Flaming mały
| ||
| Phoeniconaias minor[1] | ||
| (É. Geoffroy Saint-Hilaire, 1798) | ||
.jpg)
| ||
| Systematyka | ||
| Domena | eukarionty | |
| Królestwo | zwierzęta | |
| Typ | strunowce | |
| Podtyp | kręgowce | |
| Gromada | ptaki | |
| Podgromada | Neornithes | |
| Infragromada | ptaki neognatyczne | |
| Rząd | flamingowe | |
| Rodzina | flamingi | |
| Rodzaj | Phoeniconaias[2] G.R. Gray, 1869 | |
| Gatunek | flaming mały | |
| Synonimy | ||
| ||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | ||
 | ||
Flaming mały[5], czerwonak mały (Phoeniconaias minor) – gatunek ptaka brodzącego z rodziny flamingów (Phoenicopteridae); jedyny przedstawiciel rodzaju Phoeniconaias[5][6]. Tworzy olbrzymie kolonie lęgowe liczące wiele tysięcy par, często razem z flamingiem różowym (Phoenicopterus roseus)[4]. Nie wyróżnia się podgatunków[3][6].
- Występowanie
Występuje wyspowo na terenach Afryki Wschodniej, Zachodniej (wybrzeża Mauretanii i Senegalu) i Południowej (Namibia, Botswana i RPA), oraz w północno-zachodnich Indiach i przylegającym obszarze w południowo-wschodnim Pakistanie[3][6]; poza sezonem lęgowym także m.in. na Madagaskarze[4]. Największa populacja lęgowa znajduje się na terenie Wielkich Rowów Afrykańskich we wschodniej Afryce, a zwłaszcza na terenie jeziora Natron w Tanzanii[4]. Jest to ptak wędrowny lub częściowo wędrowny[4].
- Habitat
Jeziora słone i alkaliczne, zazwyczaj z namuliskami, przybrzeżne laguny.
- Morfologia
Długość ciała wynosi 80–90 cm, rozpiętość skrzydeł 95–100 cm, zaś masa ciała 1,5–2 kg[3]. Dziób ciemnoróżowy, na końcu czarny. Upierzenie niemal białe, pokrywy skrzydłowe różowawe, lotki czarne. Nogi ciemnoróżowe.
- Behawior
Żeruje na glonach, które filtruje z powierzchni wody. Żeruje także w nocy, kiedy z powodu braku wiatru tafla wody jest stabilna i tworzy lepsze warunki do poboru pokarmu. Dziennie zjada około 60 g glonów.
- Lęgi
Poniższe dane pochodzą z niewoli. W zniesieniu jedno jajo o masie około 106 g i wymiarach ok. 86×66 mm. Wysiadują oba ptaki z pary. U obserwowanych ptaków zaobserwowano homoseksualne zachowania u obu płci, w tym próby kopulacji[7].
- Status
- Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) uznaje flaminga małego za gatunek bliski zagrożenia (NT – Near Threatened). Trend liczebności populacji uznaje się za spadkowy; w 1997 roku szacowano ją na 2,22–3,24 miliona osobników[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Phoeniconaias minor, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] (ang.).
- ↑ Phoeniconaias, [w:] Integrated Taxonomic Information System [online] [dostęp 2014-02-12] (ang.).
- ↑ a b c d del Hoyo, J., Boesman, P., Garcia, E.F.J. & Kirwan, G.M.: Lesser Flamingo (Phoeniconaias minor). W: del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2016. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-01)].
- ↑ a b c d e f Phoeniconaias minor, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).
- ↑ a b Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek, M. Kuziemko: Rodzina: Phoenicopteridae Bonaparte, 1831 - flamingi - Flamingos (wersja: 2015-08-30). W: Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2020-05-13].
- ↑ a b c F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Grebes, flamingos, buttonquail, plovers, painted-snipes, jacanas, plains-wanderer, seedsnipes (ang.). IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-05-13].
- ↑ Breeding the Lesser Flamingo Phoeniconaias minor. „The Avicultural Magazine”. 104, 1995.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, Phil Benstead: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009, s. 155. ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Zdjęcia i materiały multimedialne (ang.). W: eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. [dostęp 2020-05-13].