Ferdinand Bissacchini

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Ferdynand Bissacchini)
Ferdinand Bissacchini
Ferdinand Bissachini
Data urodzenia

4 lutego 1819

Data i miejsce śmierci

17 czerwca 1893
Tarnów

Miejsce spoczynku

Stary Cmentarz w Tarnowie

Małżeństwo

Tekla z d. Kozdrańska

Dzieci

Irma, Julia

Odznaczenia
Krzyż Zasługi Cywilnej (w czasie pokoju) Medal Wojenny (Austro-Węgry) Order Królewski Korony (Prusy) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława IV klasy (Imperium Rosyjskie)

Ferdinand Bissacchini[1] (ur. 4 lutego 1819, zm. 17 czerwca 1893) – c. k. urzędnik samorządowy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 4 lutego 1819[2]. Był synem Józefa i Elżbiety z Adamków[3]. Wstąpił do służby państwowej Cesarstwa Austrii na obszarze zaboru austriackiego. Od około 1842 był zatrudniony w C. K. Guberni Krajowej Królestwa Galicji i Lodomerii we Lwowie jako gubernialny praktykant konceptowy[4], skąd około 1846/1847 był przydzielony do urzędu c. k. powiatu czortkowskiego[5]. Następnie ponownie pracował w C. K. Guberni Krajowej Królestwa Galicji i Lodomerii we Lwowie: od około 1847 jako koncepista gubernialny[6], a od około 1849 do około 1854 jako przydzielony komisarz obwodowy 3 klasy[7]. W tym charakterze od około 1850 pracował w urzędzie obwodu żółkiewskiego[8], od około 1852 w urzędzie obwodu tarnowskiego[9]. W ramach wprowadzenia nowych władz politycznych pod zaborem austriackim (mieszane urzędy okręgowe) jako komisarz obwodowy w połowie 1855 został mianowany przełożonym[10][11].

Od około 1860 do 1863 był naczelnikiem c. k. powiatu tarnobrzeskiego w ramach obwodu rzeszowskiego[12][a]. Za jego urzędowania 5 czerwca 1862 miał miejsce dotkliwy pożar Dzikowa (Tarnobrzega)[13]. W trakcie powstania styczniowego informowano w prasie, że zanikły doniesienia o naruszaniu terytorium austriackiego przez siły rosyjskie, co łączono z rzekomym porozumieniem między przedstawicielami obu państw oraz w oparciu o częste wizyty w Sandomierzu naczelnika Bissacchiniego, który miał być dobrze widziany przez władze rosyjskie[14]. Według relacji świadków (w tym dr. Teofila Kaczkowskiego) naczelnik Bissacchini już po ogłoszeniu amnestii w Galicji dla uczestników polskiej insurekcji, w kwietniu 1863 zamierzał wydać Rosjanom pojmanego w Hucie Komorowskiej uchodźcę polskiego, Pawła Koleszkę, który ostatecznie zdecydował się sam przekroczyć z powrotem granicę z Królestwem (w odpowiedzi na relacje obciążające go Bissacchini przedstawił swoją wersję zdarzeń)[15][16][17][18]. Stanowisko w Tarnobrzegu-Dzikowie Ferdinand Bissacchini opuszczał w 1863 po licznych zażaleniach na jego osobę[19].

Od około 1863 był naczelnikiem c. k. powiatu dębickiego w ramach obwodu tarnowskiego[20][21]. Tuż przed wybuchem wojny prusko-austriackiej w czerwcu 1866 z urzędu naczelnika dębickiego został przydzielony do służby w intendenturze kwatery głównej 6 korpusu armijnego Armii Północnej w Prerau[22]. Został tam powołany do pomocy przez nowo powołanego intendenta Armii Północnej, Adolfa Kriegsaua (do tej pory szefa sekcji w C. K. Ministerium Stanu)[23].

Około 1866/1867 pełnił stanowisko komisarza powiatowego 1 klasy c. k. powiatu sanockiego[24]. Jako delegowany komisarz rządowy 14 marca 1867 uczestniczył w procesie wyborów zwierzchności gminnej w Sanoku (wybrany nim wtedy Erazma Łobaczewskiego)[25]. Po dokonanej reformie administracyjnej w 1867 i wprowadzeniu autonomii galicyjskiej jako naczelnik powiatowy został mianowany komisarzem powiatowym 1 klasy powiatu bielskiego na obszarze Śląsku Austriackiego[26][27][28][29]. W lipcu 1868 w prasie pojawił się zarzut wysunięty wobec naczelnika Bissachiniego, jakoby na własną rękę pojawił się w rezydencji biskupiej podczas gdy metropolita wrocławski biskup Heinrich Förster odbywał wizytację generalną dekanatu Schwarzwasser w Pruchnej[30]. Podczas uroczystości poświęcenia Kolei Nadbrzeżnej Prawej Odry, zorganizowanej w czerwcu 1870 w miejscowości Goczalkowitz na obszarze Prus w terenie przygranicznym Bissacchini wznosił toast za przyjaźń austriacko-pruską[31]. W połowie 1870 kandydował z okręgu bielskiego do Śląskiego Sejmu Krajowego w Opawie (według korespondencji w polskim dzienniku „Kraj” z Krakowa startował celem rozbicia głosów narodowców)[32]. Z powództwa proboszcza Drela w sprawie obrazy czci został skazany przez sąd powiatowy w Bielitz na karę grzywny 26 guldenów, po czym 22 marca 1871 postanowieniem morawsko-śląskiego wyższego sądu krajowego w Brünn wyrok został uchylony, a Bissachini został uniewinniony[33].

Od około 1871 do około 1874 sprawował stanowisko starosty c. k. powiatu liskiego[34]. W tym czasie był prezydującym c. k. powiatowej komisji szacunkowej w Lisku[35]. 23 sierpnia 1873 przekazał kwotę 80 zł. włościanom z Zatwardnicy, którymi opiekował podczas trwającej wtedy epidemii cholery[36]. W październiku 1873 bez powodzenia kandydował w okręgu sanockim do V kadencji Rady Państwa w Wiedniu[37]. Również w październiku 1873 Bissacchini startował w wyborach do IV kadencji Sejmu Krajowego Galicji we Lwowie i w IV kurii w okręgu Turka-Borynia otrzymał 35 ze 100 głosów, ulegając księdzu greckokatolickiemu Pawłowi Jasienickiemu (zdobył 65 głosów)[38]. Około 1874/1875 pozostawał w etacie osobowym starostów galicyjskich[39], w 1875 był przydzielony do C. K. Namiestnictwa[40]. Stamtąd w grudniu 1875 został przeniesiony na stanowisko starosty c. k. powiatu turczańskiego[41], które piastował do około 1877[42][43]. W tym czasie był prezydującym c. k. powiatowej komisji szacunkowej w Turce[44]. Od połowy 1877 do około 1879 sprawował stanowisko starosty c. k. powiatu rudeckiego[45][46]. W tym czasie był prezydującym c. k. powiatowej komisji szacunkowej w Rudkach[47]. Od około 1879 do około 1882 sprawował stanowisko starosty c. k. powiatu mościskiego[48]. W tym okresie pełnił funkcje przewodniczącego c. k. rady szkolnej okręgowej w Mościskach[49] oraz był prezydującym tamtejszej c. k. powiatowej komisji szacunkowej[50]. Później był przeniesiony w stan spoczynku[51].

Zmarł 17 czerwca 1893 w Tarnowie[51][2]. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Tarnowie[2]. Był żonaty z Teklą z domu Kozdrańską, z którą miał córki; jedna z nich, Julia[3], w 1889 poślubiła lekarza z Krakowa, dr. Bolesława Mayzela[52], a inna, Irma w 1890 wyszła za prawnika, dr. Stanisława Miziewicza, asystenta konceptowego Wydziału Krajowego[53].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Według Jana Słomki Ferdinand Bissacchini był Niemcem. Jan Słomka: Pamiętnik włościanina. Od pańszczyzny do dni dzisiejszych. Kraków: Krakowska Drukarnia Nakładowa, 1912, s. 162. Sławomir Stępak. Necropolis michocinensis. „Tarnobrzeskie Zeszyty Historyczne”. Nr 19, s. 32, 1998. 

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Początkowo podawano form nazwiska „Bissachini”. W języku polskim określany jako „Ferdynand Bissacchini”.
  2. ↑ a b c Ferdinand Bissacchini. tarnow.grobonet.com. [dostęp 2020-04-01].
  3. ↑ a b Antoni Sypek, Cmentarz Stary w Tarnowie. Przewodnik., 1999, ISBN 83-85988-27-0.
  4. ↑ Schematismus der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1843. Lwów: 1843, s. 44.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1844. Lwów: 1844, s. 40.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1845. Lwów: 1845, s. 44.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1846. Lwów: 1846, s. 42.
  5. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1847. Lwów: 1847, s. 39.
  6. ↑ Schematismus der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1848. Lwów: 1848, s. 44.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1849. Lwów: 1849, s. 7.
  7. ↑ a b Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1850. Lwów: 1850, s. 7.
  8. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1851. Lwów: 1851, s. 35.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1852. Lwów: 1852, s. 32.
    •Wyjechali ze Lwowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 256, s. 1024, 8 listopada 1852. 
  9. ↑ Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1853. Lwów: 1853, s. 24.
    •Provinzial Handbuch der Königreiche Galizien und Lodomerien für das Jahr 1854. Lwów: 1854, s. 24.
  10. ↑ Korespondencya Czasu. „Czas”. Nr 150, s. 2, 6 lipca 1855. 
  11. ↑ Sptarawy krajowe. „Gazeta Lwowska”. Nr 157, s. 625, 11 lipca 1855. 
  12. ↑ Przyjechali od 18 do 19 września. „Czas”. Nr 215, s. 4, 20 września 1860. 
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1861. Lwów: 1861, s. 88.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1862. Lwów: 1862, s. 100.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1863. Lwów: 1863, s. 101.
    •Sławomir Stępak. Z dziejów władz powiatowych w Tarnobrzegu. „Tarnobrzeskie Zeszyty Historyczne”. Nr 23, s. 27, 2003. 
  13. ↑ Kronika miejscowa i zagraniczna. „Czas”. Nr 148, s. 2, 1 lipca 1862. 
  14. ↑ a b Galicya. „Gazeta W. Xięstwa Poznańskiego”. Nr 71, s. 3, 25 marca 1863. 
  15. ↑ Kronika. Z powiatu dzikowskiego. „Gazeta Narodowa”. Nr 64, s. 3, 29 kwietnia 1863. 
  16. ↑ Korespondencya Czasu. „Czas”. Nr 100, s. 1, 2 maja 1863. 
  17. ↑ Od redakcyi. „Czas”. Nr 106, s. 3, 10 maja 1863. 
  18. ↑ Kronika miejscowa i zagraniczna. „Czas”. Nr 110, s. 3, 16 maja 1863. 
  19. ↑ Ziemie polskie. „Gazeta Narodowa”. Nr 73, s. 2, 9 maja 1863. 
  20. ↑ Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1864. Lwów: 1864, s. 96.
  21. ↑ a b Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1865. Lwów: 1865, s. 95.
    •Handbuch des Statthalterei-Gebietes in Galizien für das Jahr 1866. Lwów: 1866, s. 94.
  22. ↑ Vor dem Kriege. „Fremden-Blatt”. Nr 154, s. 3, 7 czerwca 1866. (niem.). 
    •Aus dem Hauptquartier der Nord-Armee. „Gemeinde-Zeitung”. Nr 44, s. 466, 9 czerwca 1866. (niem.). 
    •Tagesneuigeiten. „Troppauer-Zeitung”. Nr 162, s. 4, 15 czerwca 1866. (niem.). 
  23. ↑ Kronika miejscowa i zagraniczna. „Czas”. Nr 127, s. 2, 8 czerwca 1866. 
  24. ↑ Handbuch der politischen Behörden in Galizien für das Jahr 1867. Lwów: 1867, s. 43, 92.
  25. ↑ Kronika. Sanok. „Gazeta Narodowa”. Nr 65, s. 2-3, 19 marca 1867. 
  26. ↑ Nichtamtlicher Theil. „Troppauer-Zeitung”. Nr 175, s. 2, 1 sierpnia 1867. (niem.). 
  27. ↑ Provinzielles. „Die Neue Zeit”. Nr 181, s. 2, 7 sierpnia 1868. (niem.). 
  28. ↑ Die neuen Bezirkshautmänner. „Neues Wiener Tagblatt”. Nr 219, s. 2, 10 sierpnia 1868. (niem.). 
  29. ↑ Personalien. „Österreichische Zeitschrift für Verwaltung”. Nr 33, s. 132, 13 sierpnia 1868. (niem.). 
  30. ↑ Tages-Nachrichten. Denunziation. „Das Vaterland”. Nr 185, s. 3, 7 lipca 1868. (niem.). 
  31. ↑ Kleine Chronik. Preusisch-österreichische Freundschaft. „Neue Freie Presse”. Nr 2092, s. 7, 26 czerwca 1870. (niem.). 
  32. ↑ Wiadomości polityczne i korespondencje. Z Szlązka. „Kraj”. Nr 152, s. 2, 7 lipca 1870. 
  33. ↑ Aus dem Gerichtssaale. „Das Vaterland”. Nr 2382, s. 8, 14 kwietnia 1871. (niem.). 
  34. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 38, 71.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 39, 72.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 40, 74.
  35. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1872. Lwów: 1872, s. 202.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1873. Lwów: 1873, s. 200.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1874. Lwów: 1874, s. 224.
  36. ↑ Kronika potoczna i rozmaitości. Z pod Lutowisk. „Kraj”. Nr 204, s. 2, 5 września 1873. 
  37. ↑ Ruch wyborczy. Z Sanockiego. „Gazeta Narodowa”. Nr 251, s. 2, 23 października 1873. 
  38. ↑ Wybory. „Gazeta Lwowska”. Nr 243 (dodatek nadzwyczajny), s. 13, 24 października 1876. 
  39. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1875. Lwów: 1875, s. 72.
  40. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1876. Lwów: 1876, s. 5.
  41. ↑ Wiadomości urzędowe (od 10 do 31 grudnia 1875 r.). Przeniesienia. „Przegląd Sądowy i Administracyjny”. Nr 2, s. 22, 12 stycznia 1876. 
  42. ↑ Przyjechali do Lwowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 8, s. 5, 12 stycznia 1876. 
  43. ↑ a b Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 39.
  44. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1877. Lwów: 1877, s. 190.
  45. ↑ Wiadomości urzędowe od 12 do 18 czerwca. „Przegląd Sądowy i Administracyjny”. Nr 25, s. 206, 20 czerwca 1877. 
  46. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 30.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 29.
  47. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1878. Lwów: 1878, s. 176.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1879. Lwów: 1879, s. 172.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 177.
  48. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 25.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 25.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 25.
    •Pamiątka podróży cesarza Franciszka Józefa I po Galicyi i dwudziesto-dniowego pobytu jego w tym kraju. Kraków: Wydawnictwo Czytelni Ludowej H. Nowoleckiego, 1881, s. 126.
  49. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 375.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 382.
  50. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 175.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 178.
    •Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1882. Wiedeń: 1882, s. 447.
  51. ↑ a b c d e f Kronika. Zmarli. „Gazeta Lwowska”. Nr 145, s. 3, 28 czerwca 1893. 
  52. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 511.
    •Kurjer prowincjonalny. „Kurjer Polski”. Nr 15, s. 3, 15 października 1889. 
  53. ↑ Kronika. Ślub. „Kurjer Lwowski”. Nr 253, s. 5, 12 września 1890. 
  54. ↑ Amtlicher Theil. „Bukowina”. Nr 223, s. 1, 28 grudnia 1864. (niem.). 
  55. ↑ Przegląd polityczny. „Gazeta Narodowa”. Nr 293, s. 1, 23 grudnia 1864. 
  56. ↑ Korespondencya Czasu. „Czas”. Nr 220, s. 1, 23 grudnia 1864. 
  57. ↑ Od redakcyi. „Czas”. Nr 106, s. 3, 10 maja 1863. 
  58. ↑ Tagesneuigkeiten. „Neues Fremden-Blatt”. Nr 275, s. 19, 5 października 1970. (niem.). 
  59. ↑ Amtlicher Teil. „Troppauer-Zeitung”. Nr 240, s. 1, 20 października 1870. (niem.). 
  60. ↑ Offizielle Nachrichten. „Die Presse”. Nr 205, s. 2, 29 sierpnia 1849. (niem.). 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ferdinand_Bissacchini&oldid=72026191”