Flaming mały
| Phoeniconaias minor[1] | |||
| (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1798) | |||
.jpg)
| |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
flaming mały | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
Flaming mały[5], czerwonak mały (Phoeniconaias minor) – gatunek ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae); jedyny przedstawiciel rodzaju Phoeniconaias[5][6]. Występuje plamowo w Afryce Subsaharyjskiej i Azji Południowej. Bliski zagrożenia wyginięciem.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Gatunek ten po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1798 roku Étienne Geoffroy Saint-Hilaire w „Bulletin des sciences”. Autor nadał gatunkowi nazwę Phoenicopterus minor[7][8]. Nie wskazał miejsca typowego[8]; później przyjęto, że był to Senegal[3][7]. Obecnie gatunek umieszczany jest w monotypowym rodzaju Phoeniconaias[5][6]; niektórzy autorzy sugerują przeniesienie go do rodzaju Phoenicoparrus[5]. Nie wyróżnia się podgatunków[3][6].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała wynosi 80–90 cm, rozpiętość skrzydeł 95–100 cm, zaś masa ciała 1,5–2 kg[3]. Dziób ciemnoróżowy, na końcu czarny. Upierzenie niemal białe, pokrywy skrzydłowe różowawe, lotki czarne. Nogi ciemnoróżowe.
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Występuje plamowo na terenach Afryki Wschodniej, Zachodniej (wybrzeża Mauretanii i Senegalu) i Południowej (Namibia, Botswana i RPA), oraz w północno-zachodnich Indiach i przylegającym obszarze w południowo-wschodnim Pakistanie[3][6]; poza sezonem lęgowym także m.in. na Madagaskarze czy w Jemenie[4]. Największa populacja lęgowa znajduje się na terenie Wielkich Rowów Afrykańskich we wschodniej Afryce, a zwłaszcza na terenie jeziora Natron w Tanzanii[4]. Jest to ptak wędrowny lub częściowo wędrowny[4].
Ekologia i zachowanie[edytuj | edytuj kod]
- Habitat
Jeziora słone i alkaliczne, zazwyczaj z namuliskami, przybrzeżne laguny.
- Pożywienie
Żeruje na glonach, które filtruje z powierzchni wody. Żeruje także w nocy, kiedy z powodu braku wiatru tafla wody jest stabilna i tworzy lepsze warunki do poboru pokarmu. Dziennie zjada około 60 g glonów.
- Lęgi
Tworzy olbrzymie kolonie lęgowe liczące wiele tysięcy par, często razem z flamingiem różowym (Phoenicopterus roseus)[4].
Poniższe dane pochodzą z niewoli. W zniesieniu jedno jajo o masie około 106 g i wymiarach ok. 86×66 mm. Wysiadują oba ptaki z pary. U obserwowanych ptaków zaobserwowano homoseksualne zachowania u obu płci, w tym próby kopulacji[9].
Status[edytuj | edytuj kod]
Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje flaminga małego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy; w 1997 roku szacowano ją na 2,22–3,24 miliona osobników[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Phoeniconaias minor, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Phoeniconaias, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2014-02-12] (ang.).
- ↑ a b c d e del Hoyo, J., Boesman, P., Garcia, E.F.J. & Kirwan, G.M.: Lesser Flamingo (Phoeniconaias minor). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-01)].
- ↑ a b c d e f Phoeniconaias minor, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ a b c d Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phoenicopteridae Bonaparte, 1831 - flamingi - Flamingos (wersja: 2022-08-14). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2022-11-20].
- ↑ a b c d F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): IOC World Bird List (v12.2). [dostęp 2022-11-20]. (ang.).
- ↑ a b D. Lepage: Lesser Flamingo Phoeniconaias minor. [w:] Avibase [on-line]. [dostęp 2022-11-20]. (ang.).
- ↑ a b É. Geoffroy Sainte-Hilaire, Sur une nouvelle espèce fie Phœnicoptère ou Flammant, „Bulletin des sciences”, 1 (13), Paryż 1798, 97–98, fig. 1,2,3 (fr.).
- ↑ Breeding the Lesser Flamingo Phoeniconaias minor. „The Avicultural Magazine”. 104, 1995.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, Phil Benstead: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 155. ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).