Fitou (region winiarski)
 Winnica w apelacji Fitou AOP | |
| Nazwa urzędowa |
Fitou |
|---|---|
| Kategoria |
AOP |
| Rok klasyfikacji | |
| Państwo | |
| Makroregion winiarski | |
| Okoliczne regiony | |
| Powierzchnia uprawiana |
ok. 2500 ha[2] |
| Struktura winnic |
4 spółdzielnie i 32 producentów niezależnych[2] |
| Dominujące odmiany |
grenache (cz.), carignan (cz.), syrah (cz.), mourvèdre (cz.) |
| Rodzaje win |
przede wszystkim czerwone |
| Produkcja roczna |
ok. 9 mln butelek rocznie[2] |
Fitou – oficjalnie klasyfikowany (appellation d’origine contrôlée) region winiarski w Langwedocji we Francji. Obejmuje dwa oddzielne obszary wchodzące również w skład apelacji Corbières[1]. Fitou było pierwszym regionem winiarskim w Langwedocji wyróżnionym (w 1948) własną apelacją[1].
Region składa się z dwóch enklaw na obszarze apelacji Corbières[1]. Zachodnia część (Fitou de Hautes-Corbières), wokół Tuchan cechuje się łupkową glebą, a winiarze uprawiają przede wszystkim odmiany grenache i carignan noir[1], a także syrah[2]. Nadmorska część (Fitou maritime), w pobliżu miejscowości Fitou obejmuje tereny ilasto-wapienne, na których uprawia się głównie syrah i lubiącą morską wilgoć odmianę mourvèdre[1][2].
Producenci z regionu Fitou mogą również oznaczać swoje wina nazwą bardziej ogólnej apelacji – Corbières[2]. Najczęściej czynią to z winami białymi i różowymi[2].
Fitou maritime obejmuje gminy Fitou, Caves, Treilles, La Palme i Leucate[2]. Zachodnia, pagórkowata część apelacji Fitou obejmuje gminy Cascatel, Villeneuve-les-Corbières, Tuchan i Durban[2].
Fitou przez długi okres wyróżniało się jakością na tle innych regionów Langwedocji, lecz starania ze strony konkurencyjnych producentów ograniczyły tę różnicę[2]. Popularność zyskało w latach 80. XX wieku[3]. Typowe dla regionu są mocne wina czerwone starzone w beczkach i beczułkach barrique[2].
Niezależnie od części, z której pochodzi wino objęte apelacją musi być w min. 30% wytłoczone z carignan i (od 2008) zawierać min. 10% mourvèdre[3]. Gotowe wino musi jednocześnie w min. 70% składać się z odmian carignan, grenache lub lledoner pelut (garnacha peluda)[3].
W zależności od jakości i rocznika optymalny czas konsumpcji wina fitou ocenia się na 3 do 10 lat[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Hugh Johnson, Jancis Robinson: Wielki atlas świata win. Buchmann, 2008, s. 141. ISBN 978-83-7670-164-6. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i j k André Dominé i inni, Francja, [w:] André Dominé, Wino, wyd. 2, Ożarów Mazowiecki: Wydawnictwo Olesiejuk, 2009, s. 324-325, ISBN 978-83-7626-712-8 (pol.).
- ↑ a b c d Tom Stevenson: The Sotheby's Wine Encyclopedia. Wyd. 4. Londyn: Dorling Kindersley, 2005, s. 240. ISBN 0-7566-1324-8. (ang.).