Fiat 666RN
| ||
Dane ogólne | ||
Inne nazwy | Fiat 666RN Urbano | |
Producent | Fiat Sanowag | |
Lata produkcji | 1950 (Polska) | |
Miejsce produkcji | ![]() ![]() | |
Dane techniczne | ||
Typy nadwozia | Wysokopodłogowy autobus miejski klasy MIDI | |
Układ drzwi | 0-2-2 | |
Liczba drzwi | 2 | |
Silniki | Fiat 366/45 | |
Moc silników | 83 kW (113 KM) | |
Skrzynia biegów | F25.18.00 | |
Liczba przełożeń | 4 | |
Długość | 9880 mm | |
Szerokość | 2410 mm | |
Wysokość | 3200 mm | |
Masa własna | 8000 kg | |
Masa całkowita | 11650 kg | |
Rozstaw osi | 5100 mm | |
Wnętrze | ||
Liczba miejsc siedzących | 42 + 2 | |
Informacje dodatkowe | ||
ABS | Nie | |
ASR | Nie | |
EBS | Nie | |
ESP | Nie | |
Klimatyzacja | Nie | |
Portal ![]() |
Fiat 666RN – autobus miejski lub międzymiastowy, produkowany w Polsce na przełomie lat 40. i 50. XX wieku w koprodukcji z włoską firmą FIAT. Miejsce kierowcy umieszczone było nietypowo, bo po prawej stronie pojazdu. Do jego napędu użyto wysokoprężnego silnika Fiat 366/45.
Spis treści
Historia modelu[edytuj | edytuj kod]
Nadwozie zaprojektowane zostało jeszcze w 1948 roku przez Stanisława Panczakiewicza.[1] W 1950 roku Centralny Zarząd Przemysłu Motoryzacyjnego w Warszawie zadecydował o podjęciu w fabryce wagonów Sanowag w Sanoku montażu autobusu międzymiastowego "Fiat 666RN" o długości blisko 10 metrów. Ogółem w 1950 roku zmontowano 71 sztuk tych autobusów na włoskich podwoziach z użyciem importowanych podzespołów. Rozwojowi montażu przeszkodziło nasilenie zimnej wojny.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Do napędu pojazdu stosowano silnik rzędowy, 6 cylindrowy, wysokoprężny, 4-suwowy, typu 366/45, o pojemności skokowej 9365 cm³ i mocy maksymalnej 83 kW (113 KM), osiąganej przy 1900 obr./min. Pozwalał on autobusowi na uzyskanie prędkości maksymalnej 78 km/h. Mechaniczna skrzynia biegów typu F25.18.00, miała koła zębate 3 i 4 biegu stale zazębione. W podwoziu zastosowano podłużnicową ramę nośną, powiązaną z nadwoziem o konstrukcji szkieletowej. Zawieszenie przednie było zależne, złożone z półeliptycznych resorów piórowych i hydraulicznych amortyzatorów ramieniowych. Zawieszenie tylne składało się z półeliptycznych resorów piórowych i dodatkowych resorów pomocniczych.
Nadwozie autobusu było konstrukcji szkieletowej, do którego montowano elementy poszycia zewnętrznego z blachy stalowej. Obicia ścian wewnątrz autobusu wykonano ze sklejki i płyt pilśniowych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Stanisław Panczakiewicz 1900-1982, Panczakiewicz Design Art [dostęp: 8.08.2015]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Andrzej Zieliński: Polskie Konstrukcje Motoryzacyjne 1947-1960. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 2006. ISBN 978-83-206-1541-8.