Fleksja
Fleksja – system opozycji słów należących do jednego leksemu[1].
- Dział gramatyki zajmujący się opisem form wyrazowych[1].
- Odmiana wyrazów – wyróżnia się fleksję imienną (deklinację) oraz fleksję czasownika (koniugację)[1][2].
Fleksja to ta część morfologii, która umożliwia wyrażanie relacji gramatycznych (składniowych) za pomocą form wyrazowych, poprzez zastosowanie sufiksów, rzadziej też prefiksów[3]. Formy fleksyjne, dominujące w językach fleksyjnych, wyrażają funkcje składniowe; w innych językach podobną rolę pełni szyk wyrazów[3]. Oprócz fleksji imiennej i fleksji czasownika wyróżnia się niekiedy fleksję przymiotników i przysłówków (stopniowanie)[2][4].
Fleksja odróżnia się od słowotwórstwa, które dotyczy opozycji traktowanych jako zbiory słów lub form wyrazowych leksemów pokrewnych. Granica między fleksją a zjawiskami niefleksyjnymi jest trudna do wyznaczenia[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Polański 1999 ↓, s. 155.
- ↑ a b Čermák 2011 ↓, s. 140.
- ↑ a b Čermák 2011 ↓, s. 139.
- ↑ Mistrík 1993 ↓, s. 138.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]
- Kazimierz Polański (red.), Encyklopedia językoznawstwa ogólnego, wyd. 2, Wrocław: Ossolineum, 1999, ISBN 83-04-04445-5, OCLC 835934897.
- František Čermák, Jazyk a jazykověda: přehled a slovníky, wyd. 4, Praha: Nakladatelství Karolinum, Univerzita Karlova, 2011, ISBN 978-80-246-1946-0, ISBN 978-80-246-2360-3, OCLC 878145746 (cz.).
- Jozef Mistrík, Encyklopédia jazykovedy, Bratislava: Obzor, 1993, ISBN 80-215-0250-9, OCLC 29200758 (słow.).