asystent etatowy na Oddziale Chorób Wewnętrznych Leona Babińskiego w Szpitalu Ewangelickim w Warszawie, w którym później pełnił różne funkcje. Od 1908 był lekarzem miejscowym Szpitala, od 1914 lekarzem ambulatorium, od 1921 ordynatorem oddziału wewnętrznego, od 1934 dodatkowo objął stanowisko lekarza naczelnego. Jednocześnie w latach 1905–1908 pracował w Szpitalu Dziecięcym im. Karola i Marii (Szlenkierów) u Jana Bączkiewicza. W 1908 uzupełniał wykształcenie u prof. Fernanda Widala w Paryżu. Był członkiem, a w latach 1914–1915 sekretarzem Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego[2]. Od maja 1919 do 1921 służył w Wojsku Polskim (major lekarz pospolitego ruszenia). W 1923 uzyskał doktorat na Uniwersytecie Poznańskim.

Podczas powstania warszawskiego działał w oddziale „Bakcyl” (Sanitariat Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej) - Grupa „Północ” - Punkt sanitarny przy ul. Hipotecznej 4 na Starym Mieście[3]. Po upadku powstania został ewakuowany do Grodziska Mazowieckiego. Wrócił do Warszawy w 1945. 26 listopada 1945 objął stanowisko ordynatora II Oddziału Chorób Wewnętrznych Szpitala Przemienienia Pańskiego, w którym pracował do 1954[4].

Zmarł 9 stycznia 1966 w Warszawie. Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 239-1-10,11)[5].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Szpital Ewangelicki w Warszawie i jego stanowisko w szpitalnictwie polskim, Nakład Szpitala Ewangelickiego, 1938.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Feliks Rajmund Podkóliński [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-09-13].
  2. ↑ a b Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: 1939, s. 240. [dostęp 2021-09-13].
  3. ↑ Powstańcze Biogramy - Feliks Podkóliński [online], www.1944.pl [dostęp 2021-09-13] (pol.).
  4. ↑ Nadgoplańskie Towarzystwo Historyczne: Rodzina Podkólińskich [online], Nadgoplańskie Towarzystwo Historyczne, 14 czerwca 2016 [dostęp 2021-09-13].
  5. ↑ Cmentarz Stare Powązki: ADAM PODKÓLIŃSKI, [w:] Warszawskie Zabytkowe Pomniki Nagrobne [dostęp 2021-09-13].
  6. ↑ M.P. z 1939 r. nr 75, poz. 166 „za zasługi na polu pracy zawodowej”.
  7. ↑ M.P. z 1955 r. nr 101, poz. 1400 - Uchwała Rady Państwa z dnia 15 stycznia 1955 r. nr 0/163 - na wniosek Ministra Zdrowia.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Feliks_Rajmund_Podkóliński&oldid=71767570”